Οι ταύροι, οι αρκούδες και ο πληθωρισμός

«Η Fed και οι άλλες μεγάλες τράπεζες στον κόσμο έχουν στόχο τον πληθωρισμό στο 2%. Αν είσαι 30 με 40 χρόνων, αυτό σημαίνει πως κάθε δολάριο που αποταμιεύεις σήμερα θα έχει χάσει τη μισή αξία του μέχρι την ώρα που θα το χρειάζεσαι για τη συνταξιοδότησή σου. Οι κεντρικές τράπεζες σχεδιάζουν να καταστρέψουν τα δολάριά σου». Αυτά έλεγε ο Μάικλ Μέρφι, ένας φίλος από τα παλιά, πρώην αναλυτής στη Morgan Stanley που έχει μετακινηθεί σε hedge fund. Ο ίδιος αμφισβητούσε τον επίσημος πληθωρισμό στις ΗΠΑ, υποστηρίζοντας ότι ήταν χαμηλότερος από τον πραγματικό, λόγω της λανθασμένης μέτρησης των τιμών των ακινήτων (housing) στον δείκτη τιμών καταναλωτή.

Είναι αλήθεια ότι πιο παλιά, οι κεντρικοί τραπεζίτες γνώριζαν πώς να χειρισθούν τον πληθωρισμό. Όμως, οι εποχές έχουν αλλάξει. Δεν υπάρχει πλέον ομοφωνία πώς να διατηρήσουν τον πληθωρισμό σταθερά χαμηλό καθώς έρχονται αντιμέτωπες με τις οικονομικές συνέπειες της πανδημίας. Η Fed δίνει έμφαση στην απασχόληση και μικρότερη στον πληθωρισμό. Η ΕΚΤ έχει εμπλακεί σε μια διαμάχη πώς να είναι πιο ανεκτική, σε περίπτωση που ο πληθωρισμός υπερβεί τον στόχο και η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας προσπαθεί μάταια να αναζωπυρώσει τις πληθωριστικές προσδοκίες των καταναλωτών.

Όλα αυτά δεν μπορούν να αφήσουν αδιάφορες τις αγορές. Ακόμη κι η κλασική επενδυτική στρατηγική της κατανομής 60:40 σε μετοχές και ομόλογα, που αποδείχθηκε εξαιρετική τις προηγούμενες δεκαετίες, αμφισβητείται. Η ευφορία που επικρατεί στις αγορές που περιμένουν ότι η πρόσφατη έξαρση του πληθωρισμού στις ΗΠΑ, Γερμανία κι αλλού θα είναι προσωρινή, επίσης προβληματίζει όσους θυμούνται τα λόγια του Σερ Τζον Τέμπλτον. «Οι ανοδικές αγορές γεννιούνται όταν υπάρχει απαισιοδοξία, αναπτύσσονται με τον σκεπτικισμό, ωριμάζουν με την αισιοδοξία και πεθαίνουν όταν επικρατεί ευφορία».

Για τους απαισιόδοξους, η ιστορία επαναλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο. Αν ο Γκρίνσπαν και ο Μπερνάνκι ευθύνονται για τη φούσκα στην αγορά ακινήτων και τη Μεγάλη Ύφεση επειδή δεν αύξησαν εγκαίρως τα επιτόκια από το 2002-2003, η Γέλεν και ο Πόλσον, νυν πρόεδρος της Fed, θα προκαλέσουν την επόμενη κρίση. Οι «αρκούδες» συμφωνούν ότι η αυξημένη ζήτηση για προϊόντα και υπηρεσίες μετά την πανδημία και τα προβλήματα στην εφοδιαστική αλυσίδα δικαιολογούν μια προσωρινή αύξηση του πληθωρισμού. Σ’ αυτό συμφωνούν με τους «ταύρους». Όμως, οι απαισιόδοξοι θεωρούν ότι οι τιμές θα επιμείνουν ανοδικά λόγω της  ώθησης που δόθηκε και δίνεται στην οικονομία από την πολύ επεκτατική δημοσιονομική και νομισματική πολιτική.   

Ποιος έχει δίκιο θα φανεί προς το τέλος του χρόνου. Όμως, υπάρχει μια μεταβλητή που δεν αναφέρεται και θα αποδειχθεί καθοριστική. Το υψηλό και αυξανόμενο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος. Αυτή συντάσσεται με τους «ταύρους» στο μέτωπο του πληθωρισμού μεσοπρόθεσμα αλλά έχει άλλες αρνητικές συνέπειες.