Πολλά δημοσιεύματα που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας φέρουν την οικογένεια Καλλιτσάντση να συζητά την αποχώρησή της από την Ελλάκτωρ με (ή και χωρίς;) την πώληση του ποσοστού της.

Ανεξάρτητα από το ποια ακριβώς είναι η πραγματικότητα, ανεξάρτητα επίσης από το ποια τελικά θα είναι η κατάληξη του συγκεκριμένου θέματος, η περίπτωση της Ελλάκτωρ είναι μία από τις ελάχιστες συγχωνεύσεις εισηγμένων εταιρειών, όπου οι βασικοί μέτοχοι παρέμειναν ενωμένοι και συνεργάστηκαν για τόσα πολλά χρόνια.

Και αυτό γιατί στις πλείστες των υπόλοιπων συγχωνεύσεων ο κανόνας θέλει η μία εκ των δύο πλευρών να αποχωρεί σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα και συνήθως να ανοίγει λίγο αργότερα ένα άλλο (ανταγωνιστικό) «μαγαζί»…

Ενδεικτικά και μόνο αναφερόμαστε σε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα χρηματιστηριακών διαζυγίων.

Η Altec είχε απορροφήσει τη Unisoft και ο βασικός μέτοχος της τελευταίας αποχώρησε από το κοινό σχήμα, σχετικά σύντομα.

Η DIS είχε συγχωνευθεί με την Computer Logic. Εν συνεχεία οι δύο πλευρές προσέλκυσαν τη Eurobank στο ρόλο του στρατηγικού επενδυτή και τελικά μέρος των μετόχων της Computer Logic αποχώρησε από το σχήμα, μετά από διαφωνίες, και αντεγκλήσεις, που απασχόλησαν μάλιστα και τις στήλες των εφημερίδων.

Μετά το γάμο της Singular με τη Δέλτα Πληροφορική στα τέλη της δεκαετίας του 1990, στη συνέχεια κάποιοι εκ των μετόχων της τότε Singular προτίμησαν να… κατεβούν από το τρένο.

Δεν είναι όμως μόνο ο κλάδος της πληροφορικής που είναι επιρρεπής στα επιχειρηματικά διαζύγια.

Στον κλάδο των τροφίμων, η Αλλατίνη του Ομίλου Δαυίδ απέκτησε ρόλο στρατηγικού συνεταίρου στην εταιρεία Κατσέλης. Οι δύο πλευρές «τα έσπασαν» και ακολούθησε δημόσια πρόταση της πρώτης στη δεύτερη, με τον κ. Κατσέλη (βασικότερο μέτοχο της δεύτερης) να πουλάει τις μετοχές του στη δημόσια πρόταση και να κινεί δικαστικές διαδικασίες εναντίον του ομίλου Δαυίδ.

Μένουμε στο χώρο των τροφίμων και πάμε στην απορρόφηση της -εισηγμένης τότε- KEGO από την εισηγμένη Νηρέας. Ο βασικός μέτοχος της KEGO έχει αποχωρήσει, δημιουργώντας δική του επιχείρηση.

Στο χώρο της λιανικής του κλάδου τροφίμων, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, η εισηγμένη (τότε) Atlantic απορρόφησε την αλυσίδα λιανικής Λαουτάρης, η οποία διέθετε ισχυρή παρουσία σε Εύβοια και Σποράδες. Τις πρώτες ευτυχισμένες μέρες του γάμου διαδέχτηκαν πολυετείς κόντρες, με την οικογένεια Λαουτάρη να αποχωρεί από την εισηγμένη και να δημιουργεί από την αρχή νέα αλυσίδα λιανικής στην Εύβοια.

Αντίθετα, βελούδινο ήταν το πρόσφατο διαζύγιο της Carrefour με τον όμιλο Μαρινόπουλου, με τη δεύτερη πλευρά να εξαγοράζει το ποσοστό της πρώτης.

Στον κλάδο των κατασκευών, στις αρχές του 2000 οι εισηγμένες Γνώμων, ΓΕΚΑΤ, μαζί με μη εισηγμένες εταιρείες ενώθηκαν και δημιούργησαν τον κατασκευαστικό όμιλο Έμπεδος. Ορισμένοι από τους βασικούς μετόχους αποχώρησαν στη συνέχεια από το νέο σχήμα, ενώ στη συνέχεια η Έμπεδος δεν κατάφερε να επιβιώσει.

Στις αρχές του 2000 είχαμε ουσιαστικά την τριπλή σύμπραξη EUREKO, BCP και του γνωστού επιχειρηματία Δ. Κοντομηνά, με τον Έλληνα επιχειρηματία να πουλάει το 100% των μετοχών της ασφαλιστικής εταιρείας Interamerican και να αποκτά το 5% της πολυεθνικής EUREKO. Μετά από κάποια χρόνια, ο κ. Κοντομηνάς αποχώρησε από το σχήμα, ρευστοποιώντας και τη μειοψηφική συμμετοχή του στον πολυεθνικό όμιλο.

Μένουμε στον ασφαλιστικό κλάδο και πάμε στο «γάμο» μεταξύ της Φοίνιξ και της Metrolife. Λίγα χρόνια αργότερα, η ηγετική ομάδα της Metrolife αποχώρησε από το σχήμα και εξακολουθεί να δραστηριοποιείται μέχρι σήμερα στο χώρο των ασφαλειών.

Πολλά ακόμη παραδείγματα θα μπορούσαν να αναφερθούν, προκειμένου να φανεί πώς η υπόθεση των συγχωνεύσεων δεν είναι καθόλου απλή στην τρέχουσα ελληνική πραγματικότητα.