Οι πραγματικές απαντήσεις για τη μείωση της ανεργίας

Ρώτησα ιδιοκτήτη καταστήματος στο κέντρο της Αθήνας, πώς αντιλαμβάνεται τα προβλήματα του κόσμου, μέσα από την καθημερινή του συναναστροφή με εκατοντάδες πελάτες και έλαβα την παρακάτω απάντηση:

«Το καλό για εμένα είναι ότι κατά κανόνα λόγω τοποθεσίας, αντικειμένου και φήμης του καταστήματός μου, το σύνολο σχεδόν των πελατών μου είναι εργαζόμενοι ή συνταξιούχοι -όχι άνεργοι- και συχνά διαθέτουν και κάποιες αποταμιεύσεις.

Με μια πρώτη επιπόλαιη ματιά θα μπορούσε κάποιος να νομίσει πως η κρίση δεν επηρέασε τους ανθρώπους αυτούς, αφού ούτε χρωστάνε, ούτε πεινάνε, ούτε στήνονται στις ουρές της ΔΕΗ για να διακανονίσουν τους λογαριασμούς τους, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι. Το καυτό πρόβλημα όμως που τους απασχολεί είναι το μέλλον των παιδιών τους και ειδικότερα, το αν και πότε αυτά θα βρουν μια θέση εργασίας, η οποία να τους εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή διαβίωση. Μια διαβίωση που θα τους επιτρέψει να δημιουργήσουν οικογένεια και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Αυτό είναι το άγχος που τους βασανίζει κάθε μέρα, καθώς βλέπουν τον χρόνο να λειτουργεί εναντίον των παιδιών τους».

Άλλος συμπολίτης μας ήταν περισσότερο άμεσος στην απάντησή του: «Ποιο είναι το πρόβλημά μου; Το ότι παίρνω μια πετσοκομμένη σύνταξη και ότι έχω δύο παιδιά μεταξύ 30 και 40 ετών που είναι άνεργα. Τι ζητάω από τους πολιτικούς; Να βρουν αμέσως δουλειά στα παιδιά μου»…

Αν και κατανόησα πλήρως την απόγνωση του συνομιλητή μου, προσπάθησα να του απαντήσω όσο πιο ειλικρινά μπορούσα, λέγοντας ότι:

Πρώτον, δεν είναι το ζήτημα να βρουν δουλειά μόνο τα δικά του παιδιά, αλλά και τα παιδιά όλων των Ελλήνων.

Δεύτερον, ότι το να προσπαθεί η κυβέρνηση να επιλύσει το πρόβλημα με κάποιες προσλήψεις πλεονάζοντος προσωπικού στο δημόσιο (συνήθως «ημετέρων»), όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά αντίθετα το διογκώνει.

Τρίτον, ότι μαγικές λύσεις που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν άμεσα και ριζικά το πρόβλημα δεν υπάρχουν. Αντίθετα, οι ουσιαστικές λύσεις απαιτούν χρόνο, προγραμματισμό από ειδικούς και ουσιαστική αλλαγή αντίληψης από τους κυβερνώντες. Ωστόσο, αν όλα αυτά ξεκινήσουν να γίνονται, τότε σύντομα θα αρχίσουμε να βλέπουμε τα πρώτα απτά αποτελέσματα.

Του εξήγησα για παράδειγμα ότι πολλές δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας θα μπορούσαν να είχαν δημιουργηθεί αν η κυβέρνηση και «φίλιες δυνάμεις» παραμέριζαν ιδεοληπτικές συμπεριφορές, κάθε φορά που ένας επιχειρηματίας εξέφραζε τη βούληση να επενδύσει στη χώρα μας.

Το παράδειγμα του Ελληνικού είναι χαρακτηριστικό. Μια άλλη περίπτωση είναι αυτή της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά, όπου οι Κινέζοι αντιμετωπίζουν προβλήματα στο να υλοποιήσουν τις… διπλάσιες επενδύσεις από αυτές που είχαν νομικά δεσμευτεί(!)

Μια ακόμη ελληνική αδυναμία είναι το πόσο αργά εκμεταλλευόμαστε τα κονδύλια που έρχονται δωρεάν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Φέτος λοιπόν, ελπίζουμε ότι θα αρχίσει σταδιακά να μπαίνει το πρώτο χρήμα από το τρέχον ΕΣΠΑ που ξεκίνησε το 2016! Δηλαδή, τρία χρόνια χαμένα.

Του επεσήμανα επίσης, ότι αν θέλουμε να γίνουν επενδύσεις και να βρουν δουλειά τα παιδιά μας, θα πρέπει να αλλάξουμε το μείγμα των δυσβάστακτων φορολογικών-ασφαλιστικών εισφορών. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα ελληνικές επιχειρήσεις μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους σε Κύπρο, Βουλγαρία και άλλα κράτη του εξωτερικού, καθώς και το ότι ικανά επιχειρηματικά στελέχη και άξιοι επιστήμονες εγκαταλείπουν τη χώρα.

Δεν είναι μόνο η μείωση των φορολογικών συντελεστών που πρέπει να γίνει. Πρέπει το αφορολόγητο να αυξηθεί σε σχέση με τα σημερινά επίπεδα και περισσότερο για πολύτεκνους και άλλες εδικές κατηγορίες αφενός για να μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς οι εργαζόμενοι και αφετέρου να μειωθεί το ουσιαστικό κόστος εργασίας. Στην Κύπρο το αφορολόγητο είναι 19.500 ευρώ έναντι 8.600 στη χώρα μας. Ακόμη πρέπει η ελεγχόμενη εταιρία από τις φορολογικές αρχές να μπορεί να προσφεύγει στα φορολογικά δικαστήρια χωρίς να καταβάλει το 50%. Δεν είναι επιχειρηματικά λογικό να δημιουργούνται δυσκολίες στην συνεργασία ελληνικών επιχειρήσεων με εταιρίες χωρών που έχουν φορολογικό συντελεστή κάτω από το μισό, δεδομένου ότι οι τεχνολογικές εταιρίες εκεί εγκαθίστανται.

Χρειάζονται να δημιουργηθούν οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, όπως επίσης και φορολογικές προσαρμογές για να προσελκύσουμε ειδικές κατηγορίες επενδύσεων και ξένων πλουσίων που θα εγκατασταθούν στην Ελλάδα και στην πράξη θα γίνουν τουρίστες μακράς διάρκειας με πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα στην εστίαση σε ιατρικές, νομικές, φορολογικές, εκπαιδευτικές και άλλες υπηρεσίες.

Επιπλέον, επείγει να αλλάξει το ασφαλιστικό και να υιοθετήσουμε το σύστημα των τριών πυλώνων, όπως συμβαίνει σε ολόκληρη την Ευρώπη.«Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα λειτουργεί για την οικονομία και όχι μια οικονομία που θα λειτουργεί για το ασφαλιστικό σύστημα. Αν δεν υπάρξει αλλαγή, τότε η ελληνική οικονομία κινδυνεύει να κινείται οριζόντια για την επόμενη δεκαετία» υποστηρίζει ο ΙΟΒΕ.

Πολλές θέσεις εργασίας θα μπορούσαν επίσης να δημιουργηθούν στο μέτωπο της παιδείας, προσελκύοντας φοιτητές από το εξωτερικό. Για να μην αναφερθώ στις άλλες επιστήμες, θα περιοριστώ μόνο στα εξής: Είναι αδιανόητο η Ελλάδα της Ακρόπολης, της Ολυμπίας και της Βεργίνας να μην μπορεί να προσφέρει σε ξένους κλασικές σπουδές. Είναι αδιανόητο η Ελλάδα, κεντρική χώρα της Ορθοδοξίας, να μην μπορεί να γίνει διεθνές κέντρο θεολογικών σπουδών.

Επίσης πολύ σημαντικό θέμα που πρέπει να στραφεί η προσοχή της πολιτείας είναι η ασφάλεια των πολιτών και η ενίσχυση των υποδομών και του προσωπικού της αστυνομίας.

Ο συνομιλητής μου με ευχαρίστησε για τον διάλογο που είχαμε, αναγνώρισε τις ειλικρινείς μου προθέσεις, αλλά αντέταξε το εξής: «Και ποιος θα τα κάνει, ή έστω θα τα προωθήσει όλα αυτά; Αυτοί που ασχολούνται από το πρωί μέχρι το βράδυ με τις κοκορομαχίες στα κανάλια;».

Του απάντησα λοιπόν, να επιλέξει στις επόμενες εκλογές το κόμμα που πιστεύει ότι μπορεί να εφαρμόσει όλα αυτά τα πράγματα στην πράξη και μεταξύ των υποψηφίων αυτού του κόμματος, τους καταλληλότερους.

• Ο κ. Αλέξανδρος Μωραϊτάκης είναι πρώην Βουλευτής Α' Αθηνών.