Η Ελλάδα της σχιζοφρενικής αυταπάτης!

Φαίνεται ότι όσα χρόνια και αν περάσουμε μέσα στη μιζέρια της κρίσης, ο πυρήνας κάποιων κυρίαρχων πεποιθήσεων των Ελλήνων θα παραμένει αναλλοίωτος.

Σύμφωνα με δημοσκόπηση, το 55,1% των Ελλήνων πιστεύει ότι δεν χρειάζεται ούτε μείωση κρατικών δαπανών ούτε αύξηση φόρων (Kappa Research-ΒΗΜΑ 17/4/2016). Κάτι σαν τον χορτάτο σκύλο και την άθικτη πίτα. Υπάρχουν και διασκεδαστικά ευρήματα όπως ότι το 66,2% των Ελλήνων πιστεύει ότι ψήφισε σωστά στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 και ταυτόχρονα το 72,3% πιστεύει ότι το υπόλοιπο εκλογικό σώμα στις ίδιες εκλογές ψήφισε λάθος!

Σχεδόν όλες οι δημοσκοπήσεις απεικονίζουν εγχώριες σχιζοφρενικές αυταπάτες. Παράδειγμα η περίφημη αξιοποίηση του «φιλέτου» του Ελληνικού (που σήμερα αξιοποιείται σαν διευρυμένο hot spot μέχρι τις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά). Το 60% είναι υπέρ της ιδιωτικοποίησης αλλά ταυτόχρονα το 87% είναι υπέρ της κατασκευής μητροπολιτικού πάρκου, κατά της λειτουργίας καζίνο (58%) και κατά της κατασκευής ουρανοξυστών (67%) (Public Issue-Αυγή 28/2/2016).

Αυτές οι προτιμήσεις παραπέμπουν σε έναν καπιταλιστικό σοσιαλισμό που δεν έχει εφευρεθεί ούτε θεωρητικά. Οι συνωμοσιολογικές θεωρίες έχουν ιδιαίτερη διάδοση στη χώρα και υποκαθιστούν ακόμα και την ιστορία μας. Οι ιδιοκτήτες των βασικών μέσων ενημέρωσης και ειδικά της τηλεόρασης δεν διστάζουν να πουλάνε ακόμα και το σκοινί που θα τους κρεμάσει. Στα χρόνια της κρίσης τα πρωινά ξεκινάνε με ενημέρωση για τις συντάξεις και τα σκληρά μέτρα που θέλουν να μας επιβάλουν οι ξένοι ενώ οι υπουργοί ανακρίνονται και μεταμεσονύχτια από δημοσιογράφους που έχουν συμβάλει τα μέγιστα στη διαμόρφωση του πολιτικού τοπίου.

Ποτέ μην αφήνεις την πραγματικότητα να σου χαλάσει μία ωραία ιστορία

Το 71,4% των Ελλήνων πιστεύει ότι κατά τη διάρκεια της κρίσης οι χώρες της ευρωζώνης προσπάθησαν να καθυποτάξουν την Ελλάδα (έρευνα Νοεμβρίου 2015 της διαΝΕΟσις). Συνεπώς θα ψήφιζαν όποιο πολιτικό σχηματισμό θεωρούσαν ότι θα διαπραγματευτεί σκληρότερα στα σαλόνια των δυτικών, ανεξαρτήτως πολιτικού πρόσημου ή ενδυματολογικής εμφάνισης. Κάθε πονηρή τακτική (ακόμα και φαιδρά δημοψηφίσματα) είναι θεμιτή. Τι και αν υπάρχει μία ισχυρή μειοψηφία στις χώρες της ευρωζώνης που επιχειρεί να μας διώξει από το ευρώ. Όμως κανένας ξένος δεν μας χρωστάει τίποτα, όπως και κανείς δεν θα μας χαρίσει τίποτα.

Κάθε φορά που ζητάμε από τεχνοκράτες εκπροσώπους δανειστών να καταλάβουν τις ιδιαιτερότητές μας και να μας λυπηθούν, μου έρχεται στο μυαλό ένα ανέκδοτο: «Οταν σε ένα ζαχαροπλαστείο ζητάς γλυκά χωρίς ζάχαρη είναι σαν να μπαίνεις σε οίκο ανοχής και να ζητάς αγκαλίτσες και φιλάκια» (αυτός που μου είπε το ανέκδοτο είναι υπεύθυνος για το ότι σταμάτησα να κάνω την ερώτηση σε όσα ζαχαροπλαστεία έχω βρεθεί από τότε).

Η αρένα της πόλωσης

Κάποιοι ψάχνουν ευκαιρία με τα πρόσωπα της σημερινής κυβέρνησης να εκθέσουν όλη την Αριστερά από τη γέννησή της μέχρι σήμερα. Ακολουθούν λάθος δρόμο. Δημιουργούν πολωτικές πολιτικές αντιπαραθέσεις και μεταθέτουν τον αγώνα από το γήπεδο της αντιπαράθεσης επιχειρημάτων στην αρένα των έξαλλων αφορισμών και των ύβρεων. Τέτοιες διαμάχες τις αποστρέφονται όσοι έχουν κάτι ουσιαστικό να προσφέρουν και έτσι παραμένουν σιωπηλοί στην απομόνωση. Όταν το επιχείρημα είναι η φωτογραφία μιας ξυπόλητης βουλευτίνας, τότε το αντεπιχείρημα είναι αντίστοιχης ποιότητας και ο «διάλογος» μπορεί να φτάσει κλιμακωτά στον εμφύλιο, δηλαδή στο πουθενά. Πολλοί αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να μην εκτίθεται η κυβέρνηση με τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές της και τις αντιφάσεις ανάμεσα στα υποσχεθέντα και τα πεπραγμένα. Υπάρχουν τρεις λόγοι:

(α) Οι Ελληνες έχουν εκπαιδευτεί να περιμένουν την αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων. Και με λίγα είναι ικανοποιημένοι, ειδικά όταν προστατεύονται μικροσυμφέροντά τους.

(β) Ολα τα δυσάρεστα μέτρα χρεώνονται στους έξω από εδώ ξένους. Είμαστε πεπεισμένοι ότι για όλα τα δεινά της σύγχρονης ιστορίας μας έχουν καθοριστική ευθύνη οι ξένοι (άντε και κάποιοι ντόπιοι συνεργάτες τους). Το τέλειο άλλοθι για κάθε κυβέρνηση.

(γ) Οι απόψεις που εκφράζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι πλειοψηφικές γιατί αποτελούν το παραπροϊόν της αντιμνημονιακής Ελλάδας στην οποία επικράτησε η λογική του για όλα φταίνε τα μνημόνια, οι ξένοι, τα δομικά προβλήματα της ευρωζώνης. Η συζήτηση για την εγχώρια τραγική κατάσταση δεν έγινε ουσιαστικά ποτέ. Κυριάρχησαν οι ψευδαισθήσεις για τη δυνατότητα ανατροπής των «μνημονιακών πολιτικών» μέσω σκληρής επαναδιαπραγμάτευσης.

Κρημνοβασία στα όρια της ευρωζώνης

Απορροφημένοι από ανούσιες αντιπαραθέσεις, χάνουμε τις μεταβολές που διαδραματίζονται παγκόσμια. Τα τελευταία χρόνια η οικονομική, διπλωματική και (μοιραία) η στρατιωτική ισχύς της χώρας μειώνονται με ταχείς ρυθμούς. Το κράτος μας αποδυναμώνεται σε βαθμό που κινδυνεύουν να χάσουν οι αναρχικοί την απασχόλησή τους. Φαίνεται ότι (έστω και αυτοσχεδιάζοντας) η σημερινή κυβέρνηση κυρίως επιδιώκει τη μακροχρόνια καθιέρωση της εξουσίας της.

Οι διορισμοί δικών μας ανθρώπων, ο έλεγχος της δικαιοσύνης και η μετατροπή της σε όργανο καταδίωξης αντιπάλων, ο ευτελισμός κοινοβουλευτικών διαδικασιών και ο έλεγχος της ενημέρωσης είναι τα δείγματα κάθε κυβέρνησης που θέλει να μετατραπεί σε καθεστώς. Σιγά σιγά όλο και περισσότεροι Ελληνες πείθονται να εγκαταλείψουν την ευρωζώνη.

Το «ευρώ δεν είναι ταμπού» γιατί αποτελεί εμπόδιο για μία κυβέρνηση που δεν ελέγχει την ισοτιμία (ακριβέστερα την υποτίμηση), τα επιτόκια, την κεντρική τράπεζα και τον διοικητή της ή τις διοικήσεις των τραπεζών (και τις χρηματοδοτήσεις που παράγουν φιλικούς επιχειρηματίες/υποστηρικτές). Όσα (αριστερά ή δεξιά) καθεστώτα ήθελαν το μονοπώλιο της εξουσίας, φρόντισαν να έχουν τέτοια εργαλεία και ουδέποτε αναζητούσαν «θολούρες» ανεξάρτητων θεσμών.

Ούτε είχαν σταθερές ιδεολογικές αρχές. Άλλωστε η σημερινή κυβέρνηση διαθέτει τη μεγαλύτερη εκπροσώπηση στον άξονα αριστερά-δεξιά. Όσοι είναι σύμμαχοί της είναι δεκτοί ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων. Μέχρι και την ευλογία της Εκκλησίας επιζητεί και αναζητεί τρόπους για να μην εμπλακεί σε αντιπαράθεση μαζί της, ακόμα και αν η Ελλάδα συνεχίσει να στερείται στοιχειώδεις ευρωπαϊκούς θεσμικούς εκσυγχρονισμούς.

Το μετέωρο βήμα στο κενό

Μετά το δημοψήφισμα είμαστε με το ένα πόδι στη δραχμή. Το επόμενο βήμα (είτε με σχεδιασμό είτε με ατύχημα) θα απελευθερώσει τους κυβερνώντες από τα δεσμά του ευρώ. Η ανθρωπιστική βοήθεια των 50 δισ. που μας τάζει ο Σόιμπλε θα μοιράζεται από μία πανίσχυρη εξουσία σε υπηκόους ανήμπορους να αντιδράσουν. Και θα διαθέτει τράπεζες, φιλικά μέσα ενημέρωσης και τη δυνατότητα να διαχειρίζεται τα ευρωπαϊκά κονδύλια επιπροσθέτως της οικονομικής βοήθειας που θα παρέχουν οι Ευρωπαίοι για να μας κρατούν στη σφαίρα επιρροής τους (και χρεωμένους πάνω από τον λαιμό), χωρίς όμως να τους μαγαρίζουμε τη σούπα.

Υπάρχει δυνατότητα να τα αποφύγουμε όλα αυτά και καμία πρόβλεψη δεν έχει αξία σήμερα. Οι λύσεις θα προκύψουν όταν αντιμετωπίσουμε τα πραγματικά δεδομένα, που έχουν το ελάττωμα να μην εξαφανίζονται επειδή τα αγνοούμε. Όπως έλεγε και ένας συγγραφέας, «πραγματικότητα είναι κάτι που, αν σταματήσεις να το πιστεύεις, δεν εξαφανίζεται» (P. Dick). Οι αυταπάτες μόνο πρόσκαιρα ανακουφίζουν και δυστυχώς χρειάζονται όλο και μεγαλύτερες δόσεις για να έχουν αποτέλεσμα.