Το «μάρμαρο» να πληρώσουν οι ωφελημένοι

Αν η ετήσια επιχορήγηση του προϋπολογισμού προς τα ασφαλιστικά ταμεία ήταν στα επίπεδα των αρχών του 2000, το δημόσιο χρέος της χώρας θα ήταν σήμερα μικρότερο κατά 80 δισ. ευρώ και πλέον.

Κοινώς, το δημόσιο χρέος θα ήταν στο 130% περίπου του ΑΕΠ το 2014, όσο δηλαδή και της Ιταλίας.

Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε ότι θα χρειάζονταν λιγότερα μέτρα λιτότητας για να παραχθεί πρωτογενές πλεόνασμα, η σωρευτική μείωση του ΑΕΠ θα ήταν πιθανόν μικρότερη της πραγματοποιηθείσας από το 2010 μέχρι σήμερα.

Με άλλα λόγια, το δημόσιο χρέος θα ήταν ακόμη χαμηλότερο ως προς το ΑΕΠ σε σχέση με εκείνο της Ιταλίας.

Φυσικά, η παρέμβαση στο ασφαλιστικό το 2010 με τον νόμο Λοβέρδου-Κουτρουμάνη ήταν σημαντική αλλά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν αρκετή.

Οι δικαστικές αποφάσεις με τις οποίες ζητείτο η επαναφορά των συντάξεων είτε στα επίπεδα που ήταν πριν τις μειώσεις του 2012, είτε ακόμη νωρίτερα για δικαστικούς, στρατιωτικούς κ.λπ. ήταν ένας λόγος.

Η σχετική επιβάρυνση του ασφαλιστικού συστήματος εκτιμάται σε 2 δισ. ευρώ.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε επίσης από την απόφαση της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να μην εφαρμόσει κάποιες από τις διατάξεις του νόμου Λοβέρδου-Κουτρουμάνη που έμπαιναν σε ισχύ από τις αρχές του 2015.

Δεν είναι τυχαίο ότι ανάμεσα στα 49 προαπαιτούμενα για την εκταμίευση των 2 δισ. ευρώ βρίσκει κανείς την υποχρέωση αντιστροφής νομικών παρεμβάσεων του πρώτου εξαμήνου του 2015.

Η νέα κυβέρνηση αναζητά έξτρα, συνολικά, μόνιμα μέτρα ύψους 3,8 δισ. ευρώ μέχρι και το 2018, για να αντισταθμίσει τη συνολική επιβάρυνση. Από αυτά, τα 2 δισ. ευρώ αφορούν στα «σπασμένα» των δικαστικών αποφάσεων.

Τα μισά περίπου από τα υπόλοιπα 1,8 δισ. ευρώ που πρέπει να εξοικονομηθούν την περίοδο 2015-2016 έχουν ήδη βρεθεί μέσω της οριζόντιας αύξησης των εισφορών για την υγεία στις συντάξεις κ.λπ.

Με βάση το ρεπορτάζ, τα υπόλοιπα μισά αναζητούνται μέσω της αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών, της επιβολής φόρου στον τζίρο των επιχειρήσεων κ.λπ.

Προφανώς, η κυβέρνηση δεν θέλει να βρει τα περισσότερα, επιβάλλοντας τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στα επικουρικά ταμεία.

Είναι μέτρο που έχει πολιτικό κόστος, αφού θίγει κυρίως τα πολυπαθή «ευγενή ταμεία». Όμως, είναι το πιο κοινωνικά δίκαιο και οικονομικά σωστό μέτρο απ' όσα έχουν προταθεί μέχρι σήμερα κατά την άποψή μας.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι υψηλές επικουρικές συντάξεις που πληρώνουν αρκετά από τα «πλούσια» ταμεία δεν προέρχονται από εισφορές των ωφελούμενων αλλά από τρίτους.

Όμως, ακόμη χειρότερο θα ήταν να επιμερισθεί το κόστος των 2 δισ. ευρώ που οφείλεται στις δικαστικές αποφάσεις σε όλους τους συνταξιούχους και τους φορολογουμένους.

Η εξοικονόμηση των 2 δισ. ευρώ θα πρέπει να προέλθει κυρίως, για να μην πούμε αποκλειστικά, από εκείνους που επωφελούνται.

Οι κοινοί κανόνες και οι μέθοδοι υπολογισμού των συντάξεων σε όλα τα ταμεία είναι σωστό και αυτονόητο μέτρο.

Όμως, δεν θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί με αποκλειστικό γνώμονα να βρεθούν τα 2 δισ. ευρώ και να επιβαρυνθούν κι όλοι οι άλλοι.

Dr. Money