Tα δύο λάθη των Ελλήνων τραπεζιτών!

Ο κ. Καραμούζης και άλλοι υψηλόβαθμοι Έλληνες τραπεζίτες έχουν δίκιο όταν μιλάνε για επίθεση απαξίωσης των ελληνικών τραπεζών. Υπάρχουν όμως δύο σημεία στα οποία έχουν άδικο.

Δημοσιεύθηκε: 31 Μαρτίου 2009 - 08:00

Dr Money

Η Ρουμανία, η Βουλγαρία κι άλλες χώρες της ευρύτερης περιοχής διαθέτουν τράπεζες που χρεώνουν τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις πολύ μεγαλύτερα spreads στα επιτόκια των δανείων τα οποία χορηγούν σε σχέση με την Ελλάδα.

Οι περισσότερες από αυτές τις τράπεζες είναι θυγατρικές ξένων πιστωτικών ιδρυμάτων, συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών.

Επίσης, οι διοικήσεις των ιδίων τραπεζών δεν έχουν διστάσει στο παρελθόν να προχωρήσουν σε απολύσεις εργαζομένων για να μειώσουν τα κόστη τους, διαπιστώνοντας ότι οι τοπικές οικονομίες δεν τραβάνε.

Μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις οι απολύσεις έγιναν για να μειώσει ο ξένος όμιλος το κόστος του επειδή η... μαμά τράπεζα δεν μπορούσε να απολύσει κόσμο στην έδρα της, π.χ. στην Ελλάδα.

Με άλλα λόγια, οι εργαζόμενοι των θυγατρικών σε αυτές τις χώρες πλήρωσαν το μάρμαρο για άλλους, δηλαδή για τους μετόχους και τους εργαζομένους στη χώρα της μητρικής, χωρίς φυσικά οι εργατοπατέρες στην έδρα της μητρικής τράπεζας να διαδηλώσουν εναντίον αυτής της πρακτικής.

Κατόπιν όλων αυτών θα περίμενε κάποιος οι Ρουμάνοι, οι Βούλγαροι και γενικά οι κάτοικοι αρκετών χωρών της νοτιοανατολικής Ευρώπης να πάρουν τους δρόμους και να διαδηλώσουν εναντίον των αιμοσταγών ξένων.

Θα περίμενε επίσης ο Τύπος αυτών των χωρών να στραφεί εναντίον των ξένων "κατακτητών", π.χ. των ελληνικών τραπεζών, που χορηγούν δάνεια με πολύ υψηλά επιτόκια, κλείνουν τις στρόφιγγες χρηματοδότησης και απολύουν κόσμο όποτε τους βολεύει.

Παρ’ όλα αυτά, ο Τύπος και γενικά ο κόσμος σε αυτές τις χώρες δεν θεωρεί ότι οι τράπεζες είναι υπεύθυνες για σχεδόν όλα τα δεινά.

Κάνει δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πράττει το μεγαλύτερο μέρος του Τύπου και του κόσμου στη χώρα μας.

Ο κ. Καραμούζης αλλά και άλλοι υψηλόβαθμοι τραπεζίτες που δεν δημοσιοποιούν τις απόψεις τους έχουν δίκιο όταν ισχυρίζονται ότι τα ελληνικά πιστωτικά ιδρύματα έχουν γίνει αντικείμενο μιας πρωτοφανούς σε ένταση και διάρκεια επίθεση απαξίωσης και ενοχοποίησης, όπως ανέφερε ο πρώτος σε άρθρο του στην "Καθημερινή".

Έχουν επίσης δίκιο όταν ισχυρίζονται ότι αυτό συμβαίνει γιατί μια απογοητευμένη κοινωνία χωρίς όραμα αναζητά εξιλαστήρια θύματα, ενώ παράλληλα η κατάσταση βολεύει επίσης, "το πολιτικό σύστημα επιχειρεί να μεταφέρει το κέντρο βάρους των συζητήσεων και των ευθυνών για την τρέχουσα αρνητική συγκυρία από την αποτυχία της πολιτικής, των θεσμών, του κράτους, τη δική μας συλλογική αποτυχία, κυρίως στις τράπεζες και στο τραπεζικό σύστημα".

Μόνο εθελοτυφλούντες δεν μπορούν να το δουν αυτό.

Όμως, ο αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος της Eurobank και οι συνάδελφοί του κάνουν δύο σοβαρά λάθη.

Πρώτον, η αντιμετώπιση των ελληνικών τραπεζών με αυτόν τον απαξιωτικό τρόπο δεν οφείλεται μόνο στην αποτυχία των ιδίων να "πείσουν την ελληνική κοινωνία για τη συμβολή και τον ουσιαστικό τους ρόλο στην ανάπτυξη του τόπου, στην απασχόληση, στην ευημερία και στη διεθνοποίηση της χώρας".

Οφείλεται κυρίως στην αδυναμία των ίδιων των τραπεζών να κατανοήσουν τα λάθη τους και να σπεύσουν να τα διορθώσουν υιοθετώντας χρηστή πρακτική με την οποία πιθανόν θα μείωναν τα κέρδη τους, αλλά δεν θα έδιναν τροφή για επικρίσεις σε τρίτους, κακόπιστους και μη.

Η διανομή πιστωτικών καρτών σε ανέργους και η πώληση δομημένων προϊόντων σε άλλους που δεν τα κατανοούσαν συνιστούν τέτοια λάθη. Το ίδιο και η έλλειψη γνώσεων και επαγγελματισμού από την πλευρά των στελεχών τους σε επίπεδο υποκαταστήματος.

Το δεύτερο σοβαρό λάθος ορισμένων τουλάχιστον τραπεζιτών είναι ότι πιστεύουν πως υπάρχει κάποιου είδους συνωμοσία του ξένου Τύπου εναντίον των ελληνικών τραπεζών και ένα κερδοσκοπικό παιχνίδι χρηματιστηριακής απαξίωσης τους με μοχλό "καταστροφικές προβλέψεις" από αναλυτές ξένων τραπεζών για τους κινδύνους στην ανατολική Ευρώπη.

Δεν είναι όμως έτσι.

Οι ελληνικές τράπεζες εισπράττουν μέρος από την αρνητική προδιάθεση που υπάρχει στον διεθνή Τύπο αναφορικά με την αποτυχία της χώρας να βάλει κάποια τάξη στα δημόσια οικονομικά της.

Τους μόνους που έχουμε να κατηγορήσουμε γι’ αυτό είναι τους εαυτούς μας και κανέναν άλλον γιατί φροντίσαμε να βγάλουμε τα μάτια με τα χέρια μας (δημοσιονομική απογραφή με αλλαγή του τρόπου καταγραφής των στρατιωτικών δαπανών στον προϋπολογισμό).

Ούτε είναι σωστό να κατηγορούν οι τράπεζες τους αναλυτές των ξένων οίκων, έστω χρεοκοπημένων, για τα χάλια των μετοχών τους.

Οι πιο απαισιόδοξες εκτιμήσεις από αναλυτές ξένων οίκων στην αρχή της κρίσης δικαιώθηκαν εκ των υστέρων.

Ούτε είναι σωστό να τους κατηγορούμε για τις καταστροφικές προβλέψεις τους αναφορικά με τα δάνεια σε καθυστέρηση στη νοτιοανατολική Ευρώπη.

Όταν οι αναλυτές επισκέπτονται τις θυγατρικές της Unicredit, της Erste Bank και άλλων δυτικοευρωπαϊκών κρατών στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία κι αλλού και ακούνε τα στελέχη των τελευταίων να εκτιμούν ότι τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια θα ανέλθουν στο 10% ή στο 15% του συνόλου, πώς είναι δυνατόν να πιστέψουν τα στελέχη των ελληνικών τραπεζών που προβλέπουν μέχρι 4% ή 5% στη χειρότερη περίπτωση.

Στο τέλος ασφαλώς ξυρίζουν τον γαμπρό. Μέχρι τότε, όμως, δεν είναι σωστό να μιλάμε για διεθνή χρηματιστηριακή κερδοσκοπία.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.