Καλύτερη λύση για το προσφυγικό, ένα ευρωπαϊκό Mega-project

Τουλάχιστον αφελής, αν όχι προκλητική και επικίνδυνη, είναι η -μάλλον γερμανικών καταβολών- ιδέα που διατύπωσε ο Gideon Rachman στους Financial Times, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα καλείται να ανταλλάξει χρέος με πρόσφυγες!

Επειδή μάλιστα ο κ. Rachman έκλεινε το άρθρο του γράφοντας ότι δεν έχει ακούσει ακόμα κάποια καλύτερη ιδέα, πριν του περιγράψουμε μια πάρα πολύ καλύτερη ιδέα για την Ευρώπη, την Ελλάδα και τους πρόσφυγες, θα του εξηγήσουμε γιατί η πρόταση που μεταφέρει είναι πολύ κακή για όλους.

Συγκεκριμένα, η πρόταση διατυπώνεται επί λέξει ως εξής: «Η Ελλάδα θα συμφωνήσει να σφραγίσει τα βόρεια σύνορά της με τη βοήθεια της Ε.Ε., διακόπτοντας τη ροή μεταναστών στη βόρεια Ευρώπη. Σε αντάλλαγμα, η Γερμανία θα συμφωνήσει σε μια μεγάλη διαγραφή του ελληνικού χρέους, καθώς και σε άμεση οικονομική βοήθεια για τη διαχείριση της τρέχουσας κρίσης. Οι πρόσφυγες που θα καταφθάνουν στην Ελλάδα θα φιλοξενούνται στα ελληνικά νησιά, σε καταυλισμούς προσφύγων υπό τη διαχείριση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα επιστρέφουν στη Συρία (ή όπου αλλού πηγαίνουν) μόλις αποκατασταθεί η ειρήνη».

Πρώτον, ο κ. Rachman τεχνηέντως περιορίζει εξ αρχής το πρόβλημα μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, κάτι που είναι αστείο, την ώρα που ολόκληρη η ΕΕ τελεί σε κατάσταση νευρικής κρίσης για το προσφυγικό και οι χώρες-μέλη ταλανίζονται σε σχέση με την κατάρρευση των περίφημων ανθρωπιστικών και χριστιανικών αξιών της.

Δεύτερον, επί της ουσίας, η συμφωνία του Ιουλίου 2015 Ελλάδας-Ευρωζώνης προβλέπει τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους, ως εκ τούτου είναι δρομολογημένη η επιμήκυνσή του και η μείωση των επιτοκίων του. Συνεπώς, δεν χρειάζεται η Ελλάδα να μπει σε μια τέτοια συζήτηση για κάτι που έχει ήδη εξασφαλίσει.

Τρίτον, αν η Ελλάδα αποδεχόταν κάτι τέτοιο, θα είχε μεν μια σοβαρή ελάφρυνση του δημοσιονομικού κόστους εξυπηρέτησης του χρέους της, αλλά από την άλλη θα έπρεπε να χρηματοδοτήσει με δική της ρευστότητα και πόρους τη συντήρηση των προσφύγων, κάτι που δεν είναι εφικτό, ιδιαίτερα με το μέγεθος του προβλήματος.

Τέταρτον, η ιδέα μάλιστα να φιλοξενούνται οι πρόσφυγες μέχρι να γίνει ειρήνη στη Συρία στα ελληνικά νησιά, θα είναι μάλλον δυσάρεστη στους Βρετανούς νέους και νέες που έρχονται να ξεδώσουν το καλοκαίρι σε αυτά. Θα ήταν πολύ εποικοδομητικό να μπορούσε η ΕΕ να λύσει μέσα σε έξι βδομάδες το Συριακό ζήτημα και να αρχίσει την έβδομη η επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους, που βέβαια δεν υπάρχουν.

Δυστυχώς, το άρθρο του κ. Rachman εντάσσεται αναγκαστικά στη δέσμη εκείνων των άρθρων που επιχειρούν να μετατρέψουν το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα σε ελληνικό και απειλούν με απομόνωση τη χώρα ή ακόμα και την αποπομπή της από τη Συμφωνία Σένγκεν. Η τάση αυτή είναι δραματικά κοντόφθαλμη και υποκριτική, όπως ήταν άλλωστε η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας και η οποία ήδη κατέρρευσε.

Το σχέδιο αυτό δεν φαίνεται, είναι ακραίο και οι ιδέες για κλείσιμο των συνόρων ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ θα οδηγήσει σε μεγαλύτερα δράματα από εκείνα στο Αιγαίο και στον πλήρη εξευτελισμό της Ευρώπης, όχι μόνο διεθνώς, αλλά κυρίως προς τον εαυτό της. Γνωρίζουμε δε όλοι την πολυδιάστατη κοινωνικο-οικονομικο-πολιτική κρίση που αντιμετωπίζει η ΕΕ. Η Ευρώπη αλά καρτ που φαντασιώνεται η Βρετανία δεν υπάρχει και καλό είναι το Λονδίνο να σταματήσει τον στρουθοκαμηλισμό και να συμμετάσχει στη διαμόρφωση των εσωτερικών ισορροπιών της ΕΕ. Η «πολιτική του κατευνασμού» πληρώθηκε κάποτε πολύ ακριβά. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα, με την «πολιτική του απομονωτισμού» της Βρετανίας.

Επ' ευκαιρίας και επειδή πολλά γράφονται για την Ελλάδα και τη Συμφωνία Σένγκεν, στην οποία η Βρετανία δεν μετέχει δυστυχώς, η Ευρώπη πρώτα πρέπει να ξαναδεί το Δουβλίνο ΙΙ που αφορά ευθέως στο πρόβλημα της διαχείρισης των προσφύγων και μετά να «αυτοκτονήσει» καταλύοντας τη Σένγκεν, που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της οικονομικής της υπόστασης.

Άλλωστε ο κ. Rachman, που έχει σπουδάσει ιστορία, θα αντιλαμβάνεται ότι το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα που σήμερα αντιμετωπίζουμε δεν έχει καμία σχέση με τον αναγκαστικό εκπατρισμό εκατομμυρίων Γερμανών από τις γενέθλιες χώρες τους μετά τον πόλεμο, αλλά μοιάζει περισσότερο στις μεγάλες μεταναστευτικές ροές που άλλαξαν την ιστορία. Εξ ου και ο εύλογος τρόμος της Ευρώπης.

Ενα ευρωπαϊκό mega-project

Αντιλαμβανόμενοι την ευρωπαϊκή αμηχανία στο πρόβλημα, αμέσως μετά τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, υποστηρίξαμε την ανάγκη μιας ελληνικής υψηλής στρατηγικής για το μεταναστευτικό ζήτημα και την υπογραμμίσαμε με μια ρηξικέλευθη ιδέα, που μεταφέρουμε, ελαφρώς βελτιωμένη, με αυτή την αφορμή εδώ.

Η Ελλάδα αποδέχεται τη μόνιμη εγκατάσταση στο έδαφός της ενός σημαντικού αριθμού προσφύγων από τη Συρία, δικιάς της επιλογής (με τη συνδρομή των υπηρεσιών των μεγάλων χωρών της Ευρώπης και των ΗΠΑ, ίσως και του ΝΑΤΟ), με τη συναίνεση των ίδιων των προσφύγων και την απόλυτη φραγή των συνόρων της με τη συνδρομή της Frontex υπό Έλληνα στρατηγό ή ναύαρχο.

Έναντι αυτών ζητά την προκαταβολή ενίσχυσης 50 δισ. ευρώ για τη δημιουργία 8-10 Ζωνών Ελεύθερου Εμπορίου (free trade zones) και 10 δορυφορικών προαστίων σε αντίστοιχες πόλεις ελληνικής επιλογής για την εγκατάσταση των προσφύγων, με κριτήρια τη μεταφορική διευκόλυνση και τις εξαγωγές, αλλά και με όρους εθνικής ασφάλειας. Σε αυτές θα μπορούν να εγκαταστήσουν την παραγωγή τους ευρωπαϊκές επιχειρήσεις με φόρο 8-10%.

Η διάρκεια ισχύος του καθεστώτος θα είναι για 25 χρόνια, με δυνατότητα επέκτασης με νέους όρους. Για τα έργα αυτά θα εργαστούν οι Σύριοι πρόσφυγες και Έλληνες φυσικά, αλλά και άλλοι Ευρωπαίοι, ώστε τα έργα και οι υποδομές να γίνουν γρήγορα, με ασφάλιση (υγείας και συνταξιοδότησης) στο ελληνικό σύστημα.

Παράλληλα, με τη δημιουργία αυτών των βιομηχανικών περιοχών και πόλεων, θα ξεκινήσει η εκπαίδευση των νέων κατοίκων της χώρας μας, στην ελληνική γλώσσα, θεσμούς και ήθη, ώστε αυτά να είναι σεβαστά, αλλά και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Οι Σύριοι πρόσφυγες διατηρούν δικαίωμα στην άσκηση των θρησκευτικών τους καθηκόντων και της εθνοτικής τους ταυτότητας. Μετά από 5 χρόνια και με βάση μια διαδικασία πιστοποίησης ορκίζονται πίστη στο Ελληνικό Σύνταγμα και γίνονται Έλληνες πολίτες.

Βεβαίως, σε αυτό το πλαίσιο και μετά την προκαταβολή των 50 δισ. ευρώ από τα οποία θα ωφεληθεί ολόκληρος ο ευρωπαϊκός ιδιωτικός τομέας, που έχει παραλύσει από τη μανιακή πολιτική της λιτότητας, θα ήταν εύλογο -αν όχι έξυπνο- να ενισχυθεί αυτό το μεγάλο αναπτυξιακό project της Ευρώπης και με την περαιτέρω απομείωση του ελληνικού χρέους, τη χαλάρωση των δημοσιονομικών πιέσεων, την άμεση κατάργηση των capital control και τη συμμετοχή στο QE (πιστωτική χαλάρωση).

Κι αυτό γιατί η Ελλάδα που αποτελεί ευρωπαϊκό σύνορο θα διασφάλιζε έτσι τη σταθεροποίηση στην περιοχή, θα αποτελούσε επιχειρηματικό εφαλτήριο για ανοικοδόμηση της Συρίας και θα άνοιγε τον δρόμο στην εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων της ελληνικής ΑΟΖ, δρομολογώντας έτσι την ακόμη μη ορατή ευρωπαϊκή ανάκαμψη.

*Ο Μάκης Ανδρονόπουλος είναι δημοσιογράφος και blogger.