Το πολιτικό «μπρα ντε φερ» και ο κίνδυνος ατυχήματος

Για τη νέα ελληνική κυβέρνηση, η παράταση του Μνημονίου έστω και για 3-4 μήνες, αποτελεί για πολιτικούς λόγους, «κόκκινο πανί».

Διότι αντιβαίνει στον «πυρήνα» των προεκλογικών της εξαγγελιών και δημιουργεί ολέθριες εντυπώσεις σε ένα μέρος του κόμματος που έχει δυσανάλογη ισχύ σε επίπεδο μηχανισμών και κοινοβουλευτικής ομάδας, σε σχέση με την απήχηση του μεταξύ όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Τα ίδια αν όχι και χειρότερα, ισχύουν για τους ΑΝΕΛ.

Πρακτικά, όπως σχολιάζουν ψύχραιμοι παρατηρητές από το εξωτερικό, η Ελλάδα θα μπορούσε να αποδεχτεί τους όρους των δανειστών για ένα τρίμηνο, συνεχίζοντας βραχυχρόνια τις υφιστάμενες πολιτικές, προκειμένου να παρουσιάσει την πρόταση της για το μέλλον, με μεγαλύτερη άνεση χρόνου και να διασφαλίσει μια καλύτερη «επόμενη μέρα»

Ομοίως, και η Ευρώπη θα μπορούσε να δεχτεί την πρόταση για ένα 3μηνο πρόγραμμα γέφυρα, αν δεν φοβόταν τις πολιτικές εντυπώσεις που θα προκύψουν από μια μικρή έστω νίκη του Αλέξη Τσίπρα, κυριολεκτικά «με το καλημέρα»,σε μια περίοδο έντονης αμφισβήτησης της κυρίαρχης οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη, τόσο από αριστερά όσο και από δεξιά.

Κι έτσι οδηγούμαστε σε ένα παράλογο αποτέλεσμα.

Στο ενδεχόμενο ενός σφοδρού ατυχήματος, που δεν θα έχει σχέση με την ουσία του θέματος, αλλά με τις πολιτικές εντυπώσεις.

Από την εποχή ακόμη της επιβολής του πρώτου μνημονίου, είχα υποστηρίξει ότι η αντιμετώπιση της «ελληνικής κρίσης» γίνεται με τρόπο κυρίως πολιτικό.

Διότι αυτό έδειξε το πρώτο καθαρά «τιμωρητικό» μνημόνιο, οι όροι του οποίου ήταν πέρα από οποιαδήποτε οικονομική ή τεχνοκρατική φαντασία. Θυμηθείτε μόνο ότι με βάση εκείνο το μνημόνιο, η Ελλάδα θα μεταμορφωνόταν περίπου σε... Γερμανία, μέσα σε λίγα χρόνια -και θα ξεκίναγε την αποπληρωμή όχι μόνο των δανείων που προϋπήρχαν, αλλά και των νέων δανείων που θα ελάμβανε βάση του μνημονίου.

Μετά βεβαίως ήρθαν οι μεταχρονολογήσεις και τα κουρέματα.

Εξίσου πολιτική είναι η αντιμετώπιση και σήμερα. Οι αριθμοί παίζουν το ρόλο τους, αλλά αυτός δεν είναι κυρίαρχος, όπως φαίνεται καθαρά από τον «τσαμπουκά» που γίνεται για τον τρόπο με τον οποίο η χώρα θα πάρει μια παράταση ολίγων μηνών.

Είτε μας αρέσει όμως είτε όχι, αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η πραγματικότητα. Για αυτό άλλωστε αντίπαλος της Ελλάδας δεν είναι σήμερα μόνο οι χώρες του Βορρά. Είναι και χώρες του Νότου στις οποίες οι κυβερνήσεις που επέβαλαν σκληρή λιτότητα στους πολίτες της, δεν θέλουν να δουν παραχωρήσεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Παρόλα αυτά, δεν θα πρέπει να υποτιμήσουμε την αξία των αριθμών. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, πέρα από τα πολιτικά προτάγματα των δύο πλευρών, μεγάλο ρόλο σε αυτή τη φάση θα παίξουν οι «αριθμοί» που θα προκύψουν από τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης και από τα όσα θα πει στους εταίρους, στο Eurogroup της 11ης Φεβρουαρίου.

Διότι μόνο μέσω αυτών μπορεί πλέον να βρεθεί κάποια λύση, που θα διευκολύνει το πολιτικό «γόητρο» αμφοτέρων.

Κι αυτό ελπίζω ότι θα το προσέξει πολύ η κυβέρνηση τις αμέσως επόμενες ημέρες.