Ποιες είναι οι λύσεις στα μεγάλα προβλήματα των πολιτών

Συζητώντας συνεχώς με συμπολίτες μας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, θα μπορούσα να χωρίσω τον κόσμο σε δύο πολύ μεγάλες κατηγορίες.

Πρώτον, αυτούς που στερούνται βασικά πράγματα, τα οποία περιλαμβάνονται σε μια -λιτή έστω- καθημερινή διαβίωση. Πρόκειται κυρίως για νοικοκυριά με ανέργους, για χαμηλοσυνταξιούχους, για χαμηλόμισθους και μερικώς απασχολούμενους, για ελεύθερους επαγγελματίες και μικρομεσαίους επιχειρηματίες που οι δουλειές τους δεν πάνε καλά και για οικογένειες που έχουν δύο ή και περισσότερα παιδιά.

Οι συμπολίτες μας αυτοί πολύ συχνά χρωστάνε σε τράπεζες, στο δημόσιο, στο ασφαλιστικό τους ταμείο και αρκετές φορές προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα μέσα από ενισχύσεις γονέων και παππούδων, ή από «δανεικά» (και αρκετές φορές… αγύριστα) φίλων.

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: Γύρω στα τέσσερα εκατομμύρια ΑΦΜ με ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις στο δημόσιο, αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες οδηγοί με ανασφάλιστα οχήματα, πάνω από ένα εκατομμύριο αυτοκίνητα που δεν έχουν περάσει από ΚΤΕΟ και φυσικά δεκάδες χιλιάδες οικογένειες που κινδυνεύουν να χάσουν την πρώτη κατοικία τους.

Δεύτερον, αυτούς που φοβούνται για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Τα άτομα αυτά έχουν δουλειά, δεν στερούνται βασικά πράγματα και συχνά μπορεί ακόμη και να διαθέτουν κάποιες αποταμιεύσεις, προερχόμενες είτε από τους γονείς τους, είτε από παλαιότερα δικά τους εισοδήματα.

Ποιοι μπορεί να είναι αυτοί οι άνθρωποι;

- Επιχειρηματίες που αγωνιούν για το πώς θα πληρώσουν τις επιταγές τους, ή για το αν κάποιοι πελάτες τους αναγκαστούν να «βάλουν λουκέτο».

- Ελεύθεροι επαγγελματίες που ιδρώνουν κάθε τέλος του μήνα για να πληρώσουν τους φόρους και το ασφαλιστικό τους ταμείο.

- Εργαζόμενοι που τους οφείλονται μισθοί μηνών.

- Άτομα που για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι ανασφάλιστοι (πώς θα γεράσουν και τι σύνταξη θα πάρουν;).

- Συμπολίτες μας που τρέμουν μήπως και αρρωστήσουν.

- Γονείς που έχουν παιδιά άνεργα ή απασχολούμενα με πολύ χαμηλές αποδοχές.

- Γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους να μην μπορούν να κάνουν τη δική τους οικογένεια λόγω των χαμηλών οικονομικών τους δεδομένων.

- Γονείς που αναγκάζονται να στερηθούν παιδιά και εγγόνια, καθώς αυτά αναζητούν πλέον δουλειά στο εξωτερικό.

Οι επιπτώσεις στους ανθρώπους που είτε στερούνται, είτε φοβούνται, δεν είναι καθόλου λίγες. Μεταξύ άλλων, έγκριτοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι κατά τα τελευταία χρόνια, το μέσο προσδόκιμο όριο ζωής υποχωρεί, κόντρα στην αντίθετη πορεία που ακολουθεί ο υπόλοιπος κόσμος.

Σε κάθε περίπτωση, χρέος των πολιτικών κομμάτων είναι να απευθυνθούν στον ελληνικό λαό και να του προτείνουν υπεύθυνες, ρεαλιστικές και ουσιαστικές λύσεις, λαμβάνοντας ως δεδομένο πως ούτε η κατάσταση είναι εύκολη, ούτε θαύματα γίνονται.

Με υπευθυνότητα λοιπόν και στηριζόμενος στη μακρόχρονη εμπειρία μου στον οικονομικό τομέα, θα πω τα εξής:

Πρώτον, κατά τα επόμενα χρόνια, ο αριθμός των συνταξιούχων θα αυξάνεται συνεχώς, λόγω της διάρθρωσης της ηλικιακής πυραμίδας στη χώρα μας. Άρα -με δεδομένο ότι τα αποθεματικά των Ταμείων είναι ιδιαίτερα χαμηλά- οι εργαζόμενοι, είτε άμεσα μέσω των εισφορών τους είτε έμμεσα μέσα από τη φορολογία τους, θα πρέπει να σηκώνουν ένα μεγαλύτερο βάρος. Το πρόβλημα αυτό δεν είναι μονό ελληνικό αλλά πανευρωπαϊκό.

Δεύτερον, ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος αντιμετώπισης του οικονομικού προβλήματος της χώρας είναι να προσελκύσουμε χρήμα από το εξωτερικό. Και αυτό μπορεί να γίνει κυρίως μεταξύ αλλά μέσα από:

α) Υψηλότερες εξαγωγές και περισσότερο εισερχόμενο τουρισμό.

β) Προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων από το εξωτερικό.

γ) Μεταφορά της έδρας ξένων επιχειρήσεων στην Ελλάδα.

δ) Ταχεία και αποτελεσματική απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων (βρισκόμαστε στο 2019 και μόλις ξεκινούν οι πρώτες ουσιαστικές απορροφήσεις του ΕΣΠΑ που ξεκίνησε προ τριετίας…).

ε) Μεταφορά πόρων από την περιττή δημόσια κατανάλωση στις δημόσιες επενδύσεις, οι οποίες πέφτουν από χρόνο σε χρόνο σε ολοένα και χαμηλότερο επίπεδο.

στ) Πλήρη ομαλοποίηση της κατάστασης στην οικονομία, προκειμένου να επιστρέψουν στις τράπεζες χρήματα που σήμερα βρίσκονται στο εξωτερικό και στα «στρώματα».

ζ) Λογική φορολογική πολιτική υπέρ της μεσαίας τάξης, στο πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισμού.

η) Ειδικές κλαδικές οικονομικές ζώνες με φορολογικά, ασφαλιστικά και κανονιστικά πλεονεκτήματα.

θ) Προσέλκυση πλούσιων ξένων, νυν κατοίκων εξωτερικού, που πρακτικά θα γίνουν τουρίστες μακράς διάρκειας.

Είναι λοιπόν κάτι παραπάνω από προφανές ότι πολιτικές που ακολουθούνται σήμερα και περιλαμβάνουν ευκαιριακές προσλήψεις στο δημόσιο, καθώς και γραφειοκρατικά εμπόδια προκειμένου να καθυστερήσουν (ή και να ματαιωθούν) αξιόλογες ιδιωτικές επενδύσεις, όχι μόνο δεν λύνουν αλλά αντίθετα διογκώνουν το πρόβλημα.

Πρόκειται για παλαιοκομματικές πρακτικές που μας έφεραν ως εδώ και τυχόν επανάληψή τους θα μας πάει ακόμη παρακάτω. Αντίθετα, μέσα από μια υπεύθυνη πολιτική επιλογή που θα υλοποιείται από έμπειρους και ικανούς πολιτικούς, «δίπλα στον πολίτη, με γνώση και αποτελεσματικότητα», μπορούμε να απαντήσουμε ουσιαστικά στα προβλήματα των συμπολιτών μας, τερματίζοντας τη στέρηση και τον φόβο.

* Ο κ. Αλέξανδρος Μωραϊτάκης είναι πρώην Βουλευτής Α' Αθηνών.