Τα ισοδύναμα μέτρα δεν είναι μόνο φόροι!

Είναι υπέρ της αύξησης των κρατικών δαπανών για το επονομαζόμενο κοινωνικό κράτος και ταυτόχρονα υπέρ της μείωσης των φόρων.

Είναι η τέλεια συνταγή για χρόνια ελλείμματα στον κρατικό προϋπολογισμό.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο ελληνικός προϋπολογισμός ήταν ελλειμματικός στο 90% και πλέον των ετών που μεσολάβησαν μεταξύ 1946 και 2014.

Ο δανεισμός έδινε διέξοδο, όμως στο τέλος οδήγησε στη μεγάλη συσσώρευση δημοσίου χρέους, που τώρα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.

Ακόμη και σήμερα που η Ελλάδα βρίσκεται υπό διεθνή επιτροπεία και πρέπει να επιτύχει συγκεκριμένους δημοσιονομικούς στόχους για να λάβει χρηματοδότηση, κάποια χούγια δεν ξεχνιούνται.

Χθες ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε το πάγωμα του ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση, που στελέχη του κόμματός του είχαν προωθήσει ως ισοδύναμο μέτρο για τη μη αύξηση του ΦΠΑ στο μοσχαρίσιο κρέας.

Το σκεπτικό ήταν ιδεολογικό και πολιτικό. Αυτοί που στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια είναι οι έχοντες.

Επιπλέον, είναι πολλοί λιγότεροι από εκείνους που τρώνε το εισαγόμενο μοσχαρίσιο κρέας.

Όταν η κυβέρνηση αντιλήφθηκε ότι οι ψήφοι ήταν περισσότεροι απ' αυτούς που υπολόγιζε και το πολιτικό κόστος μεγαλύτερο, άλλαξε τροπάρι, μιλώντας για κατάργηση του μέτρου και ισοδύναμα.

Πρόκειται για την ίδια καραμέλα που έχει αναμασήσει για τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στα επικουρικά ταμεία. Κι εκεί ισοδύναμα αναζητούνται.

Φυσικά, το ίδιο ισχύει για τη φορολογία των αγροτών και του ΦΠΑ στα νησιά, που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει αναγάγει σε σημαία του, παρότι οι εκλογικές επιδόσεις του στις αγροτικές και νησιωτικές περιφέρειες δεν δικαιολογούν τη στάση του.

Ισως μάλιστα του κάνουν ζημιά στα αστικά κέντρα, καθώς πολύς κόσμος αντιλαμβάνεται πλέον ότι αυτός θα πληρώσει τη νύφη στο τέλος.

Εν πάση περιπτώσει, όλοι μιλάνε για ισοδύναμα μέτρα και κυρίως η κυβέρνηση που έχει την ευθύνη.

Μόνο που συνήθως οι ιδέες για ισοδύναμα αφορούν νέους φόρους ή αυξημένους συντελεστές σε υπάρχοντες φόρους, π.χ. σε τσιγάρα και ποτά.

Ενίοτε, η κουτοπόνηρη φρασεολογία περιλαμβάνει έσοδα από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής ως ισοδύναμα.

Προφανώς, οι ιθύνοντες δεν αντιλαμβάνονται ότι οι ελεγκτές των δανειστών τους οποίους οφείλουν να διαβουλεύονται με βάση το 3ο μνημόνιο πριν κάνουν οτιδήποτε, εννοούν ως ισοδύναμα μέτρα εκείνα που έχουν μόνιμη και μετρήσιμη απόδοση.

Τέτοια δεν μπορεί να είναι ούτε τα μέτρα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, ούτε τα επιπλέον έσοδα λόγω εκτιμώμενου υψηλότερου ρυθμού ανάπτυξης.

Αντίθετα, ισοδύναμα μέτρα και μόνιμης απόδοσης στα δημόσια οικονομικά μπορεί να είναι η περικοπή των δαπανών ως αντιστάθμισμα στην κατάργηση κάποιου φόρου ή φόρων.

Όμως, δεν έχουμε ακούσει κάποιον κυβερνητικό επίσημο να μιλάει για τέτοιου είδους ισοδύναμα.

Τουναντίον, όταν μιλάνε για ισοδύναμα μέτρα, εννοούν νέα φορολογικά έσοδα.

Η έφεση του πολιτικού προσωπικού να ταυτίζει τα ισοδύναμα με νέους φόρους δεν εκπλήσσει με βάση το παρελθόν του.

Όμως, δεν κάνει καλό στην ελληνική οικονομία.

Ισως λοιπόν είναι καλύτερο να λείπουν τα ισοδύναμα μέτρα, όταν αντικαθιστούν άλλους φόρους.

Dr. Money