Ο Αλέξης στη Χώρα των Θαυμάτων

Στο λογοτεχνικό δημιούργημα του Βρετανού μαθηματικού Charles Lutwidge Dodgson "Οι περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων" του 1865, είναι γνωστό το σενάριο της πτώσης της πρωταγωνίστριας σε μια τρύπα στο έδαφος, όπου καταλήγει σε έναν κόσμο με περίεργα όντα, πολλά χρώματα, λίγη σκοτεινιά και αρκετές τραγελαφικές καταστάσεις, οι οποίες παραδόξως συνοδεύονται από αρκετά έξυπνες ατάκες.

Πόσοι ωστόσο γνωρίζουν ότι το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος ανήκει στη λεγόμενη κατηγορία λογοτεχνικής ανοησίας (nonsense literature) και μάλιστα αποτελεί αντιπροσωπευτικό της παράδειγμα; Μάλλον ελάχιστοι και είναι πολύ πιθανό ακόμη και ο ίδιος ο συγγραφέας της Αλίκης να μην πρόλαβε να πληροφορηθεί την ένταξή του σε αυτή τη λίστα, που σημειωτέον δεν αποτελεί προσβολή για τον δημιουργό αλλά χαρακτηρίζει, ίσως κάπως αυστηρά, το περιεχόμενο του έργου.

Στη σημερινή εποχή όμως του 2016, διανύουμε ήδη τον 21ό μήνα διακυβέρνησης της χώρας από τη σύμπραξη των δύο κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. και είναι γεγονός ότι πλην μερικών εξαιρέσεων -ίσως φανατικών, ίσως αδιάφορων, ίσως απλά συμφεροντολόγων- δεν συναντά εύκολα κάποιος έναν άνθρωπο που να του πει ότι "εντάξει, είμαστε δύσκολα, αλλά θα βελτιωθεί η κατάσταση με τον καιρό". Αν κάποιος συναντήσει έναν τέτοιο, καλό θα ήταν να τον προωθήσει, διότι καταρχήν ίσως να δώσει κουράγιο στους υπόλοιπους και δεύτερον, μπορεί να ξέρει κάτι που οι υπόλοιποι αγνοούν. Λέμε...

Δυστυχώς για τη σημερινή συγκυβέρνηση, το σενάριο του παραπάνω πασίγνωστου βιβλίου δεν έχει ομοιότητες, πέραν ίσως από τις τραγελαφικές καταστάσεις που δημιουργούν ορισμένοι υπουργοί. Δεν χρειάζεται να σκαλίσει κάποιος σε βάθος τους προηγούμενους μήνες για να εντοπίσει αστείες καταστάσεις, αφού ο Αύγουστος και ο Σεπτέμβριος έχουν δώσει αρκετό υλικό, με τον πρώτο να θεωρείται ο μήνας χωρίς ειδήσεις (όπως είχε πει κάποτε ο Ουμπέρτο Έκο, ο οποίος αν ζούσε τώρα θα αναθεωρούσε με την Ελλάδα του σήμερα) και ο δεύτερος, υποδέχθηκε με πλήθος ειδήσεων τους Έλληνες, που μόλις είχαν γυρίσει από τις διακοπές τους.

Από πού θα μπορούσε να ξεκινήσει κανείς; Από τις τηλεοπτικές άδειες που λίγο έλειψε να αποκτηθούν με δάνεια τα οποία είχαν εγγυήσεις βοσκοτόπια και όπως φαίνεται ξεζούμιζαν περαιτέρω μια ήδη κουρασμένη τράπεζα (Attica Bank), προσπαθώντας να ανοίξουν έτσι νέους ορίζοντες στην ελληνική επιχειρηματικότητα; Ίσως μερικοί αγροτικοί συνεταιρισμοί να ξανασκεφτούν τη δύναμή τους έπειτα από αυτή την είδηση, γιατί μετά τα υπερ-θεματικά κανάλια έχει ειπωθεί ότι θα ακολουθήσουν τα θεματικά. Προς τιμήν ωστόσο των υπευθύνων, αποφεύχθηκαν οι επίδοξοι καναλάρχες-τσελιγκάδες.

Θα μπορούσε ίσως να ξεκινήσει κανείς από το γεγονός ότι αντί να γίνει προσπάθεια βελτίωσης της εκπαίδευσης από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο (κυρίως αυτό το πανεπιστήμιο που σηκώνει σελίδες σχολιασμού), αυτό που απασχόλησε το υπουργείο και τους συμβούλους του είναι ο ρόλος της εκκλησίας κατά τη διάρκεια της κατοχής και της χούντας; Ακόμη και ο χειρότερος να ήταν, δεν είναι ζήτημα που πρέπει να λυθεί, όταν εκκρεμούν άλλα, πολύ σοβαρότερα προβλήματα. Αλλά μάλλον ο ιδεολογικός εγωισμός επιτάσσει την επίλυση πρώτα των εύκολων και μετά των δύσκολων προβλημάτων, για να μην μπαίνει ο άλλος στα βαθιά με το καλημέρα.

Θα μπορούσε επίσης να ξεκινήσει κάποιος με το γεγονός ότι ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, όπου μια ολόκληρη πόλη συνηθίζει να ζει (ή καλύτερα συνήθιζε να ζει) στους ρυθμούς αυτής της έκθεσης. Για όσους ζούνε στη συμπρωτεύουσα (αυτός ο ανταγωνισμός με την Αθήνα είναι μάλλον που εμποδίζει και την ολοκλήρωση του μετρό), φέτος ήταν η πρώτη ΔΕΘ που κανένας σχεδόν δεν βλαστήμησε το κράτος.

Καταρχήν, οι αστυνομικοί ήταν τόσοι πολλοί, μάλλον περισσότεροι από κάθε άλλη χρονιά εδώ και 42-43 χρόνια, που μειώθηκε το ημερήσιο ποσοστό εγκληματικών πράξεων στο κέντρο της πόλης τις πρώτες μέρες πριν και στην έναρξη της έκθεσης. Κλέβοντας τα σχόλια που αναρτήθηκαν σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, μάλλον "προστάτευαν την κυβέρνηση από την αγάπη του κόσμου". Μάλιστα κάποιος είπε ότι υπήρχαν καμουφλαρισμένοι αστυνομικοί ακόμη και πάνω σε δέντρα.

Δεύτερον, για έναν περίεργο λόγο, δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι, δεν κάηκε ούτε κάδος, δεν έσπασε ούτε μια ζαρντινιέρα όπως τα παλιά καλά χρόνια, ούτε καν μια προστατευτική σιδεριά εισόδου τράπεζας. Τρίτον, δεν δημιουργήθηκε κυκλοφοριακό κομφούζιο κατά τη διάρκεια της έκθεσης και να φανταστεί κανείς ότι στο δεύτερο Σαββατοκύριακό της ήταν που ο ΟΑΣΘ σταμάτησε να πραγματοποιεί δρομολόγια, επιτρέποντας έτσι στη συμπαθητική πλέον κοινωνική ομάδα των οδηγών ταξί να βγάλουν ένα μεροκάματο, ώστε να μπορέσουν να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ, που τελευταία στιγμή ξέχασε να καταργήσει η κυβέρνηση.

Στη μείωση του κυκλοφοριακού προβλήματος βέβαια βοήθησε το γεγονός ότι φέτος δεν υπήρχε λόγος να δημιουργηθούν πολλά περίπτερα εκθετών, αφού η ανάπτυξη στην ελληνική οικονομία είναι διάχυτη και δεν περιορίζεται στους τέσσερις τοίχους μιας έκθεσης, άρα και οι επισκέπτες δεν είχαν λόγο να πάνε πέρα από τις εξαιρετικές συναυλίες που διοργανώνονται κάθε χρόνο.

Ευτυχώς για την υπόληψη της ΔΕΘ, την παρτίδα φέτος έσωσαν κάπως οι Ρώσοι, γιατί αλλιώς οι περισσότεροι επισκέπτες θα σημειώνονταν στους πάγκους με τα χοτ-ντογκ. Θα μπορούσε βέβαια κανείς να σχολιάσει και τις δηλώσεις στις καθιερωμένες συνεντεύξεις Τύπου στο πλαίσιο της ΔΕΘ, στις οποίες κάτι ακούστηκε ότι τελικά δεν έχουν μειωθεί οι συντάξεις εδώ και 20 μήνες. Είναι επόμενο εξάλλου όταν δεν παίρνεις σύνταξη, να μην μπορείς και να αντιληφθείς αν μειώνεται ή αυξάνεται. Λογικό...

Φεύγοντας όμως από τη ΔΕΘ που πολλοί έχουν ήδη ξεχάσει και ακόμη περισσότεροι συνεχίζουν να το προσπαθούν, το πρώτο μισό του Οκτώβρη φαίνεται ότι δεν σταματά να δίνει τροφή στο πιάτο των τραγελαφικών καταστάσεων. Η κυβίστηση καταρχήν (εκλαϊκευμένα αποκαλούμενη και κωλοτούμπα) που πραγματοποίησε η κυβέρνηση στο θέμα με την εκκλησία δεν άφησε καμιά παράξενη γεύση στον ουρανίσκο του Έλληνα. Εκτός του ότι σχεδόν δεν σχολιάστηκε, σε σύγκριση με άλλες ειδήσεις προφανώς σοβαρότερες, φάνηκε ότι πλέον ο ελληνικός λαός δεν εκπλήσσεται στην αλλαγή πολιτικής στάσης εν μία νυκτί. Κάπως έτσι περνάς στον κόσμο την πρακτική "μην πιστεύετε ό,τι και αν σας λέμε, γιατί αύριο μπορεί να μην το εννοούμε". Ευφυές...

Το ραντεβού λοιπόν του Αρχιεπισκόπου με τον Πρωθυπουργό στο γραφείο του δεύτερου φαίνεται ότι προς το παρόν μαλάκωσε το έντονο κλίμα που προσπάθησε να δημιουργήσει το κακό υπουργείο Παιδείας. Επιπλέον, το ραντεβού των δικαστών με τον Πρωθυπουργό φαίνεται ότι ηρέμησε τα πνεύματα που πήγαν να οξυνθούν από τις δηλώσεις για μείωση των μισθών των δικαστών, οι οποίες ωστόσο αποτελεί γνωστό τοις πάσι ότι είναι κατοχυρωμένες συνταγματικά (οι βουλευτές δικαιούνται ίση αποζημίωση με την αντίστοιχη των συνολικών αποδοχών ενός ανώτατου δικαστικού λειτουργού), άσχετα αν η βουλή εντέλει δαπανά υπερδιπλάσια ποσά για κάθε βουλευτή της από τα πραγματικά που δηλώνονται.

Αν είναι επομένως να ξεκινήσουν περικοπές σε δικαστές, καλό θα ήταν να προηγηθούν οι βαθιές περικοπές των βουλευτικών αποζημιώσεων, που δίνονται ως επιδόματα και παροχές (ίσως και λίγο από τον βασικό μισθό, όχι πολύ, πόσο να πέσει ακόμα;), ώστε οι δικαστές να μην μπορούν να αρνηθούν τη νόμιμη μείωση.

Το ραντεβού βέβαια με τους επικεφαλής των τριών ανωτάτων δικαστηρίων δεν πέρασε στα ψιλά, κυρίως από τα υπόλοιπα κόμματα που άφησαν να εννοηθεί ότι κρύβεται συναλλαγή κάτω από το τραπέζι μεταξύ δικαστικού σώματος και κυβέρνησης, κάτι που ακόμη και να μην ισχύει, με όσα έχουν συμβεί, δεν δίνουν στον κόσμο και κάποια άλλη εντύπωση.

Ειδικά αν ξεκινήσει κανείς από τον διορισμό της, κατά τα άλλα σεβαστής, κυρίας Θάνου και φτάσει στο ραντεβού που "διασφάλισε τα μισθολογικά δικαιώματα των δικαστών", αποτελούν σίγουρα μια πρόκληση για τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες των οποίων τα μισθολογικά δικαιώματα έχει διασφαλιστεί ότι θα πετσοκόβονται μηνιαίως. Πάντως αυτό το πρωθυπουργικό γραφείο φαίνεται ότι λύνει πολλά προβλήματα, απλά είναι λίγο δύσκολο να βρεις πρόσβαση. Πώς δεν έχει καταφέρει ακόμα να μας βγάλει από την κρίση όμως αποτελεί "αλλουνού παπά ευαγγέλιο"... Μάλλον η κρίση δυσκολεύεται να κλείσει ραντεβού, ποιος ξέρει;

Αυτά αποτελούν μερικά μόνο από τα θέματα με τα οποία θα μπορούσαν να ασχολούνται σε καθημερινή βάση διάφοροι κωμικοί σεναριογράφοι, αλλά φαίνεται ότι πριν στεγνώσει το μελάνι, προκύπτει κάτι καινούριο και τους αποσυντονίζει. Ίσως όταν βρούνε τον χρόνο και ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα, να μπορέσει ο κόσμος να δει μια από τις πιο αστείες επιθεωρήσεις που έχει ανέβει στο σανίδι τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα όλων το γεγονός ότι οι ατάκες των ηθοποιών θα έχουν ειπωθεί στην πραγματικότητα.

Ωστόσο, το σίγουρο είναι ότι για κακή τύχη της κυβέρνησης και πρωτίστως της χώρας (η χώρα και οι πολίτες της είναι πιο πάνω από οποιοδήποτε κόμμα ή πολιτική ιδεολογία), οι κυβερνώντες δεν ζούνε στη Χώρα των Θαυμάτων όπως η χαριτωμένη πρωταγωνίστρια του ομώνυμου έργου και δεν υπάρχει κανένας λαγός που να προτείνει μαγικές λύσεις για τα σοβαρά προβλήματα, όπως για παράδειγμα η τιμωρητικού τύπου υπερφορολόγηση ή η ανυπαρξία κράτους σε νοσοκομεία, στα οποία κατέληγαν λιπόθυμοι μαθητές, εξαθλιωμένοι από την κρίση που προκάλεσαν οι παλαιότερες κυβερνήσεις, καθώς και απελπισμένοι ηλικιωμένοι στους οποίους τότε δινόταν ακόμη το Ε.Κ.Α.Σ.

Αλήθεια, οι συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων πλέον δεν πάνε στα νοσοκομεία ή απλά εξαφανίστηκαν; Αυτό ίσως και να θεωρείται ένα από τα Θαύματα στη Χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού. Την Αλίκη, η οποία εντέλει ξύπνησε από ένα κακό όνειρο, όμως, ποιος την υποδύεται; Μήπως ο λαός που κοιμάται και θα ξυπνήσει αναφωνώντας ευτυχισμένος ότι σώθηκε και όλα ήταν ένα ψέμα;

Μήπως ο Αλέξης με το επιτελείο του που θα ξυπνήσει δυστυχισμένος διαπιστώνοντας την απώλεια της εξουσίας και τα ποσοστά του κόμματός του ξανά κοντά στο όριο εξόδου από τη Βουλή; Δυστυχώς για τον κόσμο, κανείς δεν κοιμάται και αυτή είναι η μεγαλύτερη των διαφορών από το προαναφερθέν μυθιστόρημα. Η αλλαγή νοοτροπίας και η αλλαγή κυβέρνησης είναι οι δύο διαδρομές που μπορεί να ακολουθήσει η Αλίκη-ελληνικό κράτος στο σταυροδρόμι που έχει βρεθεί, μήπως και καταφέρει να βελτιώσει την παρούσα κατάσταση στη χώρα.

Η πρώτη διαδρομή ωστόσο, αυτή της αλλαγής νοοτροπίας, αφορά στην ίδια την κυβέρνηση, η οποία θα ήταν καλό να σταματήσει την προσπάθεια εγκατάστασης της δικής της διαπλοκής ή ατόμων έναντι των αντίστοιχων που είχαν οι παλαιότερες κυβερνήσεις και να κοιτάξει να σοβαρευτεί κυβερνώντας επιτέλους πραγματικά και με ουσία, αλλιώς θα αναλάβει (αργά ή γρήγορα) τα ηνία ο λαός και θα την οδηγήσει προς την άλλη διαδρομή, η οποία έχει δείξει στο παρελθόν πού οδηγεί την αριστερά.

* Ο Ν. Μιχαήλ είναι οικονομολόγος με μεταπτυχιακές σπουδές σε χρηματοοικονομικά & τραπεζική.