O Aλέξης και το πάθημα του Φρανσουά

Είναι κάτι που θυμίζει περισσότερο επίσκεψη Δυτικού ηγέτη σε αναπτυσσόμενη χώρα παρά σε χώρα-μέλος της ευρωζώνης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Γαλλία είναι ανάμεσα στις λίγες χώρες της Ευρωζώνης που στήριξαν την Ελλάδα την προηγούμενη περίοδο και μια παραδοσιακά φιλική χώρα προς εμάς.

Μόλις πρόσφατα, ο κ. Σόιμπλε αποκάλυψε στη γαλλική εφημερίδα Liberation ότι οι υπουργοί Οικονομικών της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Κύπρου ήταν οι μοναδικοί που αντιτάχθηκαν τον Ιούλιο στο σχέδιό του για προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την ΟΝΕ.

Οι Γάλλοι γνωρίζουν πολύ καλά, όπως και άλλοι, πού πάσχει η Ελλάδα, τι θέλουμε και τι επενδυτικές ευκαιρίες υπάρχουν στη χώρα μας.

Δεν χρειαζόταν ο κ. Ολάντ να έλθει εδώ για να το μάθει.

Όμως, ο ίδιος έρχεται στην Αθήνα γιατί προφανώς θεωρεί ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να ενισχύσει τις μετοχές του στο πολιτικό χρηματιστήριο.

Δεν έχει κάτι να χάσει, σε μια περίοδο που η δημοτικότητά του στη Γαλλία ξαναβρίσκεται στο ναδίρ και η επανεκλογή του στον προεδρικό θώκο το 2017 μοιάζει εξαιρετικά δύσκολη έως απίθανη αυτή τη στιγμή.

Αντίθετα, έχει να κερδίσει, ξαναπροβάλλοντας την εικόνα ενός Ευρωπαίου ηγέτη που στάθηκε εμπόδιο στα γερμανικά σχέδια για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.

«Και οι δύο (Ολάντ και Τσίπρας) έχουν να κερδίσουν από αυτή τη συνάντηση», μας τόνισε πρόσφατα άτομο που γνωρίζει και τους δύο.

Ο Ελληνας πρωθυπουργός θα επιδιώξει να εξασφαλίσει τη στήριξη του προέδρου Ολάντ στο ζήτημα της ελάφρυνσης του χρέους και σε θέματα επενδύσεων, ενώ οι Γάλλοι, κάποια συμβόλαια και υποσχέσεις για εταιρείες κρατικών συμφερόντων, π.χ. ύδρευσης, που έχουν ήδη μετοχική παρουσία.

Όμως, σίγουρα δεν θα ήθελε να έχει την πορεία του κ. Ολάντ στις δημοσκοπήσεις, κάτι που σε μεγάλο βαθμό απεικονίζει την κατάσταση της γαλλικής οικονομίας.

Γι' αυτό τον λόγο θα ήταν καλό να θυμηθούμε πώς τα έχει πάει η σοσιαλιστική κυβέρνηση της Γαλλίας από το 2012 που ανέλαβε την εξουσία.

Βασικό μέλημα της σοσιαλιστικής κυβέρνησης που αντικατοπτρίζει τη φιλοσοφία και τις προτεραιότητες του προέδρου Ολάντ το 2012 ήταν η αύξηση της φορολογίας.

Πολύς θόρυβος είχε γίνει για τον συντελεστή 90% για εισοδήματα άνω του 1 εκατ. ευρώ που καταργήθηκε αργότερα κι αφού αρκετοί Γάλλοι εκατομμυριούχοι άρχισαν να εγκαταλείπουν τη Γαλλία.

Πράγματι, τα τρέχοντα έσοδα ανήλθαν στο 52% του ΑΕΠ το 2012 από 50,8% το 2011 και συνέχισαν να αυξάνονται στο 53,2% το 2014. Στα ίδια περίπου επίπεδα θα κλείσουν φέτος.

Ταυτόχρονα, οι δαπάνες της γενικής κυβέρνησης αυξήθηκαν στο 57,2% το 2014 από 55,9% το 2011 και αναμένεται να φτάσουν στο 58,9% το 2015.

Δεν εκπλήσσει λοιπόν που η Γαλλία είδε το δημοσιονομικό έλλειμμά της να μειώνεται στο 4% του ΑΕΠ το 2014 και ενδεχομένως στο 3,8% φέτος από 4,8% το 2012.

Την ίδια περίοδο, η χώρα παρήγαγε πρωτογενή ελλείμματα, με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να σκαρφαλώσει στο 95% του ΑΕΠ το 2014 από 89,6% το 2012.

Η Κομισιόν εκτιμά ότι το γαλλικό δημόσιο χρέος θα ανέβει στο 96,4% του ΑΕΠ φέτος και στο 97% το 2016, παρά το πολύ χαμηλό κόστος δανεισμού που απολαμβάνει η χώρα.

Επίσης, η γαλλική οικονομία παρέμεινε στάσιμη την περίοδο 2012-2015, με ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 0,3%-0,4%. Φέτος, ίσως ακουμπήσει το 1%.

Κατόπιν τούτου, δεν εκπλήσσει που η ανεργία σκαρφάλωσε στο 10,3% και πιο πάνω επί Ολάντ, από 9,2% το 2011.

Είναι προφανές ότι οι οικονομικές επιδόσεις της Γαλλίας δεν είναι καλές.

Αυτός θα είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο ο πρόεδρος Ολάντ ίσως δεν επανεκλεγεί το 2017, αν και απομένει πολύς χρόνος μέχρι τότε.

Το βασικό συμπέρασμα που θα μπορούσε κανείς να αντλήσει από τη διακυβέρνηση της Γαλλίας υπό τον κ. Ολάντ και τη σοσιαλιστική κυβέρνηση, κυρίως της πρώτης περιόδου, είναι το εξής:

H αύξηση της φορολογίας με τη συνακόλουθη αύξηση των κρατικών δαπανών δεν φέρνουν ούτε ανάπτυξη, ούτε μείωση της ανεργίας, ούτε μείωση του δημόσιου χρέους.

Φαίνεται όμως πως η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει μάθει από το πάθημα του κ. Ολάντ και της κυβέρνησής του.

Dr. Money