Για το μνημόνιο και την κυβέρνηση της αριστεράς

Σε παλιότερο άρθρο μου στο Euro2day.gr είχα μιλήσει για την "Τραγική ανεπάρκεια της σοσιαλδημοκρατίας" υποστηρίζοντας πως οι έννοιες "δεξιά" και "αριστερά", όπως αντίστοιχα "πρόοδος" και "συντήρηση", χρήζουν επαναπροσδιορισμού πλέον σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Για παράδειγμα ισχυριζόμουν πως πανευρωπαϊκά η κεντροαριστερά θεώρησε την επιχειρηματικότητα περίπου ως αναγκαίο κακό, ενώ η πραγμάτωση της οικονομίας της συνεργασίας και της δημιουργικότητας μέσα από την προώθηση της μαζικής επιχειρηματικότητας με τη μορφή της νέας λαϊκότητας είναι μια από τις λίγες αυθεντικά αριστερές πολιτικές σήμερα, σε αντίθεση με τη δεξιά η οποία αντιλαμβάνεται την επιχειρηματικότητα ως ένα ταξικό και κληρονομικό προνόμιο που σε υπανάπτυκτες χώρες, όπως δυστυχώς παραμένει και η Ελλάδα, παίρνει συνήθως της μορφή μιας ευνοιοκρατικής εμπορικής σχέσης με το κράτος.

Σχεδόν τρία χρόνια από τότε που έγραφα το παραπάνω άρθρο (Μάιος 2012), η ελληνική ριζοσπαστική και ανανεωτική αριστερά έχει πάρει στα χέρια της τις τύχες της χώρας. Όλοι δυστυχώς το γνωρίζουν πως η Ελληνική Δημοκρατία σήμερα είναι μια καταστρεμμένη χώρα. Τόσο σε επίπεδο οικονομίας όσο και πολιτισμού. Η γεωπολιτική επιρροή μας, εντός και εκτός Ευρώπης, βρίσκεται στο ναδίρ. Αφού κάποιος κάνει την δραματική αυτή διαπίστωση, είναι σημαντικό να κατανοήσει πότε συνετελέσθη η καταστροφή αυτή.

Πλήθος φωνών έχουν στοχοποιήσει το "μνημόνιο". Έτσι μονολεκτικά αποκαλούν ένα σύνολο αποφάσεων που ελήφθη από τις κυβερνήσεις των Γ. Παπανδρέου. Λ. Παπαδήμου και Α. Σαμαρά από το 2010 έως τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015. Η ανάλυση αυτή είναι ρηχή και λανθασμένη.

Αφενός μεν, έχει πια αποδειχτεί, οι παραπάνω κυβερνήσεις επιλεκτικά εφάρμοζαν τις υποχρεώσεις που απέρρεαν από τις δανειακές συμβάσεις με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο υποφαινόμενος και πολλοί άλλοι έχουν υποστηρίξει πως κριτήριο εφαρμογής ή μη κάθε δέσμευσης, ή του τρόπου εφαρμογής της, αποτελούσε η διαφύλαξη της εξουσίας της οικονομικής ολιγαρχίας.

Αφετέρου δε, και μάλλον πολύ σημαντικότερο, το "μνημόνιο" δεν είναι παρά το σύμπτωμα της κατάρρευσης του συστήματος-Ελλάδα, του καθεστώτος δηλαδή της μεταπολίτευσης που έχει περιγραφεί ως "τρίγωνο της καταστροφής", στην κορυφή του οποίου ευρίσκεται μια οικονομική ολιγαρχία με ξεκάθαρα εγκληματικά χαρακτηριστικά και τα δυο υποστηλώματά του είναι το "πολιτικό" σύστημα και τα μέσα "ενημέρωσης".

Το να κατηγορεί κανείς το μνημόνιο είναι σαν να κατηγορεί το σύμπτωμα και όχι την αιτία μιας κατάστασης. Να κατηγορεί, θα ήταν μια αναλογία, τον πυρετό και τον πόνο αντί για την ίδια την ασθένεια.

Υπάρχει όμως μια πραγματικότητα η οποία δεν μπορεί να αποκρύβεται. Είναι ότι τα λεγόμενα "μιζοκόμματα", το "ΠαΣοΚ" δηλαδή και η "Νέα Δημοκρατία", φέρουν το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης για την κατάρρευση της χώρας.

Τα "κόμματα" αυτά, κόμματα τρόπος του λέγειν δηλαδή - μαφιόζικες ομάδες νομής του δημοσίου χρήματος κατήντησαν να είναι, όπως και οι άνθρωποι - στελέχη τους που κυβέρνησαν τη χώρα, είναι οι υπαίτιοι της τραγωδίας. Αυτά και εκείνοι, όχι το μνημόνιο!

Ήταν φοβάμαι πρώτου μεγέθους ανοησία της αριστεράς ο λεγόμενος "αντιμνημονιακός" λόγος. Το είχε πει ο υποφαινόμενος και πολλοί άλλοι. Το πρόβλημα ήταν δυστυχώς οι πολιτικές της μεταπολίτευσης. Η αριστερά έχει το ηθικό δικαίωμα της εφαρμογής μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής. Το δικαίωμα να διασπάσει μια και καλή το "τρίγωνο της καταστροφής"! Δεν είναι μόνο δικαίωμα, είναι και ηθική υποχρέωση έναντι της ιστορίας της αριστεράς στην Ελλάδα, έναντι του αίματος των χιλιάδων αγωνιστών της αριστεράς που χύθηκε για μια ελεύθερη πατρίδα.

Απελευθέρωση σήμερα είναι η απελευθέρωση από την οικονομική ολιγαρχία και τα εγχώρια υποχείριά της, όχι η απελευθέρωση από το μνημόνιο.

Θα είναι τραγωδία για το έθνος και προδοσία της αριστερής ιστορίας και ιδεολογίας στη χώρα μας να απεμποληθεί το δικαίωμα αυτό στην εφαρμογή μιας νέας, αληθινά προοδευτικής πολιτικής, στο όνομα της προσήλωσης σε μια ανόητη, λαϊκιστική ρητορική που μιλούσε για το σύμπτωμα (μνημόνιο) και όχι για την αιτία (κατάρρευση του καθεστώτος της οικονομικής ολιγαρχίας).

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ποια είναι η λαϊκή εντολή που δόθηκε στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Κατά την άποψή μου η εντολή αυτή έχει δυο βασικούς πυλώνες. Πρώτος πυλώνας είναι η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης η οποία έχει εμφανιστεί στη χώρα μας φέρνοντας σημαντικά τμήματα του πληθυσμού πολύ μακριά του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Δεύτερος πυλώνας είναι νομίζω η θεμελίωση της οικονομίας της συνεργασίας & της δημιουργικότητας η οποία θα σημάνει την απεξάρτηση του ελληνικού λαού από την οικονομική ολιγαρχία μέσω της κατάκτησης της οικονομικής του ανεξαρτησίας.

Πιθανή έξοδος από την ευρωζώνη σε μεγάλο καθιστά αδύνατη την εκπλήρωση της λαϊκής εντολής όπως εκείνη αναλύθηκε παραπάνω. Είμαι βέβαιος πως ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα βρουν το θάρρος να πράξουν το σωστό. Το δανειακό πρόγραμμα πρέπει να παραταθεί για όσο διάστημα χρειαστεί να γίνουν οι δομικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα ώστε να απελευθερωθεί από την εγκληματική κάστα που τη λυμαίνεται για δεκαετίες.

Οτιδήποτε άλλο δεν συνάδει με την ιστορία και τις αρχές της ελληνικής αριστεράς

* Ο Δημήτρης Τσίγκος είναι Πρόεδρος της YES for Europe - Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Νέων Επιχειρηματιών και με την ιδιότητα αυτή ηγείται της αποστολής της ΕΕ στη G20 Young Entrepreneurs' Alliance.