Οι πολιτικοί αρχηγοί και τα ερωτήματα που ποτέ δεν έγιναν

Το «περίφημο» debate των πολιτικών αρχηγών, πραγματοποιήθηκε την επόμενη της «Ημέρας της Ευρώπης» (9 Μαΐου) και την μεθεπόμενη της «Ημέρας της Νίκης» (8 Μαΐου). Απ’ ό,τι έχει υποπέσει στην αντίληψή μου, αλλ’ όχι ως φαίνεται σε αυτήν των πολιτικών αρχηγών και των συναδέλφων μου, που πήραν μέρος στο πρόσφατο debate, η Ελλάδα συμπληρώνει φέτος ως μέλος της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης 42 χρόνια και έχει 21 χρόνια συμμετοχής στην ευρωζώνη, στην οποίαν το κοινό της νόμισμα είναι το ευρώ.

Όμως στο debate, περί Ευρώπης και του μέλλοντος της σε συνάρτηση με την Ελλάδα δεν ακούσαμε τίποτε σχεδόν.

Υποθέτω, λοιπόν, ως ελάχιστα νοήμων πολίτης, ότι στη συζήτηση -ή μάλλον στους μονολόγους των πολιτικών αρχηγών στο debate, συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού που κρατά τα ηνία της χώρας- δεν θα έπρεπε να γίνει κάποια αναφορά στην Ευρώπη και το νόμισμά της.

Για παράδειγμα δεν θα έπρεπε να τεθεί το ερώτημα, στη σημερινή παγκόσμια νομισματική συγκυρία και στους νομισματικούς ανταγωνισμούς που την χαρακτηρίζουν, ποιο να είναι άραγε το μέλλον του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος. Ποιά πολιτική εξουσία το στηρίζει και πώς;

Την ώρα που χιλιάδες επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα ρευστότητας και χρέους, ποια θα είναι η πορεία των επιτοκίων, στη διαμόρφωση των οποίων καίριος είναι ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας;

Επίσης, όταν το τουρκικό καθεστώς έχει 3 εκατομμύρια ομήρους πρόσφυγες, που μπορεί να χρησιμοποιεί όπως θέλει, τι θα έκανε η Ευρώπη αν αποφάσιζε να «σπρώξει» προς αυτήν, μέσω Ελλάδος, 500.000-600.000 από τους ομήρους του; Το μεταναστευτικό δεν είναι πρόβλημα σοβαρό;

Ακόμα, ενώ έχει εκδηλωθεί παγκόσμια και αρκετά πολύπλοκη ενεργειακή κρίση, το ελληνικό πρόβλημα είναι η πλήρης κρατικοποίηση της ήδη ημικρατικής Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού; Άλλα θέματα και προβλήματα σχετικά με την ενέργεια δεν υπάρχουν; Την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, της νανοτεχνολογίας, της δια βίου μάθησης και της αναγωγής της γνώσης σε κορυφαίο παραγωγικό συστατικό, το μεγάλο θέμα της ελληνικής παιδείας (αν υπάρχει κάτι τέτοιοι στη χώρα του Αριστοτέλη) είναι πόσοι θα μπαίνουν σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, πολλά από τα οποία θυμίζουν χωματερές;

Το εκπαιδευτικό πρόβλημα της χώρας και του μέλλοντος της δεν είναι τρόπος δημιουργίας κομματικών εκπροσώπων στα ΑΕΙ. Για τους νέους του 2023, οι μεγάλες προκλήσεις είναι η δια βίου μάθηση και η προετοιμασία αλλαγών επαγγέλματος τρεις και τέσσερις φορές στη διάρκεια του εργάσιμου βίου.

Και μια και μιλάμε για εργασιακό βίο, στο debate, δεν άκουσα να υπήρξε ερώτηση τι θα γίνει το 2050 όταν η Ελλάδα θα έχει 8 εκατομμύρια Έλληνες, μέσης ηλικίας κοντά στα πενήντα; Κανέναν δεν απασχολεί το δημογραφικό; Κανείς δεν συνειδητοποιεί ότι τα παιδιά που θα γεννηθούν φέτος και τα χρόνια που έρχονται, θα έχουν 100 χρόνια προσδόκιμο ζωής; Και τι θα συμβεί τότε; Θα δουλεύουν 30 χρόνια για να παίρνουν σύνταξη αλλά 45;

Θα μου πείτε, με αυτά τα θέματα θα ασχολούμεθα, όταν ο Κέυνς είπε ότι «μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί»; Σωστή η παρατήρησή του.

Και θα κλείσω μ’ ένα ερώτημα προς τον πολύξερο κύριο Βελόπουλο. Καπέλο του είναι, όπως είπε, να ορίζει το σώμα του και να μην κάνει εμβόλια για το Covid-19. Αναρωτήθηκε ποτέ πόσο κόστισε το καπέλο του σε αυτούς που μπορεί να μόλυνε; Όσο για τον κ. Ανδρουλάκη, θα τον ρωτούσα με αυτούς που υπόκλεπταν συνομιλίες του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τι έχει συμβεί;Έχουν πάει φυλακή;

Να μια καλή ευκαιρία για... νέο debate!