Τα είχαν όλα μια φορά, αλλά ήθελαν παραπάνω

Σε θέατρο του παραλόγου και μάλιστα με τη συμμετοχή κορυφαίων πρωταγωνιστών αλλά και κάθε λογής κομπάρσων προσομοιάζει κατά τη διάρκεια του τελευταίου διαστήματος η όλη υπόθεση της ελληνικής κρίσης.

Δημοσιεύθηκε: 23 Μαρτίου 2010 - 07:39

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Τα είχαν όλα μια φορά, αλλά ήθελαν παραπάνω

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε θέατρο του παραλόγου και μάλιστα με τη συμμετοχή κορυφαίων πρωταγωνιστών αλλά και κάθε λογής κομπάρσων προσομοιάζει κατά τη διάρκεια του τελευταίου διαστήματος η όλη υπόθεση της ελληνικής κρίσης.

Θα μπορούσε δε να αποτελέσει θαυμάσιο υλικό για την εκπόνηση μιας ιλαροτραγωδίας, εάν οι επιπτώσεις της δεν ήσαν τόσο σοβαρές για την καθημερινή ζωή των κατοίκων αυτής της χώρας.

Ήδη, σε διάστημα μόλις δύο ημερών, της Παρασκευής και της Δευτέρας, διαγράφηκε ολόκληρο το όφελος από την ανακοίνωση του τελευταίου πακέτου μέτρων δημοσιονομικής περιστολής, καθώς τα spreads των ελληνικών ομολόγων έναντι των γερμανικών εκτοξεύτηκαν και πάλι στα προ "πακέτου" επίπεδά τους, απομακρύνοντας τη μόνη ουσιαστική δυνατότητα που έχει η χώρα μας για ομαλή προσφυγή στις διεθνείς αγορές χρήματος.

Εξέλιξη που είχε ήδη διαφανεί από την προηγούμενη εβδομάδα, οπότε σημειώθηκε το "βραχυκύκλωμα" που περιγράφει ο φίλτατος "Χαμαιλέων" στην έκδοση των επταετών ομολόγων που προωθούσε ο ΟΔΔΗΧ, ως αποτέλεσμα των αλλεπάλληλων δηλώσεων περί ενδεχόμενης προσφυγής στο ΔΝΤ και μάλιστα δίχως τις "ευλογίες" της ευρωζώνης.

Ως αποτέλεσμα, η χώρα μας ίσως βρεθεί όντως αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο που τόσο λυσσαλέα εμφανίζεται ότι προσπαθεί να αποφύγει το τελευταίο διάστημα, αλλά που στην πραγματικότητα έως τώρα δεν χρειαζόταν. Ήτοι, την προσφυγή στο ΔΝΤ.

Ως γνωστόν, στο ΔΝΤ καταφεύγουν οι χώρες που είτε αντιμετωπίζουν συναλλαγματικά προβλήματα ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών, είτε χρεοκοπούν, δηλαδή αντιμετωπίζουν αδυναμία πληρωμών και προφανώς άντλησης κεφαλαίων από τις αγορές.

Σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, οι τρεις παράμετροι αυτής της υπόθεσης αφορούν πρώτον στα θεμελιώδη, δηλαδή στη δημοσιονομική κατάστασή της, δεύτερον στη ρευστότητά της, ήτοι στο κατά πόσον μπορεί να αντλήσει χρήματα από τις διεθνείς αγορές, και τρίτον στα spreads, ήτοι στο κατά πόσον μεγαλύτερο θα είναι το κόστος που θα κληθεί να καταβάλει για την άντληση αυτής της ρευστότητας.

Σε ό,τι αφορά την πρώτη παράμετρο, τόσο επί της ουσίας όσο και στο πεδίο της μάχης των εντυπώσεων, η χώρα μας εμφανίζεται να έχει λάβει τα εύσημα όλων των εμπλεκόμενων πλευρών, της Γερμανίας, της ΕΚΤ, της Κομισιόν, του ΔΝΤ αλλά και του ΟΟΣΑ, που περίπου εν χορώ επικροτούν την προσπάθεια δημοσιονομικής εξυγίανσής της, δίχως όμως να χάνουν ευκαιρία για να τονίσουν την ανάγκη πλήρους και απαρέγκλιτης προώθησης του Προγράμματος Σταθερότητας.

Ενός προγράμματος η υλοποίηση του οποίου θα σήμαινε σε εύρος χρόνου και τη βελτίωση των όρων υπό τους οποίους προσεγγίζει η Ελλάδα τις διεθνείς αγορές αλλά και το επίπεδο του κόστους που καταβάλλει για την άντληση των όποιων κεφαλαίων.

Με άλλα λόγια, τις δύο άλλες παραμέτρους της ίδιας εξίσωσης.

Και εδώ ακριβώς διερωτάται κανείς γιατί θα έπρεπε να τίθεται καν το ζήτημα προσφυγής ή μη στις αγκάλες του ΔΝΤ.

Για να αντιμετωπίσει ζητήματα ισοζυγίου πληρωμών; Το θέμα ουδέποτε ετέθη, καθώς το νόμισμά μας είναι το ευρώ και αυτό είναι κάτι που μας θύμισε για ακόμη μία φορά χθες η γερμανική Bundesbank.

Επειδή δεν έχουμε πρόσβαση στις διεθνείς αγορές; Μα πριν από τον τελευταίο γύρο ευρωπαϊκών αψιμαχιών σχετικά με την υπόθεση προσφυγής στο ΔΝΤ, με πρωταγωνιστές τα ηχηρότερα ονόματα της ευρωζώνης, η Ελλάδα είχε αντλήσει σημαντικά ποσά, αποδεικνύοντας τη δυνατότητά της αυτή.

Επειδή, ίσως, το κόστος των αντλήσεων αυτών ήταν ακριβό έως και "βάρβαρο", όπως το περιγράφει η ελληνική κυβέρνηση;

Μα τι περίμενε ακριβώς η κυβέρνηση σχετικά με τους όρους δανεισμού της χώρας με την υψηλότερη σχέση χρέους προς ΑΕΠ παγκοσμίως;

Τι περίμενε ότι θα έπρατταν οι αγορές όταν έβλεπαν ότι οι αδιάλειπτες εκκλήσεις της για την παροχή "στήριξης" συναντούν την άρνηση του ισχυρότερου-κράτους μέλους της ευρωζώνης, το οποίο αρνείται να την παράσχει, παρά μόνο στην περίπτωση της εκδήλωσης χρεοκοπίας;

Τι περίμενε όταν όλη αυτή η κατάσταση θέτει εν αμφιβόλω ενδεχομένως το ίδιο το μέλλον του ευρώ;

Ότι θα μπορούσε να περάσει όλη αυτή τη συζήτηση "κάτω από το χαλί" και πως δεν θα είχε αντίκτυπο στα spreads και στο κόστος δανεισμού;

Όποιος ζητάει κάτι θα πρέπει να γνωρίζει, πρώτον, τι είναι ακριβώς αυτό το οποίο ζητάει και, δεύτερον ότι δεν πρέπει να το ζητήσει εάν πιστεύει ότι δεν θα του το δώσουν…

Είτε το έχει ανάγκη είτε όχι…

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.