Η κυβέρνηση μετρά τις αντοχές της και ανασυντάσσεται

Tην αντοχή της θα μετρήσει η κυβέρνηση τις επόμενες ημέρες καθώς συμπιέζεται στο μέγιστο βαθμό από τους δανειστές να δεχτεί να νομοθετήσει τώρα μέτρα που «ίσως» εφαρμοστούν μετά τη λήξη του προγράμματος το 2018 – και για άγνωστο χρονικό διάστημα.

Εκτός από το δικό της «όχι» που δόθηκε προ δύο ημερών σε ανώτατο επίπεδο, δηλαδή από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, τα μηνύματα που φτάνουν από τους «153» είναι ηχηρά: ακόμη κι αν υπάρξει άτακτη υποχώρηση («που δεν θα υπάρξει»...), σημαντικός αριθμός από τους κυβερνητικούς βουλευτές δεν θα την εγκρίνουν δια της ψήφου. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την διατήρηση της πλειοψηφίας, στην περίπτωση που δεν επιλέξουν παραίτηση και παράδοση της έδρας ή για το πολιτικό κλίμα εάν υπάρξουν παραιτήσεις.

Τα νέα δεδομένα σταθμίζονται τούτες τις ώρες από το κυβερνητικό επιτελείο προκειμένου να αποφασιστούν οι «πρωτοβουλίες» που, όπως είπε χθες τη νύχτα ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, πρέπει να αναλάβει «από σήμερα» η ελληνική πλευρά.

Σε πρώτη φάση θεωρείται δεδομένο ότι θα ανοίξει κύκλος επαφών σε ανώτερο και ανώτατο επίπεδο με κρίκους της διαπραγματευτικής αλυσίδας.

Ο Τσακαλώτος πήγε στο Eurogroup «με το μίνιμουμ της ελληνικής υποχώρησης, δηλαδή την επέκταση του ‘κόφτη’ για ένα έτος. Οι θεσμοί αντέτειναν το μάξιμουμ που είναι η προληπτική νομοθέτηση μέτρων. Κανείς δεν περίμενε να υπάρξει συμφωνία χθες. Συνεπώς η συζήτηση μόλις αρχίζει για να καταλήξουμε κάπου στη μέση», σημειώνει στο Euro2day.gr κορυφαίος κυβερνητικός παράγοντας.

Στην ερώτηση, γιατί οι θεσμοί επαναφέρουν την περσινή τους πρόταση για προληπτική νομοθέτηση μέτρων παρότι αποδέχθηκαν (τον Μάιο του 2016) την ελληνική ένσταση περί αντισυνταγματικότητας μίας τέτοιας ρύθμισης, ο ίδιος απαντά ότι «μας τεστάρουν» για να ανιχνεύσουν τα περιθώρια της υποχώρησής μας. Παραπέμποντας, μεταξύ άλλων, και στην αναφορά του Γερούν Ντάισελμπλουμ στον «μηχανισμό» εγγυήσεων που πρέπει να συμφωνηθεί για το μετά το 2018 διάστημα.

Η απρόβλεπτη παράμετρος του ΔΝΤ

Σε κάθε περίπτωση, κυβερνητικά στελέχη τονίζουν ότι η παράμετρος ΔΝΤ παραμένει απρόβλεπτη για την ευρωπαϊκή πλευρά. Αναδεικνύοντας τη θέση του Ταμείου (όπως προέκυψε από τη διαρροή του σημείου της έκθεσής του) ότι το ελληνικό χρέος είναι «εξαιρετικά μη βιώσιμο» ακόμα και αν περάσει η πρόταση Σόιμπλε για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5%... επί δεκαετία.

Οπως λένε, με τη θέση αυτή το ΔΝΤ είτε πιέζει (επίσης στο μάξιμουμ) την ευρωπαϊκή πλευρά να δεχτεί γενναία και άμεση ελάφρυνση του ελληνικού χρέους είτε στρώνει το έδαφος για την πλήρη αποχώρησή του από το ελληνικό πρόγραμμα.

Για προφανείς λόγους, το Μαξίμου δεν διακινδυνεύει πρόβλεψη και προτιμά να επαναλαμβάνει μονότονα τη θέση του: «να ξεκαθαρίσει το ΔΝΤ τι θέλει να κάνει»...

Το όριο της υποχώρησης...

Ως εκ τούτου, εναλλακτικές για το μείζον θέμα των «μετά το 2018 μέτρων» δεν μπαίνουν σε δημόσια συζήτηση – προς το παρόν. Συζητήσεις όμως γίνονται. Το βασικό μοντέλο να εμπλουτιστεί και να απλωθεί σε μεγαλύτερο χρονικό ορίζοντα (2-3 ετών) η αρχική πρόταση περί επέκτασης του «κόφτη» για ένα έτος.

Δηλαδή, να παρατεθούν επακριβώς τα πεδία στα οποία αυτός θα ενεργοποιηθεί, τα οποία θα αφορούν τόσο στη μείωση των δαπανών (σ.σ. συμπεριλαμβανομένης της προσωπικής διαφοράς στος συντάξεις) όσο και στα έσοδα (αφορολόγητο, αύξηση χαμηλού ΦΠΑ).

Ακόμα και οι υπέρμαχοι μίας τέτοιας «διορθωτικής πρότασης» πάντως απορρίπτουν κατηγορηματικά τον «ανάποδο κόφτη», δηλαδή την προληπτική νομοθέτηση μέτρων με ρήτρα ακύρωσης.

«Δεν σχεδιάζουμε εκλογές»...

Τι θα συμβεί εάν δεν υπάρξει φως ούτε στο επόμενο 20μερο μέχρι το επόμενο Eurogroup; Κεντρική απάντηση από το κυβερνητικό επιτελείο δεν υπάρχει – προς ώρας. Μέλος του πάντως αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο «να μείνει ανοικτή η αξιολόγηση» και να αρχίσουν οι κραδασμοί με ανοικτό, πλέον, τον εκλογικό κύκλο σε Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία.

Άπαντες δε, απαντούν αρνητικά στο ερώτημα εάν σε αυτόν τον κύκλο θα μπει και η Ελλάδα: «δεν επιθυμούμε και δεν σχεδιάζουμε εκλογές. Οποιος θέλει και μπορεί, ας μας ρίξει»...