Στο κενό έπεσε η πρόταση του Προέδρου της Γαλλίας, κ. Ν. Σαρκοζί, για την πραγματοποίηση έκτακτης συνόδου κορυφής της ευρωζώνης, προκειμένου να ληφθούν μέτρα για τη στήριξη των ασθενέστερων οικονομιών.

Η όλη υπόθεση ξεκίνησε από πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της "Le Monde", σύμφωνα με το οποίο ο κ. Σαρκοζί πρότεινε τη σύγκληση της εν λόγω έκτακτης συνόδου ώστε να υπάρξει στήριξη για ασθενέστερες οικονομίες της ευρωζώνης όπως η ελληνική. Φυσικά αυτή η στήριξη δεν θα προερχόταν χωρίς όρους, με ουσιαστική επιβολή κηδεμονίας στα κράτη-μέλη της ευρωζώνης από τις Βρυξέλλες, κυρίως στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής.

Η πρώτη αντίδραση στην πρόταση Σαρκοζί (η οποία, πάντως, δεν υποβλήθηκε ποτέ απόλυτα επισήμως) εκφράστηκε από το Βερολίνο, καθώς εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης υπογράμμισε χαρακτηριστικά πως "δεν υπάρχει ανάγκη έκτακτης συνόδου. Άλλωστε οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης συναντώνται κάθε μήνα". Πρόσθεσε δε, με σαφές υπονοούμενο, ότι "ορισμένα πράγματα που αφορούν στην ευρωζώνη δεν είναι ανάγκη να συζητώνται δημοσίως".

Αντίδραση υπήρξε και από την Κομισιόν. Ο κ. Γιοχάνες Λάιντενμπεργκ, εκπρόσωπος Τύπου του προέδρου της Επιτροπής κ. Ζοζέ Μπαρόζο, υπογράμμισε ότι "δεν υπάρχει συναίνεση, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, για τη σύγκληση τέτοιας συνόδου".

Όσο για την έκδοση των επονομαζόμενων "ευρωομολόγων", και πάλι η Γερμανία είναι η χώρα που κυρίως εκφράζει αντιρρήσεις. Σημειώνεται ότι η πρώτη δημόσια πρόταση για την έκδοση ευρωομολόγου πραγματοποιήθηκε από τον Ιταλό υπουργό Οικονομικών, κ. Τζούλιο Τρεμόντι, στη σύνοδο του Νταβός. Οι Γάλλοι, αν και όχι επισήμως, φέρεται να υποστηρίζουν την πρόταση Τρεμόντι.

Ο κ. Άξελ Βέμπερ, επικεφαλής της Bundesbank, υποστήριξε ότι μία τέτοια κίνηση θα αποδυνάμωνε την πειθαρχία που επιβάλλεται στις κυβερνήσεις από τις αγορές, τονίζοντας σε δηλώσεις του στην εφημερίδα "Handelsblatt" ότι "αυτό που χαρακτήριζε πάντα την ΟΝΕ ήταν η δέσμευση κάθε κράτους-μέλους για συνετή δημοσιονομική πολιτική".