Οι δύσκολες επιλογές είναι οι ελεύθερες

Η συζήτηση για την υποχρεωτικότητα των μέτρων που λαμβάνει η πολιτεία για τους ανεμβολίαστους είναι λογικό να προκαλεί αντιδράσεις εκατέρωθεν. Για να προκύψει όμως κάτι καλό για το σύνολο της κοινωνίας, θα πρέπει να έχουμε γόνιμη συζήτηση και όχι μονολόγους των κωφών. 

Πριν από λίγο καιρό επικοινώνησα με γνωστό άτομο που είχε έλθει στην Ελλάδα -φρονώ στις αρχές του 2021-  από μικρή χώρα της Λατινικής Αμερικής. Ήταν από τους πρώτους που έσπευσαν να εμβολιασθούν με το εμβόλιο της AstraZeneca όταν άνοιξε η πλατφόρμα για την ηλικία των 40+. Όμως, δυο μήνες και πλέον μετά το πρώτο εμβόλιο, ο ίδιος διαπίστωσε χειροτέρευση της κατάστασής του, π.χ. είχε τρέμουλο, δεν μπορούσε να κοιμηθεί κ.λπ. Είδε διάφορους γιατρούς και έκανε πολλές εξετάσεις, που βγήκαν καθαρές. Οι γιατροί τού έλεγαν πως δεν είχε τίποτα και όλα ήταν στο μυαλό του. Όμως, τα συμπτώματα χειροτέρευαν, η ημερομηνία της δεύτερης δόσης πλησίαζε και ο άνθρωπος αναζητούσε διέξοδο. Σύντομα ανακάλυψε πως δεν ήταν ο μόνος που είχε τα ίδια συμπτώματα μετά την πρώτη δόση. Ήταν ο πρώτος που μας επισήμανε ότι τα διαγνωστικά κέντρα είχαν κατακλυσθεί από εμβολιασθέντες για αξονικές, MRI κ.λπ. «αλλά τα ΜΜΕ δεν έλεγαν τίποτα για να μην επηρεασθεί η εμβολιαστική εκστρατεία».       

Το ίδιο περίπου διάστημα, μια φίλη που είχε επίσης εμβολιασθεί με AstraZeneca βρέθηκε στα επείγοντα ιδιωτικού νοσοκομείου της Αθήνας γιατί άρχισε να βλέπει τα πράγματα διπλά κ.λπ. Εκεί, ανακάλυψε ότι οι άνθρωποι αριστερά και δεξιά της ήταν όλοι εμβολιασμένοι με εμβόλια των AstraZeneca και BioΝΤech πριν από λίγο καιρό. 

Αυτοί οι  άνθρωποι δεν είναι ούτε αρνητές της Covid-19 ούτε αμφισβητούν τη σημασία των εμβολίων. Αντίθετα, οι ίδιοι επέλεξαν να πάνε να εμβολιασθούν από τους πρώτους. Όμως, η απουσία αναφοράς στην εμπειρία τους από τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση τους κάνει να αισθάνονται πικρία και ίσως δεν βοηθά στη λήψη κάποιων χρήσιμων μέτρων που θα περιόριζαν παρόμοια περιστατικά, όσα κι αν είναι. Ένα από αυτά θα μπορούσε να είναι το τεστ αντισωμάτων, πριν κάποιος εμβολιασθεί. Άτομα που έχουν υψηλό αριθμό αντισωμάτων δεν θα έπρεπε να εμβολιάζονται, σε αντίθεση με εκείνους που δεν έχουν.

Από εκεί και πέρα. Ζούμε σε μια χώρα που ο περισσότερος κόσμος δεν πάει στον γιατρό για τσεκ απ παρά μόνο όταν εμφανισθεί κάποιο πρόβλημα. Έτσι, πολλοί έχουν υποκείμενα νοσήματα που δεν γνωρίζουν. Αυτά βγαίνουν μερικές φορές στην επιφάνεια με τα εμβόλια ή όταν νοσήσουν και μπορεί να είναι αργά. Θα έπρεπε λοιπόν να δοθεί γενικά προτεραιότητα στις προληπτικές εξετάσεις και ειδικότερα πριν γίνουν τα εμβόλια. Από όσους τουλάχιστον έχουν αμφιβολίες.

Υπάρχουν επίσης νέοι, κάτω των 30 ετών, που σου λένε πως «δεν θέλω να μολύνω το σώμα μου (με το εμβόλιο) επειδή το θέλεις εσύ», υποστηρίζοντας ότι το ποσοστό θνησιμότητας είναι σχεδόν μηδενικό στην ηλικιακή κατηγορία τους. Οι σχετικές δηλώσεις του Στέφανου Τσιτσιπά χλευάσθηκαν, όμως αντιπροσωπεύουν μεγάλο μέρος των νέων της ηλικίας του. Δεν θα έπρεπε, όταν πλέον ξέρουμε ότι και οι εμβολιασμένοι μεταδίδουν τον ιό και νοσούν. 

Ο γράφων είχε κάποιες απόλυτες απόψεις για το θέμα του εμβολιασμού και της υποχρεωτικότητάς του. Όμως, οι εμπειρίες γνωστών που εμβολιάσθηκαν και τα επιχειρήματα άλλων τον έκαναν να μην είμαι τόσο απόλυτος. Όσο δύσκολο κι αν είναι, θα πρέπει να βρεθεί η χρυσή τομή μεταξύ των κρατικών μέτρων που καταπολεμούν την πανδημία και εκείνων που σέβονται τις προσωπικές επιλογές των πολιτών.

Εξαιρέσεις για υποχρεωτικό εμβολιασμό μπορεί να υπάρχουν, π.χ. για όσους εργάζονται σε οίκους ευγηρίας, νοσοκομεία. Όμως, η γενίκευση της υποχρεωτικότητας των εμβολίων υπερβαίνει τα όρια. Δεν αντικρούεις τους «ψεκασμένους» με τα τσιπάκια κ.λπ. ψαλιδίζοντας τα δικαιώματα των ανεμβολίαστων. Οι δύσκολες επιλογές είναι οι ελεύθερες.  

ΥΓ: O γράφων είναι πλήρως εμβολιασμένος και συμμερίζεται την άποψη ότι το εμβόλιο είναι το βασικό όπλο που έχουμε εναντίον του ιού, χωρίς να είναι το μοναδικό. Το γράφουμε γιατί μερικά πράγματα δεν είναι αυτονόητα.