Η Ελλάδα δεσμεύεται να…

Επανειλημμένα κατά τη διάρκεια της πολιτικής μου πορείας, έχω αναφερθεί στο ότι το κράτος έχει συνέχεια. Αυτός ο, μάλλον απαράβατος, κανόνας έμμεσα ωθεί τις πολιτικές δυνάμεις στην κοινοβουλευτική δημοκρατία να διαβουλεύονται μεταξύ τους και μερικές φορές να συμφωνούν, παρά τις διαφορετικές ιδεολογικές τους αντιλήψεις σε διάφορα θέματα. Το διεθνές ιστορικό παρελθόν, δε, έχει αποδείξει ότι ακόμα και επαναστάσεις και πραξικοπήματα δε στάθηκαν ικανά να αλλάξουν άρδην αυτόν τον κανόνα.

Αυτά συνέβαιναν τον καιρό της παντοδυναμίας του Έθνους-Κράτους. Άρα τον καιρό των υπερεθνικών οργανισμών και της παγκοσμιοποίησης το ίδιο συμβαίνει σε ύψιστο βαθμό. Ιδιαίτερα σε ζητήματα που συνδέονται με διεθνείς συμφωνίες και εμπλοκή πολλών θεσμικών οργάνων υπερεθνικών και εθνικών στη νομιμοποίησή τους. Κατά την πορεία μικρές αλλαγές μπορούν να γίνονται με το χαρακτήρα ευελιξίας στο πρακτικό μέρος, αλλά το αποτέλεσμα πρέπει πάντα να είναι το συμφωνημένο.

Το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν και πώς πολιτικές δυνάμεις με διαφορετικό προγραμματισμό υποχρεώνονται να ακολουθούν τον ίδιο περίπου δρόμο για να έχουν το ίδιο αποτέλεσμα κι αν αυτό αποτελεί έμμεση υπονόμευση της Δημοκρατίας όπου ισχύει η αρχή της εκάστοτε πλειοψηφίας. Όμως η δημοκρατία ως έννοια κοινωνικής συγκρότησης που εξασφαλίζει στους πολίτες ίσα δικαιώματα και τις συνακόλουθες ελευθερίες διέπεται επίσης από κανόνες που επιτρέπουν πάντα τις αλλαγές μέσω της βούλησης των πολιτών.

Ποια είναι λοιπόν η διαφορά στην άσκηση πολιτικής μεταξύ διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων μέσα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία; Μήπως αφορά στη διαχείριση που αποτελεί και έννοια περιφρονημένη στον τόπο μας; Ή μήπως η ίδια η διαχείριση είναι τελικά βαθύτατα πολιτική και επ' αυτής θα κριθούν οι κυβερνώντες;

Κατά τη γνώμη μου καλό είναι να ειπωθεί ανοιχτά αυτό που όλοι οι περί την πολιτική γνωρίζουμε. Ότι δηλαδή, στη δεδομένη ιδιαίτερη στιγμή, δεν υπάρχει έξυπνη και άμεση διέξοδος στη βαριά οικονομική και αναπτυξιακή κρίση της χώρας. Υπάρχει όμως δυνατότητα μιας κοινωνικά αποτελεσματικής διαχείρισης μέσω της δημιουργίας ενός κράτους χωρίς πελατειακό χαρακτήρα, ικανού να διαλέγεται ισότιμα και αξιόπιστα προς τα έξω και να απολαμβάνει σεβασμού και εμπιστοσύνης προς τα μέσα. Χωρίς αυτό δύσκολα η Ελλάδα θα βγει από τη μίζερη θέση στην οποία έχει περιέλθει.

Όλες οι δεσμεύσεις της Ελλάδας μπορούν να πραγματοποιηθούν αν ο πολιτικός κόσμος και ειδικότερα η κυβέρνηση αποφασίσουν να φύγουμε από αυτά που ξέραμε, από αυτά για τα οποία οι βόρειοι εταίροι μας μας έδειχναν με το δάχτυλο, και να προχωρήσουμε στη συγκρότηση της Ελληνικής Δημοκρατίας και του κράτους με όρους ορθολογισμού και κοινωνικής αποτελεσματικότητας.

Οι θεωρίες ότι οι Έλληνες είναι συναισθηματικοί, ευμετάβλητοι και δήθεν δεν μπαίνουν σε καλούπια προβάλλονται από ορισμένους για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα που λειτουργούν εναντίον της Δημοκρατίας. Έτσι δεν δημιουργείται παράδοση και κουλτούρα συμμόρφωσης με τους κανόνες που προέρχονται από το συνταγματικά καθορισμένο πλαίσιο.

Διαβάζοντας τη λίστα των μεταρρυθμιστικών μέτρων που αναλαμβάνει να εφαρμόσει η κυβέρνηση της χώρας σε στενή συνεργασία με τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και το ΔΝΤ διαπιστώνω ότι σε αρκετά σημεία της αναφέρεται η φράση «Η Ελλάδα δεσμεύεται να» και ακολουθούν οι αναγκαίες δράσεις. Επομένως, όταν δεσμεύεται η κυβέρνηση που διαθέτει την εμπιστοσύνη της Βουλής των Ελλήνων, δεσμεύεται η Ελλάδα έναντι τρίτων και όπως η χώρα έχει συνέχεια έτσι και το κράτος που την αντιπροσωπεύει έχει συνέχεια.

Το συμπέρασμα είναι ότι οι κυβερνητικές πολιτικές δυνάμεις έφτασαν στην πραγματικότητα, που είναι δυστυχώς σκληρή και αδυσώπητη. Θαυματοποιοί δεν υπάρχουν ούτε και η γοητεία της προεκλογικής περιόδου. Ωστόσο πολλά μπορούν να γίνουν για να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα στο εσωτερικό.

Χωρίς μεγάλα λόγια η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, όπως τονίζουν τα στελέχη της, ας προσπαθήσει να πραγματοποιήσει αυτά για τα οποία δεσμεύτηκε, που δεν απέχουν πολύ από τις δεσμεύσεις της προηγούμενης κυβέρνησης. Αν ο όρος 'για πρώτη φορά' που χρησιμοποιούν οι κυβερνητικοί στις ομιλίες τους μεταφραστεί σε ουσιαστική μεταφορά καλών ευρωπαϊκών πρακτικών, όπως άλλωστε δεσμεύονται, αυτό θα είναι ευχάριστο για όλους τους ορθολογιστές.

Και πάντως όλοι όσοι δεν ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ περιμένουμε εναγωνίως πώς θα είναι η θητεία μιας από μακρού χρόνου προοιωνιζόμενης και διαφημιζόμενης κυβέρνησης της Αριστεράς.

* Η κ. Μαριέττα Γιαννάκου είναι πρώην επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και πρώην υπουργός.