Βασικός κίνδυνος... η λάθος ατζέντα

Η διαπραγμάτευση για το νέο ελληνικό πρόγραμμα ή όπως αλλιώς τελικά θα το πούμε φθάνει ίσως στην πιο κρίσιμη φάση της.

Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές το Euro Working Group ήταν σε εξέλιξη με την πληροφόρηση για τα ακριβή αίτια της διαφοράς ασαφή.

Θέλουμε να πιστεύουμε πως η κυβέρνηση θα μπορέσει να φέρει σε πέρας τη διαπραγμάτευση, ώστε να μη διακινδυνεύσει η σταθερότητα της ελληνικής οικονομίας και του τραπεζικού μας συστήματος. Αν και της πιστώνεται η επιτυχία για την αναγνώριση από όλους του κοινωνικού αντικτύπου της κρίσης και της ανάγκης μερικής, έστω, χαλάρωσης της λιτότητας, πρέπει να επισημάνουμε δύο σημεία που δημιουργούν πρόβλημα στη διαπραγματευτική μας θέση:

Πρώτον. Η εμμονή μας -και μάλιστα με επικοινωνιακά άκομψο τρόπο ενίοτε- σε θέματα δευτερεύοντα μας στερεί βαθμούς διαπραγματευτικής ελευθερίας. Δεν έχει καμία σημασία π.χ. αν εξασφαλίσουμε το βασικό μας στόχο (μικρά και σταθερα πρωτογενή πλεονάσματα), μιλώντας με την όποια τρόικα όπως κι αν τη βαφτίσουμε· παρατείνοντας, επιμηκύνοντας ή αλλάζοντας το προηγούμενο πρόγραμμα. Οι θέσεις μάχης λαμβάνονται στο γήπεδο της διαπραγμάτευσης και όχι στο... ζέσταμα όταν αποφασίζει η κάθε πλευρά με ποια ενδεκάδα θα κατέβει.

Η κυβέρνηση δείχνει όψιμα να το έχει καταλάβει και κάνει κινήσεις αναδίπλωσης και εστίασης στην ουσία. Μακάρι να συνεχίσει, αν και το παιχνίδι για το περιτύλιγμα και τις λέξεις δεν έχει εντελώς σταματήσει. Πρέπει πάντως να κατανοήσουμε πως ο τρόπος να μειώσουμε το μίσθωμα είναι να κουβεντιάσουμε με τον σπιτονοικοκύρη, όχι να αρνούμαστε πως έχουμε μισθωτήριο.

Δεύτερον. Η διαπραγματευτική μας θέση ενισχύεται από τη διαχειριστική μας επάρκεια στο εσωτερικό. Όσο αυτό δεν γίνεται κατανοητό και κάνουμε άσκοπες κινήσεις, όπως τη συνέντευξη τύπου για τις ρυθμίσεις πριν να είμαστε έτοιμοι με το νομοσχέδιο, θα δημιουργούμε προβλήματα μόνοι μας στον εαυτό μας. Πέρα από τις αντιρρήσεις που μπορεί να έχουμε για την ουσία των εξαγγελιών -και είναι πολλές-, πρέπει να κατανοήσουμε πως οι υποτιμήσεις και οι ρυθμίσεις δεν προαναγγέλλονται· οι τελευταίες γιατί οδηγούν σε στάση πληρωμών.

Ο χρόνος που χάθηκε είναι πολύτιμος και αντιπαραγωγικός. Η διαπραγμάτευση πρέπει να τελειώσει γιατί είναι απλώς το προοίμιο της πραγματικής δουλειάς. Η τελευταία είναι να αλλάξουμε την καθημερινότητα του κόσμου στη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά, την ποιότητα των υπηρεσιών και κυρίως: δουλειές για τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων μας.

Δυστυχώς για την ώρα, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει δείξει θετικά σημάδια. Από την αριστεία-ρετσινιά ή ναζιστικό κατάλοιπο, στις επιδοτούμενες θέσεις εργασίας στους δήμους, στα πισωγυρίσματα στην υγεία και στην αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, κοκ, η κυβέρνηση δεν έχει πείσει ότι διαθέτει πραγματική μεταρρυθμιστική λογική.
Η χώρα έχει προβλήματα και δεν μπορεί να περιμένει. Η νέα κυβέρνηση έπρεπε να έχει έτοιμο σχέδιο και να το υλοποιεί.

Όποιος συμμετέχει στο «παιχνίδι» πρέπει να γνωρίζει πώς παίζεται. Κι αν δε γνωρίζει, να χρησιμοποιεί ανθρώπους που ξέρουν. Και μόνο τέτοιους.

*Ο κ. Χάρης Θεοχάρης είναι βουλευτής Β΄ Αθηνών με το Ποτάμι