Με ξόρκια η τρόικα δεν φεύγει...

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η οικονομία ίσως είναι 90% «κλίμα» και η πολιτική ακόμη περισσότερο.

Όμως , το «κλίμα» δεν έρχεται ούτε από μόνο του, ούτε με ευχολόγια. Έρχεται όταν ο πολίτης το νιώθει στην καθημερινότητά του και όταν αυτό αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα.

Υπό το πρίσμα αυτό οι χθεσινές επισημάνσεις τόσο του φίλτατου Ευ. Βενιζέλου, ότι «το θέαμα μιας διαρκούς παρουσίας της τρόικας στην Αθήνα δυσκολεύει τις προσπάθειες»,  όσο και του επίσης φίλτατου Γκ. Χαρδούβελη, πως «πρέπει να κάνουμε και αυτά που θέλουμε εμείς και όχι μόνον αυτό που θέλει η τρόικα», είναι ενδεχομένως εύηχες, όμως, καλώς ή κακώς,  απέχουν από την πραγματικότητα με την οποία είναι αντιμέτωποι εκατομμύρια πολίτες σε αυτήν τη χώρα.

Ουδείς διαφωνεί ότι πρέπει να είμαστε κύριοι του οίκου μας και ότι οι συνθήκες υπαγόρευσης της οικονομικής πολιτικής που υφίσταται η Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια ισοδυναμούν με την απώλεια, τουλάχιστον, ενός τμήματος της εθνικής κυριαρχίας μας.

Η απώλειά της, δε, είναι το κόστος, συχνά τιμωρητικού χαρακτήρα, που αναγκαστήκαμε να καταβάλουμε για τη δημοσιονομική αφροσύνη δεκαετιών.

Όμως, την κυριαρχία αυτή θα είμαστε σε θέση να την ανακτήσουμε μόνον όταν κατορθώσουμε να σταθούμε αυτοδύναμα και πάλι στα πόδια μας. Και αυτό, όσο εκκρεμεί είτε η υπόθεση της διευθέτησης του χρέους, είτε της πλήρους πρόσβασης στις αγορές, είτε η ουσιαστική επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας, δεν είναι δυνατόν.

Η δειλή έξοδος που έκανε περίπου προ μηνός η Ελλάδα στις διεθνείς αγορές απέχει ακόμη από την πλήρη επιστροφή της σε κατάσταση απρόσκοπτης χρηματοδότησης.

Η ρευστότητα παραμένει περιορισμένη, λόγω των μη εξυπηρετούμενων δανείων, τα οποία συνεχίζουν να αυξάνονται, αλλά και της πιστωτικής συρρίκνωσης, τα φορολογικά βάρη συνεχίζουν να τσακίζουν επιχειρήσεις και νοικοκυριά οδηγώντας τα στα όρια της πτώχευσης και της ανέχειας ή και πέρα από αυτά, και σχεδόν ο ένας στους τρεις παραμένει άνεργος.

Όλα αυτά, δε, όταν είναι μνημειώδεις οι καθυστερήσεις στην προώθηση των δομικών μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη ο τόπος, όπως η πάταξη της φοροδιαφυγής, το πραγματικό άνοιγμα αγορών και επαγγελμάτων, η μείωση της γραφειοκρατίας ή η εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος.

Όταν εμείς οι ίδιοι και οι άνθρωποι που κρατούν τα ηνία της εξουσίας σε αυτόν τον τόπο δεν προωθούμε τα μέτρα στα οποία έχουμε δεσμευτεί και τα οποία συμφωνούμε ότι είναι απαραίτητα για την ανάκαμψη της οικονομίας, πώς είναι δυνατόν να ισχυριζόμαστε ότι μπορούμε να ορθοποδήσουμε;

Τη στιγμή κατά την οποία η τρόικα και μάλιστα το ΔΝΤ δηλώνει για ακόμη μία φορά ότι στέκει αντίθετο σε θεμελιώδεις παρεμβάσεις για την ελάφρυνση του φορτίου που φέρει σήμερα ο συνεπής φορολογούμενος, όπως η μείωση των φορολογικών συντελεστών ή η αύξηση του αριθμού των δόσεων στις ρυθμίσεις για την αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών στο Δημόσιο και θέτει ρητές προϋποθέσεις για μια τέτοια εξέλιξη, πώς μπορούμε να ισχυριστούμε ότι μπορούμε να ακολουθήσουμε έναν αυτόνομο δρόμο;

Αντιληφθείτε το, φίλτατοι. Η τσέπη μας δεν αντέχει σήμερα το βάρος που της έθεσαν.

Όταν ανακοίνωνε το χαράτσι στα ακίνητα μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ, ο φίλτατος κ. Βενιζέλος, από μια ωραία διαμορφωμένη αποθήκη του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, ανήμερα των εγκαινίων της ΔΕΘ, προ τριετίας, όπως και τη λοιπή φορολογική λαίλαπα που ακολούθησε, όφειλε να έχει επίγνωση τόσο των συνεπειών που θα είχε αυτή η φορολόγηση στην αγοραστική δύναμη των πολιτών όσο και του γεγονότος ότι υπήρχε και άλλος δρόμος…

Τα κάθε λογής μνημόνια και η τρόικα δεν μας υπαγόρευσαν πώς θα φτάσουμε στην πολυπόθητη δημοσιονομική προσαρμογή, σε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και σε πρωτογενή πλεονάσματα. Τους στόχους έθεσαν.

Η επιλογή της υπέρμετρης αύξησης των εσόδων  μέσω της φορολογίας, αντί της σημαντικής μείωσης των δαπανών με τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, υπήρξε αποκλειστική ευθύνη των κυβερνήσεων που μεσολάβησαν έκτοτε…

Έτσι, λοιπόν, πρώτον, ας μην ξεχνάμε τι μας οδήγησε στη σημερινή κατάντια και, δεύτερον, ας κάνουμε κάτι -και γνωρίζουμε καλά τι είναι αυτό- για να βγούμε με τις δικές μας δυνάμεις από αυτήν…

Κατά τα λοιπά, όλα τα άλλα είναι απλώς ευχολόγια…