Φλας αριστερά..., στροφή δεξιά

Ο προεκλογικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκτός οικονομικής και ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του υπέκυψαν στον λαϊκισμό και σ' ένα νέο «λεφτά υπάρχουν». Με τήρηση των προεκλογικών υποσχέσεων είναι προφανές ότι η εξίσωση δεν λύνεται.

Αν επιχειρήσουν να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις τους, αφενός θα εκτινάξουν το έλλειμμα του προϋπολογισμού που θα αρνηθούν να το καλύψουν οι εταίροι μας, και αφετέρου θα έρθουμε σε σύγκρουση με τους δανειστές που δεν θα δεχτούν να στηρίξουν μία πολιτική αντίθετη προς αυτά που εφαρμόζονται στις άλλες χώρες οι οποίες βρίσκονται σε πρόγραμμα.

Μετά τις εκλογές, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσπάθησε για μια στροφή εγκαταλείποντας, για παράδειγμα, τις διακηρύξεις για διαγραφή του 50% του χρέους και τη σύγκληση διεθνούς διάσκεψης για το χρέος. Ωστόσο το χάσμα παραμένει και αποτυπώθηκε ανάγλυφα στο τελευταίο Eurogroup με την αδυναμία έκδοσης κοινού ανακοινωθέντος. Και αυτό παρότι το όλο θέμα αφορούσε περισσότερο τις διαδικασίες παρά την ουσία της συνεργασίας με την τρόικα (συγγνώμη, τους τρεις θεσμούς!).

Εμείς ευχόμαστε στο θέμα αυτό να υπάρχει γρήγορα κατάληξη. Η τυφλή σύγκρουση δεν είναι επιλογή.

Ενθαρρύνουμε τη στροφή της κυβέρνησης στο ρεαλισμό και τις πολιτικές ευθύνες για την εξαπάτηση των πολιτών τις βρίσκουμε αργότερα. Η κυβέρνηση πρέπει να εκμεταλλευθεί όχι μόνο ότι έχει πρόσφατη εντολή, αλλά και ότι ξεκινάει από πολύ καλύτερη θέση: το πρόγραμμα βρίσκεται προς το τέλος του, η χώρα πλέον εμφανίζει πρωτογενές πλεόνασμα και η απόφαση του Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012 για διευθέτηση του χρέους είναι προς εκμετάλλευση.

Μπορεί, λοιπόν, να εξασφαλίσει καλύτερους όρους και ταχύτερη επιστροφή στην κανονικότητα.

Ωστόσο εάν έχουμε πρόβλημα στα διαδικαστικά φανταστείτε τι θα γίνει με την ουσία. Όταν θα περάσουμε από τη λεγόμενη «πολιτική διαπραγμάτευση» στην ουσιαστική διαπραγμάτευση.

Για παράδειγμα, ποια μέτρα του μνημονίου αποδεχόμαστε, ποια άλλα μέτρα, ισοδύναμα, θα πάρουμε, ποιες μεταρρυθμίσεις θα προωθήσουμε, πώς θα καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό που δημιουργείται; Υπάρχουν πολλά και κρίσιμα ερωτήματα και όταν η συζήτηση μπει σ' αυτά τα θέματα θα απαιτηθούν συγκεκριμένες απαντήσεις και όχι μαθήματα οικονομικής θεωρίας.

Επίσης, ένα κρίσιμο ερώτημα που τίθεται –εφόσον υπάρχει συμφωνία επί της ουσίας (που, εκ των πραγμάτων, δεν θα είναι αντίθετη από τα προγράμματα Πορτογαλίας, Ιρλανδίας, Κύπρου) είναι πόσο διαχειρίσιμη πολιτικά θα είναι αυτή. Προσπαθώ να φανταστώ, δηλαδή, πόσο εύκολα θα ψηφιστούν στη Βουλή και πόσο θα υποστηριχθούν στη συνέχεια μεταρρυθμίσεις και ισοδύναμα μέτρα από βουλευτές της Αριστερής Πλατφόρμας και τους λαϊκιστές των ΑΝΕΛ.

Ακόμα όμως και αν –ως εκ θαύματος!– η κυβέρνηση υπερπηδήσει όλα τα παραπάνω εμπόδια, νομίζω ότι θα είναι σαν τον Εσκιμώο στον καυτό ήλιο. Θα εφαρμόζουν μια πολιτική που δεν θα πιστεύουν και θα ζήσουμε καταστάσεις ανάλογες με αυτές που ζήσαμε επί ΠΑΣΟΚ, το 2010 και το 2011. Το κυβερνητικό έργο θα σέρνεται και η διάρκεια του μνημονίου –του προγράμματος, κατά την κυβερνητική διάλεκτο– θα διευρύνεται.

Εν πάση περιπτώσει, ας αποφύγουμε τα χειρότερα! Επαναλαμβάνω ότι πρέπει να καταλήξουμε σ' ένα αποδεκτό συμβιβασμό με τους εταίρους μας και όχι να οδηγηθούμε σε ρήξη. Να ξέρουμε όμως ότι και αυτός ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Η κυβέρνηση άλλαξε, αλλά τα προβλήματα δεν διαγράφηκαν. Οι επικοινωνιακοί χειρισμοί κρατάνε μόνο κάποιο διάστημα.

Το να βγάζεις φλας αριστερά και να στρίβεις δεξιά δεν είναι ούτε υπεύθυνη, ούτε ακίνδυνη, ούτε πολιτικά βιώσιμη λύση. Η κρίση δεν θα αντιμετωπιστεί με δημαγωγίες ή με το "new speak" του Όργουελ. Απαιτεί θάρρος για τις αναγκαίες αποφάσεις.

Υπευθυνότητα. Και αληθινό πατριωτισμό. Πατριωτισμός όμως και λαϊκισμός είναι έννοιες ασύμβατες.

* O κ. Kωστής Χατζηδάκης είναι πρώην υπουργός και βουλευτή Β' Αθηνών της Ν.Δ.