Οταν οι αριθμοί εκδικούνται τους πολιτικούς μας!

Συχνά, οι πολιτικοί μεταχειρίζονται πολλά τεχνάσματα, προκειμένου να αποκρύψουν την αλήθεια.

Μιλάνε γενικόλογα, αναμασούν τσιτάτα και συνθήματα που στην πράξη δεν λένε τίποτε, αποφεύγουν να απαντήσουν σε κρίσιμα ερωτήματα αλλάζοντας κουβέντα, χαϊδεύουν τα αυτιά των ακροατών τους, προσπαθούν να δημιουργήσουν ανύπαρκτους εχθρούς και άλλα σχετικά.

Όλα αυτά μάλιστα «διδάσκονται» στους νέους στα πανεπιστήμια από τις φοιτητικές-κομματικές οργανώσεις, προκειμένου να... βγουν «έτοιμα στελέχη» στη μίζερη, εγχώρια πολιτική μας πιάτσα.

Η αχίλλειος πτέρνα όμως των πολιτικών είναι όταν αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν νούμερα, γιατί η αλήθεια των αριθμών επιμένει στον χρόνο και συχνότατα εκδικείται παραδειγματικά...

Ποιος δεν θυμάται τα δέκα δισ. ευρώ που θα εξοικονομούσε η πρώτη κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή (2004) από τις περικοπές των σπαταλών του δημόσιου τομέα, ή το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου, ή τη... δέκατη τρίτη σύνταξη του Αλέξη Τσίπρα;

Με δεδομένο λοιπόν ότι τα νούμερα αποτελούν μια πολύ καλή μέθοδο αξιολόγησης των πολιτικών μας, ας αναφερθούμε στην περίπτωση του προσχεδίου του Προϋπολογισμού του 2017, όπως αυτό δημοσιεύτηκε χθες.

Παρατήρηση πρώτη: Έρχεται η ανάπτυξη!

Σύμφωνα με το προσχέδιο, το ΑΕΠ της χώρας θα ανεβεί κατά 2,7% μέσα στο επόμενο έτος και έτσι θα έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη που από τον περασμένο Απρίλιο διατυμπανίζει η κυβερνητική πλειοψηφία. Με ποιες παραδοχές όμως θα έχουμε αυτό το +2,7%;

Πρώτον, με αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης. Δηλαδή, η ιδιωτική κατανάλωση θα ανεβεί κατά 1,8% παρά το γεγονός ότι φόροι και ασφαλιστικές εισφορές θα αυξηθούν σημαντικά μέσα στο εξεταζόμενο δωδεκάμηνο (φόροι στα καύσιμα, αυξημένος συντελεστής ΦΠΑ σε κάποια νησιά, ανεβασμένες επιβαρύνσεις αγροτών, για να μην αναφερθούμε στις μειωμένες συντάξεις και τις ασφαλιστικές εισφορές στα μπλοκάκια).

Δεύτερον, με θετική πιστωτική επέκταση στην οικονομία. Δηλαδή, σε αντίθεση με τα όσα συμβαίνουν από το 2011 έως σήμερα, από τον προσεχή Ιανουάριο οι τράπεζες θα ανοίξουν την κάνουλα της χρηματοδότησης, προσφέροντας δάνεια σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Μιλάμε για τις τράπεζες που είναι «εκτεθειμένες» στο σύστημα της ΕΚΤ και που δίνουν καθημερινό αγώνα προκειμένου να ανακτήσουν τη χαμένη τους εμπιστοσύνη μετά την επιβολή των capital controls και

τρίτον, μέσα από την αύξηση των επενδύσεων κατά 9,1%, πράγμα το οποίο δύσκολα θα έρθει μόνο από την οδό των κοινοτικών κονδυλίων, αλλά θα απαιτήσει πιθανότατα και σημαντική τόνωση των ιδιωτικών επενδύσεων.

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι το εξής: Πόσο σίγουρος μπορεί να είναι κάποιος ότι μέσα στο 2017 θα συμβούν ταυτόχρονα και άνοδος ιδιωτικής κατανάλωσης και αύξηση δανείων από τις τράπεζες, αλλά και σημαντική τόνωση των επενδύσεων;

Παρατήρηση δεύτερη: Εξοικονόμηση δαπανών Vs ΕΝΦΙΑ

Φεύγουμε από την κυβέρνηση και πάμε στην αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία υποστηρίζει πως με περιστολή δαπανών στον δημόσιο τομέα, θα μπορούσε να εξοικονομήσει σε μια διετία ποσά για να μειώσει δραστικά τον ΕΝΦΙΑ.

Πάμε λοιπόν να δούμε τη διάρθρωση του Προϋπολογισμού του 2017. Από τα συνολικά έξοδα των 55,9 δισ. ευρώ, τα 12,3 δισ. πηγαίνουν σε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων, τα 20,3 δισ. στο ασφαλιστικό, τα 5,55 δισ. σε τόκους (λιγότερα από τους τόκους που πληρώναμε στην προ μνημονίου περίοδο...), τα 6,75 δισ. σε επενδύσεις (τα πλείστα αφορούν την κρατική συμμετοχή σε Κοινοτικά κονδύλια), το 1 δισ. αποτελεί αποθεματικό και γύρω στο 0,5 δισ. μόλις στην Εθνική Άμυνα.

Με άλλα λόγια, από τις συνολικές δαπάνες των 55,5 δισ. ευρώ, τα 46,5 δισ. είναι θα λέγαμε ανελαστικά και μένουν ουσιαστικά (με την εξαίρεση κάποιων επιμέρους κονδυλίων) μόλις 5,35 δισ. ευρώ ως σύνολο λειτουργικών εξόδων, μήπως και περικόψουμε κάτι.

Δηλαδή, αν κάποιος θέλει να μειώσει σημαντικά τις κρατικές δαπάνες, χωρίς να απολύσει προσωπικό, χωρίς να κόψει συντάξεις και δίχως να σταματήσει τις ελάχιστες δημόσιες επενδύσεις, θα πρέπει να προχωρήσει σε πολύ βαθιές οικονομικές τομές στη λειτουργία του δημοσίου (αναδιαρθρώσεις οργανισμών, νέα οργανογράμματα, μεγαλεπήβολες επενδύσεις στην τεχνολογία), πράγμα αδύνατον να γίνει όχι μόνο σε δύο χρόνια, αλλά ούτε σε μια ολόκληρη κυβερνητική θητεία.

Παρατήρηση τρίτη: το ΔΝΤ, το ασφαλιστικό και οι διαψεύσεις

Ο υπουργός Εργασίας διαβεβαίωσε πως δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα νέων περικοπών στις συντάξεις. Το ίδιο θα υποστηρίξει και η αντιπολίτευση αν ρωτηθεί.

Γιατί όμως το ΔΝΤ εστιάζει στο συνταξιοδοτικό; Πρώτον, γιατί οι δαπάνες μισθοδοσίας δεν μπορούν εύκολα να περιοριστούν δραστικά, ενώ το κονδύλι «ασφάλιση, περίθαλψη και κοινωνική προστασία» ανέρχεται σε 20,25 δισ. ευρώ, ή διαφορετικά στο 47% των συνολικών φορολογικών εσόδων! (20,35 δισ. οι άμεσοι, 26,26 δισ. οι έμμεσοι, μείον 3,31 δισ. οι επιστροφές). Δηλαδή σε κάθε δύο ευρώ φόρους που με κάθε τρόπο πληρώνουν οι Έλληνες, το 1 ευρώ κατευθύνεται στο προαναφερθέν κονδύλι.

Στην πράξη λοιπόν, ενώ κανείς Έλληνας δεν θέλει να μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις, οι πολιτικοί μας -τουλάχιστον στην περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά στα άλλα μέτωπα- θα κληθούν να βρουν εναλλακτικούς τρόπους μείωσης των κρατικών δαπανών και μάλιστα με πολύ γρήγορα αποτελέσματα, αν θέλουν να αποφύγουν κάτι τέτοιο. Αν όχι...