Ιερά και... ανίερα συμπεράσματα για τα θρησκευτικά

Είναι χρήσιμο να μείνει κάτι από όλη αυτή τη φασαρία για τα θρησκευτικά, παρότι η κατάληξή της ήταν προδιαγεγραμμένη. Τα ιερά και όσια είναι πάντα νικητές στη χώρα που δεν πεθαίνει ποτέ (αν και μετά την κρίση μάς μπήκαν δαιμόνια αμφιβολίας για το τελευταίο). Τουλάχιστον να κάνουμε ένα μικρό βήμα αυτογνωσίας μέσα στην αυτοκαταστροφική πορεία που ακολουθούμε και μας οδηγεί με την ακρίβεια του νόμου της βαρύτητας εκτός του καλύτερου τμήματος της Ευρώπης.

Εκτός τόπου και χρόνου

Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι κάθε εγχώρια συζήτηση για οτιδήποτε εκτροχιάζεται, γενικεύεται και χάνεται το αρχικό ζήτημα. Είναι θέμα (ελάχιστου) χρόνου ώστε ο δημόσιος διάλογος (μαζί με τη φασαρία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης) να βγει εκτός τόπου. Δεν αναφέρομαι σε όσους έχουν ψεκαστεί και ο λόγος τους έχει σημάδια νοητικών διαταραχών, γιατί η περίπτωσή τους είναι αντικείμενο άλλης ανάλυσης, όπου χρειάζεται και η βοήθεια άλλων επιστημών όπως η νευροψυχολογία. Αυτοί είναι εξ ορισμού εκτός θέματος σε όλα τα θέματα.

Αναφέρομαι σε όσους έχουν αναλάβει στα σοβαρά την υπεράσπιση της διδασκαλίας των θρησκευτικών όπως ο Τ. Θεοδωρόπουλος, που σε άρθρο του στην Καθημερινή αναφέρει: «Στο σχολείο πρέπει να διδάσκεται ο Χριστιανισμός. Για τον απλούστατο λόγο ότι ο Χριστιανισμός είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο όχι μόνον του ελληνικού αλλά και του ευρωπαϊκού πολιτισμού» ("Το Τοτέμ του αντικληρικαλισμού" 27/9/16).

Σε μία προσπάθεια να συνδέσει αυτό το γενικό συμπέρασμα και να δικαιολογήσει τα θρησκευτικά, αδικαιολόγητα μπλέκει στο άρθρο από το πώς διδάσκονται άλλα μαθήματα όπως η κοινωνιολογία ή τα αρχαία ελληνικά μέχρι τον ΕΝΦΙΑ και τον εμφύλιο, ενώ ζητάει σεβασμό στον κοινωνικό και ιστορικό ρόλο της Εκκλησίας ακόμα και όταν διαφημίζει  θεραπεία του καρκίνου με άγια λείψανα!

Στο μόνο σημείο που συμφωνώ μαζί του για τα θρησκευτικά, ότι «είναι μάλλον βέβαιο πως η όλη φασαρία θα λήξει με ένα προσκύνημα του κ. Τσίπρα στον Αρχιεπίσκοπο». Υπάρχουν βέβαια και δημοσιογράφοι στην ίδια εφημερίδα που τονίζουν ότι «τόση είναι η ανάγκη να αλλάξει επιτέλους κάτι σε αυτή τη χώρα (εφόσον οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις παραμένουν εκτός ατζέντας), ώστε ακόμη και η διάθεση να εκσυγχρονιστεί ένα ανενεργό επί της ουσίας μάθημα και να αποκτήσει φρέσκο αέρα, αποβάλλοντας τον κατηχητικό χαρακτήρα του και ενισχύοντας τη φιλομάθεια των παιδιών» (Μ. Κατσουνάκη "Μία αντιπαράθεση που δεν έγινε ποτέ" 24/9/16).

Εκτός από την Εκκλησία, που στο κάτω-κάτω της γραφής είναι αναγκασμένη να είναι εκτός χρόνου καθώς στηρίζεται σε κείμενα που γράφτηκαν πριν χιλιάδες χρόνια και μόνο ερμηνείας επιδέχονται ανεξαρτήτως της σημερινής πραγματικότητας, υπάρχουν και άλλοι που παρότι δεν έχουν τη θεϊκή φώτιση, διαθέτουν δικές τους αναλλοίωτες Γραφές.

Ο Δ. Κουτσούμπας ανέφερε ότι «η αντιπαράθεση με την Εκκλησία για το μάθημα θρησκευτικών είναι ο φερετζές της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης», αποδεικνύοντας ότι το μυαλό του ανθρώπου μπορεί να αναλύει οποιοδήποτε θέμα με όσα ειπώθηκαν μέχρι τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Τα πάντα ερμηνεύονται σαν σκοτεινές αντιλαϊκές προθέσεις, οπότε δεν χρειάζεται να το ψάχνουμε παραπάνω. Όλα είναι αντιπερισπασμός εναντίον του λαού και το μόνο που μένει είναι κάποιοι φωτισμένοι πρωτοπόροι να τον ξυπνήσουν από τον λήθαργο. Γιατί να κουράζουμε το μυαλό μας με αναλύσεις, όταν έχουμε έτοιμο ένα σκονισμένο σκονάκι;

Οι δικαιολογίες ποτέ δεν έχουν τέλος

Την αριστερή ιδεολογική υπεράσπιση της θρησκευτικής κωλοτούμπας αναλύει ο καθηγητής Κύρκος Δοξιάδης σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών. Αναφέρει ότι για να κατανοήσουμε «την ατολμία που δείχνει η αριστερή κυβέρνηση στην προσπάθειά της να καταργήσει τον θεσμό της κατήχησης στα σχολεία» και αφού αναλύει με αποσπάσματα του Μαρξ την ανάγκη «οι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουν τις πραγματικές συνθήκες της δυστυχίας τους», καταλήγει στο μεγαλοφυές συμπέρασμα ότι «δεν είναι απλό στις μέρες μας να τα βάλει κανείς με τη θρησκεία και τον επίσημο φορέα της, δηλαδή την Εκκλησία» ("Το όπιο του λαού" 27/9/16). Άλλη μία ήττα της αριστεράς πριν καν δώσει τη μάχη και ας είναι κυβέρνηση.

Στην Ελλάδα μάς αρέσουν οι (αριστερές ή δεξιές) δικαιολογίες και όχι η αλήθεια. Διάβαζα ότι Ιταλίδα βουλευτής (του Δημοκρατικού Κόμματος του Μ. Ρέντσι) παράτησε την έδρα για να γίνει πορνοστάρ δηλώνοντας: «Θέλησα να περάσω από την κανονικότητα σε κάτι που πάντα επιθυμούσα, να καταφέρω να εκφράσω την ερωτική μου πλευρά». Οι Ιταλοί είναι ωραίοι και ειλικρινείς και δεν τους μοιάζουμε σε τίποτα. Οι δικοί μας βουλευτές ψάχνουν δικαιολογίες για να κρατήσουν τη βουλευτική έδρα (και τον μισθό) ενώ ψηφίζουν μυξοκλαίγοντας.

Έτσι απλά χωρίς σχέδιο

Για το θέμα των θρησκευτικών συμφωνώ με τον Κ. Γιαννακίδη ότι «μαζί με τον Φίλη τσαλακώθηκε, προς το παρόν, κάθε σκέψη για μία σοβαρή συζήτηση σχετικά με τη σχέση κράτους και Εκκλησίας. Η Εκκλησία έκανε επίδειξη ισχύος, δείχνοντας σε όλους ποιος έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο» («Μία τρύπα στον αγιασμό» Protagon 27/9).

Στο ίδιο κείμενο απορρίπτει τις θεωρίες περί δήθεν αντιπαράθεσης: «Υπάρχει μία ανάγνωση που λέει ότι όλο αυτό ήταν κομμάτι σχεδίου προκειμένου να προσφερθεί θέαμα προς το απογοητευμένο αριστερόστροφο ακροατήριο. Δεν μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο. Ποιον άλλον πέρα από την Εκκλησία συμφέρει μία μάχη με άσφαιρα πυρά; Τώρα έχει πιάσει τον Φίλη από το αυτί και τον πηγαίνει πάνω-κάτω, να τον δούμε και εμείς στα τελευταία θρανία». Δεν πιστεύω ότι ο Φίλης είχε κάποιο σχέδιο όταν άνοιξε το θέμα των θρησκευτικών. Ούτε οι ιδεολογικές του πεποιθήσεις τον οδήγησαν σε σύγκρουση με την Εκκλησία. Και αλίμονο αν μας ενοχλούν οι πολιτικές ή ιστορικές του τοποθετήσεις. Καλά κάνει και τις έχει και τις εκφράζει, αν και πρέπει να θυμάται ότι πλέον είναι υπουργός Παιδείας και όχι δημοσιογράφος.

Ουδέποτε πείστηκα ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει κάποιο σχέδιο. Όσοι ξένοι ασχολούνται μαζί μας έχουν σαν βασικό στόχο να μη μολύνει η ελληνική γάγγραινα το ευρωπαϊκό κατασκεύασμα, το οποίο κλυδωνίζεται με υψηλό διακύβευμα: τον ίδιο τον τρόπο ζωής στη δυτική Ευρώπη, που η ποιότητά του δεν έχει προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία. Δεν πιστεύουν ότι θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Και προφανώς αδιαφορούν για τα θρησκευτικά.

Οι αποφάσεις της κυβέρνησης λαμβάνονται prima vista και αποτελούν προϊόν αποδοχής των πλάνων των ξένων που έχουν αναλάβει να χειριστούν μία χώρα που όσο και αν μετάνιωσαν, (π)έτυχε να γίνει μέλος του club. Τα οικονομικά και κοινωνικά αποτελέσματα που ζούμε είναι ο τραγικός απολογισμός της σύζευξης της απουσίας εγχώριου σχεδίου και της κυνικής αντιμετώπισης όσων έχουν βαρεθεί τα καμώματά μας.

Οι ξένοι γνωρίζουν πολύ καλά (σ.σ. το ΔΝΤ είναι πιο ειλικρινές στις εκθέσεις του) ότι οι πολιτικές που ακολουθούμε είναι αδιέξοδες. Φαίνεται ότι μας αφήνουν να πνιγούμε από το ίδιο το σχοινί που υφαίνουμε όταν, για παράδειγμα, εν μέσω ύφεσης αυξάνουμε τους φόρους. Θα μπορούσαν να θέσουν veto. Και ας μη μου πει κανείς ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν θα δεχόταν, όταν αφήνει να κυκλοφορούν ελέφαντες στο δωμάτιο.

Ίσως πλέον να έχουν υιοθετήσει το ρητό του Μαρξ στη 18η Μπρυμαίρ όταν έγραφε «καλύτερα ένα φρικτό τέλος παρά μια φρίκη δίχως τέλος».

* Ο Κώστας Μαρκάζος είναι οικονομολόγος.