Oι άθλιοι των συντεχνιών!

Tα πρατήρια έχουν στεγνώσει από καύσιμα, προϊόντα καταστρέφονται περιμένοντας να εκτελωνιστούν, όμως η συντεχνία των τελωνειακών συνεχίζει να απεργεί στο όνομα της αδιαφάνειας. Ευκαιρία για ένα μάθημα.

Δημοσιεύθηκε: 25 Σεπτεμβρίου 2008 - 08:00

Dr Money

Ο υπουργός οικονομίας κ. Αλογοσκούφης έχασε πολλούς πόντους με το θέμα των κριτηρίων διαβίωσης που ανακίνησε, παρότι το πήρε τελικά πίσω στη συνέχεια, αντιλαμβανόμενος το υψηλό πολιτικό κόστος.

Όμως, η απεργία των τελωνειακών υπαλλήλων του προσφέρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να κερδίσει κάποιους πόντους στην πολιτική σκακιέρα και φαίνεται να το έχει αντιληφθεί.

Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τη χθεσινή του δήλωση για καλοπληρωμένους δημοσίους υπαλλήλους, που επιχειρούν να κρατήσουν όμηρο την ελληνική οικονομία και κοινωνία, μη αποδεχόμενοι την ένταξη του ειδικού λογαριασμού του επιδόματος που εισπράττουν στον προϋπολογισμό.

Η αντίδραση δημιουργεί βάσιμες ελπίδες ότι τουλάχιστον αυτή την φορά η κυβέρνηση δεν θα συμβιβαστεί με μία συντεχνία για την οποία δεν υπάρχει η καλύτερη εικόνα στην ελληνική κοινωνία.

Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, άλλωστε;

Όλοι όσοι έχουν τύχει να εκτελωνίσουν είδη γνωρίζουν από πρώτο χέρι για το γρηγορόσημο, ενώ όσοι έχουν γνώση των περιουσιακών στοιχείων ορισμένων τελωνειακών ξέρουν ότι δεν μπορεί να προέκυψαν από τους μισθούς τους.

Είναι επίσης λογικό να υποθέσει κανείς ότι, αν η συντεχνία δεν κάνει πίσω, η κυβέρνηση θα ενεργήσει αποφασιστικά, αλλά αφού εξαντλήσει τα περιθώρια αντοχής της οικονομίας και ανοχής της κοινωνίας.

Υπό άλλες συνθήκες, μια τέτοια κυβερνητική κίνηση θα γινόταν δεκτή με ανακούφιση και θα θεωρούνταν ενδεικτική ότι κάτι επιτέλους κουνιέται προς την κατεύθυνση της επιβολής κανόνων διαφάνειας, κοινωνικής δικαιοσύνης και ανταγωνισμού.

Όμως, τα νέα που θέλουν την κυβέρνηση να αναβάλει για μία ακόμη 3ετία την απελευθέρωση του επαγγέλματος των ταξιτζήδων προσγειώσουν απότομα στην ελληνική πραγματικότητα.

Το ίδιο και οι δηλώσεις του αρμόδιου τομέα του ΠΑΣΟΚ, που περί άλλων τύρβαζε, π.χ. πλαφόν στα καύσιμα, προσδοκώντας προφανώς κάποιους ψήφους από τους δυσαρεστημένους τελωνειακούς.

Χωρίς καμία αμφιβολία, η Ελλάδα δεν είναι Αμερική για να εφαρμόσει εκείνο που έκανε ο αείμνηστος Αμερικανός πρόεδρος Ρόναλντ Ρέιγκαν στην αρχή της πρώτης θητείας του το 1981.

Κοινώς, να απολύσει όλους τους ελεγκτές εναερίου κυκλοφορίας και να τους αντικαταστήσει με άλλους, σε μια κίνηση που έμεινε στην Ιστορία, επικρινόμενη από τα συνδικάτα και χειροκροτούμενη από άλλους.

Είκοσι επτά χρόνια μετά, η Ελλάδα παραμένει χώρα όπου η εκάστοτε κρατική εξουσία στερεί από τη μεγάλη μάζα των πολιτών το δικαίωμα της επιλογής και των καλύτερων υπηρεσιών, αρνούμενη πεισματικά να ανοίξει τα αποκαλούμενα κλειστά επαγγέλματα.

Κάποτε, όμως, θα πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε.

Γιατί δεν μπορεί να καταφερόμαστε εναντίον της ακρίβειας και του πληθωρισμού και να είμαστε υπέρ των χαμηλοσυνταξιούχων και των μισθωτών και ταυτόχρονα να υποστηρίζουμε ένα στάτους κβο που συντηρεί τις πληθωριστικές πιέσεις και δημιουργεί νεόπλουτους από ολιγοπωλιακά κέρδη.

Κάποιοι κάποτε θα πρέπει να βάλουν τέρμα σε αυτή την κατάσταση με πρόγραμμα, έστω κι αν φτάνουν να επιρρίπτουν όλες τις ευθύνες στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Η απεργία των τελωνειακών προσφέρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να πετύχει η κοινωνία μία μεγάλη νίκη απέναντι σε μία αντιπαθή συντεχνία.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.