Υποκλοπές: Κυβερνητικό θέατρο του παραλόγου

Ακούσαμε χθες τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να ισχυρίζεται επισήμως ότι ο πρωθυπουργός δεν ενημερώνεται ακόμη κι αν στους κόλπους της ΕΥΠ γίνει νόμιμη επισύνδεση στις επικοινωνίες μέλους του υπουργικού συμβουλίου, δηλαδή των ίδιων των υπουργών που μαζί με τον πρωθυπουργό συνιστούν την εκτελεστική εξουσία του τόπου μας, παρά μόνον εάν υπάρξουν συγκεκριμένα ευρήματα!

Πρόκειται για μια πραγματικά απίθανη δήλωση, όταν συμβαίνει σχεδόν 4 μήνες μετά τις αποκαλύψεις για την παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη, την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης χαρακτήρισε «νόμιμη αλλά πολιτικά λάθος», προσθέτοντας ότι δεν γνώριζε κι αν γνώριζε, «δεν θα το επέτρεπε ποτέ»!

Συνεπεία δε αυτής της παρακολούθησης, αποπέμφθηκαν τόσο ο επικεφαλής της ΕΥΠ Παναγιώτης Κοντολέων όσο και ο ίδιος ο διευθυντής του Γραφείου του Πρωθυπουργού Γρηγόρης Δημητριάδης.

Με δεδομένο ότι ο πρωθυπουργός είναι απευθείας (μετά από νομοθετική αλλαγή που έκανε η κυβέρνησή του) πολιτικός προϊστάμενος της ΕΥΠ, προξενεί κατάπληξη το γεγονός ότι κατόπιν και αυτού του περιστατικού, όχι μόνο δεν αναρωτήθηκε εάν έχει συμβεί κάτι ανάλογο με άλλους πολιτικούς -και μέλη της κυβέρνησης του- ή, εάν το αναρωτήθηκε και διαπίστωσε ότι δεν… δικαιούται να το μάθει, δεν έσπευσε να φέρει με κατεπείγουσα διαδικασία, με τροπολογία-εξπρές, σχετική αλλαγή στο θεσμικό πλαίσιο.

Το χειρότερο είναι ότι με βάση όσα μας είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και όσα έχουν ήδη συμβεί, ουδείς ελέγχει τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας. Η εκτελεστική εξουσία μέχρι και το ανώτατο επίπεδο δεν δικαιούται (κατά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο) να μαθαίνει ακόμη και για τις νόμιμες παρακολουθήσεις σε επίπεδο υπουργών, η Βουλή δεσμεύεται από το θέμα του απορρήτου και οι αρμόδιες ανεξάρτητες αρχές επίσης αδυνατούν να ελέγξουν. Έστω και απολογιστικά.

Ομοίως, όπως έχει πολλάκις αναφερθεί, ο αρμόδιος εισαγγελέας (που τώρα έγιναν ξανά δύο) σε πολλές περιπτώσεις εγκρίνει τα αιτήματα της ΕΥΠ, χωρίς να γνωρίζει για ποιους λόγους υποβάλλονται ή ποια άτομα αφορούν! Η συγκεκριμένη εισαγγελέας μάλιστα δεν δίστασε να δηλώσει ότι θα υπέγραφε και την παρακολούθηση της Προέδρου της Δημοκρατίας!

Πέρα από το εύλογο ερώτημα, που είναι για ποιο λόγο παραιτήθηκαν ο κ. Κοντολέων και ο κ. Δημητριάδης, αφού όλα έγιναν νόμιμα και ο πρωθυπουργός δεν έπρεπε, με βάση το θεσμικό πλαίσιο, να ενημερωθεί για την περίπτωση Ανδρουλάκη (για την οποία είναι προφανές ότι δεν υπήρξαν συγκεκριμένα ευρήματα), προξενεί κατάπληξη το γεγονός ότι (εφόσον η ΕΥΠ πρακτικά δεν ελέγχεται σε τέτοια θέματα από κανέναν) ουδείς έσπευσε να κλείσει το κενό στο θεσμικό πλαίσιο άμεσα. Και βεβαίως, να μάθει άμεσα αν υπήρξαν και άλλες παρασπονδίες αυτού του «πολιτικά λανθασμένου» τύπου.

Μέσα σε αυτό το νοσηρό κλίμα, στο οποίο δημοσιεύονται (σε σοβαρά Μέσα και από γνωστούς δημοσιογράφους, με δεκαετίες θητείας στο ρεπορτάζ) πληροφορίες ότι παρακολουθείτο ακόμη και ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, ότι η ΕΥΠ αγόρασε το Predator με τίμημα 7 εκατ. ευρώ και χρέωση χρήσης 150.000 ευρώ για δέκα συσκευές (κάτι που αρνήθηκε χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος), δικαίως σχηματίζεται στην κοινή γνώμη ότι η κυβέρνηση έχει εγκλωβιστεί σε ένα θέατρο του παραλόγου.

Διότι αποδέχεται με απόλυτη επισημότητα ότι τόσο η εκτελεστική όσο και η νομοθετική εξουσία, περιλαμβανομένου του πρωθυπουργού και πολιτικού προϊσταμένου της ΕΥΠ, έχουν… μαύρα μεσάνυχτα για το τι κάνει η υπηρεσία, ακόμη κι αν πρόκειται για την παρακολούθηση εν ενεργεία υπουργών (την ώρα που ο έλεγχος της δικαστικής εξουσίας είναι αποδεδειγμένα πλέον πλημμελής, αν όχι περίπου ανύπαρκτος), ενώ ταυτόχρονα παραδέχεται ότι η χώρα είναι ξέφραγο αμπέλι και σε ό,τι αφορά τη χρήση υψηλής τεχνολογίας παράνομων λογισμικών.

Προφανώς ο παραλογισμός αυτός δεν μπορεί να συνεχιστεί επί μακρόν, ούτε διασώζεται με την επίκληση του γενικότερου έργου της κυβέρνησης, ή με κατηγορίες προς την αντιπολίτευση και σε απροσδιόριστα «συμφέροντα» εντός και εκτός Ελλάδας. Η υπόθεση αυτή πρέπει να ξεκαθαρίσει το γρηγορότερο.

ΥΓ: Ακόμη κι αν δούμε τα όσα μας είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με την πλέον καλοπροαίρετη ματιά και υποθέσουμε για παράδειγμα ότι ένας υπουργός παρακολουθείται «δικαίως», διότι υπάρχουν σοβαρές υποψίες ότι π.χ. μπορεί να παραδίδει κρατικά μυστικά, είναι ασύλληπτο να σκεφτεί κάποιος ότι ο πολιτικός προϊστάμενος της ΕΥΠ και ο πρωθυπουργός (στην περίπτωσή μας το ίδιο πρόσωπο) θα ενημερωθούν για ένα τόσο σοβαρό θέμα μόνον αφού προκύψουν «συγκεκριμένα ευρήματα» και όχι το νωρίτερο δυνατόν.