Οι "κουμπάροι" των συγχωνεύσεων με τα "χοντρά πορτοφόλια" και οι εταιρίες που κοιτάζουν πλέον μόνο στο εξωτερικό - Ο φόβος των πιθανών επισφαλών απαιτήσεων και ο διπλός ρόλος των ελληνικών τραπεζών.


Τα deals που κυοφορούνται στις μέρες μας όχι μόνο είναι πολύ λιγότερα σε σχέση με το παρελθόν, αλλά συνήθως είναι και διαφορετικής φύσεως.

Μόλις πριν από λίγες μέρες στο Euro2day.gr γράφαμε για την άποψη του αντιπροέδρου της Δίας Ιχθυοκαλλιέργειες κ. Στέφανου Μανέλλη, ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο για τις συγχωνεύσεις στον κλάδο των ιχθυοκαλλιεργειών είναι οι λεγόμενοι "κοινωνικοί εταίροι" των επιχειρήσεων: οι τράπεζες και οι προμηθευτές. Σύμφωνα λοιπόν με την ίδια άποψη, θα χρειαζόταν ένας σημαντικός στρατηγικός επενδυτής προκειμένου να βάλει ζεστό χρήμα και έτσι όχι μόνο να καμφθούν οι αντιστάσεις των κοινωνικών εταίρων αλλά και να δημιουργηθούν καλύτερες προϋποθέσεις για τη μελλοντική πορεία του κοινού σχήματος.

Και πριν περάσει μία εβδομάδα ανακοινώθηκε ότι το ίδιο private equity fund, το Linnaeus Capital Partners, θα καταβάλει γύρω στα 15 εκατ. ευρώ για να καλύψει το ισόποσο μετατρέψιμο ομολογιακό δάνειο της Δίας. Κατά… σύμπτωση, το συγκεκριμένο fund είχε ανακοινώσει πρόσφατα ότι απέκτησε από το ταμπλό της Σοφοκλέους κάτι παραπάνω από το 5% της Νηρεύς Ιχθυοκαλλιέργειες. Βέβαια, τα περί συγχώνευσης της Δίας και της Νηρεύς απέχουν παρασάγγας, ωστόσο τα σχετικά σενάρια στα πηγαδάκια έχουν αρχίσει.

Μια παρόμοια λογική συγχωνεύσεων θα ήταν επιθυμητή από πολλούς και για τον τραπεζικό κλάδο. Σύμφωνα με τους υποστηρικτές αυτής, το να συγχωνευθούν απλώς δύο ελληνικές τράπεζες μεταξύ τους δεν θα έλεγε και πολλά πράγματα αν παράλληλα δεν υπήρχε και ο "κουμπάρος" ή καλύτερα ο κεφαλαιακός καταλύτης. Κάποιοι θεωρούν ότι π.χ. το Κατάρ θα μπορούσε να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο και το γεγονός ότι το συγκεκριμένο fund φέρεται να έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον να αποκτήσει ποσοστό στην Εθνική Τράπεζα έχει φουντώσει τα συγκεκριμένα σενάρια.

Η ουσία είναι ότι μέσα από ένα υποθετικό σχήμα που θα προέκυπτε από τη συγχώνευση δύο μεγάλων τραπεζών και την κεφαλαιακή ενίσχυση ενός επενδυτή τύπου Κατάρ όλοι θα έβγαιναν κερδισμένοι:

• Για τις ελληνικές τράπεζες θα προέκυπταν οικονομίες κλίμακας που θα καλούνταν να εκμεταλλευτούν.
• Στον στρατηγικό επενδυτή θα δινόταν η ευκαιρία να αποκτήσει ένα αξιοσημείωτο ποσοστό σε ένα πολύ μεγαλύτερο από τα σημερινά τραπεζικά σχήματα, με έντονη παρουσία στη ΝΑ. Ευρώπη και το οποίο μάλιστα θα ήταν κεφαλαιακά ενισχυμένο από τα κεφάλαια που θα έβαζε ο ίδιος.
• Η κυβέρνηση θα είχε να αντιμετωπίσει έναν πονοκέφαλο λιγότερο, καθώς θα έβλεπε την κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών της να αναβαθμίζεται.

Πρόσθετος καταλύτης σε περίπτωση συγχώνευσης μεταξύ δύο τραπεζών θα μπορούσε να είναι και το ίδιο το ελληνικό δημόσιο, σε περίπτωση που αποφασιζόταν να μετατραπούν οι προνομιούχες μετοχές του πακέτου στήριξης σε κοινές. Μέσα από μια τέτοια μετατροπή, αφενός οι τράπεζες θα "κλείδωναν" για πάντα τα κεφάλαια αυτά και θα γλίτωναν την επιβάρυνση του 10% σε τόκους, αφετέρου το Δημόσιο θα αύξανε την παρουσία του στα τραπεζικά πράγματα της χώρας (εξέλιξη καθόλου ανεπιθύμητη για πολλούς και μάλιστα σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης).

"Απορρίπτουν" την Ελλάδα

Μία ακόμη σημαντική διαφοροποίηση στα deals που έχει φέρει η οικονομική συγκυρία και το γενικότερο κλίμα που επικρατεί στην Ελλάδα είναι η στροφή του ενδιαφέροντος πολλών ελληνικών εταιριών μόνο στο εξωτερικό.

Και φυσικά δεν μιλάμε για ομίλους που λόγω μεγέθους και στρατηγικής στρέφονται παραδοσιακά εκτός Ελλάδος (π.χ. S&B Βιομηχανικά Ορυκτά), αλλά για εταιρίες που εκτιμούν ότι το μέγεθος της εγχώριας αγοράς θα μειωθεί τα επόμενα χρόνια και ότι είναι πολύ δύσκολο να υπάρχει προς εξαγορά επιχείρηση στον κλάδο τους χωρίς να σέρνει πίσω της ένα σωρό προβλήματα…

Ενδεικτική είναι η θέση του προέδρου της Γενικής Εμπορίου & Βιομηχανίας κ. Γιώργου Κρεμμύδα: "Ισως να κάναμε κάποια εξαγορά στα Βαλκάνια αν προέκυπτε κάποια ευκαιρία. Τίποτε άλλο".

Η Profile έχει στρέψει την προσοχή της στη δυτική Ευρώπη και μάλιστα είναι διατεθειμένη να χρησιμοποιήσει προς αυτήν την κατεύθυνση και το πακέτο των ιδίων μετοχών της.

Μόνο στο εξωτερικό -με πρώτη χώρα προτίμησης την Πολωνία- είναι στραμμένο και το βλέμμα της Inform Λύκος.

"Δεν το αποκλείουμε, αλλά θεωρώ δύσκολη υπόθεση την εξαγορά μιας άλλης εταιρίας στην Ελλάδα. Θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να ταιριάζουν οι φιλοσοφίες μας και δεύτερον οι εταιρίες να μην κουβαλούν πολλά προβλήματα", ανέφερε στην πρόσφατη γενική συνέλευση της ΕΛΙΝΟΪΛ ο διευθύνων σύμβουλος της εισηγμένης κ. Γιάννης Αληγιζάκης.

Ανοιχτός μεν για εξαγορές, αλλά και επιφυλακτικός ταυτόχρονα φάνηκε στη γενική συνέλευση της εταιρίας του ο πρόεδρος και βασικός μέτοχος της ΕΛΤΡΑΚ κ. Αναστάσιος Πολίτης, λόγω των ανοιγμάτων που έχουν πολλές επιχειρήσεις.

Αντίθετα, περισσότερο ανοιχτός για εξαγορές στο εσωτερικό δείχνει ο κ. Κων/νος Πετρόπουλος, πρόεδρος της Π. Πετρόπουλος ΑΕΒΕ: "Θα μπορούσαμε να εξαγοράσουμε ή να αποκτήσουμε θέση στρατηγικού συνεταίρου αν προέκυπτε μια περίπτωση καλής αντιπροσωπείας", υποστηρίζει.

Ο ρόλος των τραπεζών

Λόγω της οικονομικής κρίσης, ενεργότερος στα deals έχει γίνει ο ρόλος των τραπεζών, οι οποίες: άλλες φορές μπλοκάρουν τις εξαγορές, αρνούμενες χρηματοδότηση ή απειλώντας ότι θα διακόψουν την υπάρχουσα και άλλες, πάλι, είναι εκείνες που αναζητούν (και χρηματοδοτούν μάλιστα πλουσιοπάροχα) υποψήφιους αγοραστές, προκειμένου να αποφύγουν προβλήματα επισφαλειών, ή έστω να τα περιορίσουν, ή έστω να τα αναβάλουν για μελλοντική στιγμή.

Γενικότερα, όσο περισσότερο οι τράπεζες είναι πιο σφιχτές στις χρηματοδοτήσεις και όσο πιο πολύ δυσκολεύουν οι αυξήσεις κεφαλαίου με μετρητά, τόσο περισσότερο ενθαρρύνονται τα deals "με χαρτιά" (με μετοχές), ή κατά ένα μέρος με μετρητά και κατά το υπόλοιπο τμήμα με μετοχές.

Ένα τέτοιο μικτό σχήμα προτίμησε, για παράδειγμα, η Centric για να προχωρήσει στις νέες επιθετικές της κινήσεις, ενώ η Sciens θα απορροφήσει μια σειρά εταιριών αποκλειστικά και μόνο με τη διάθεση νέων τίτλων (εισφορά σε είδος).