Την ώρα όπου η Nomura εκφράζει σαφείς επιφυλάξεις για τις αποτιμήσεις των μετοχών των ελληνικών τραπεζών, αφήνει περιθώριο για δημιουργία αξίας στις τράπεζες, σε περίπτωση που υλοποιηθούν συγχωνεύσεις μεταξύ των ελληνικών χρηματοπιστωτικών ομίλων.

Σύμφωνα με τον ξένο οίκο, η πρόσθετη αυτή αξία θα μπορούσε να φτάσει έως και το 40% της τρέχουσας κεφαλαιοποίησής τους! (σ.σ. αυτό δεν σημαίνει κατ' ανάγκη και άνοδο 40% στις τιμές των μετοχών στο ορατό μέλλον).

Συγκεκριμένα, σε πρόσφατη έκθεσή του, ο διεθνής οίκος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Παραμένουμε αρνητικοί στις ελληνικές τράπεζες, σε σχέση με τις ευρωπαϊκές». Πλην όμως σε άλλο σημείο της ίδιας έκθεσης επισημαίνει: «Εκτιμούμε ότι ορισμένες συγχωνεύσεις θα μπορούσαν να δημιουργήσουν αξία έως και 40% πάνω στη συνδυασμένη κεφαλαιοποίηση των τραπεζών που θα συγχωνευτούν».

Η Nomura, για κάθε πιθανή συγχώνευση, υπολόγισε τις συνέργιες στο 11% του κόστους των νέων σχημάτων και την αξία των συνεργιών αυτών τη συσχέτισε με τη συνδυασμένη κεφαλαιοποίηση των εμπλεκόμενων τραπεζών.

Έτσι, σύμφωνα με αυτήν τη θεώρηση: 

* Τη μεγαλύτερη αξία (κατά 40% επί της κεφαλαιοποίησης) θα προκαλούσε μια συγχώνευση μεταξύ της Eurobank και της Τράπεζας Πειραιώς. 

* Πάνω από 35%, αλλά κάτω από 40% της τρέχουσας κεφαλαιοποίησης, θα ήταν η αξία που θα προέκυπτε είτε από τη συγχώνευση Πειραιώς, ΑΤΕbank και Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, είτε από τον «γάμο» μεταξύ της Τράπεζας Πειραιώς και της Alpha Bank. 

* Πρόσθετη αξία που αντιστοιχεί στο 34% της κεφαλαιοποίησής τους θα προέκυπτε από το deal μεταξύ Alpha και Eurobank. 

* 31% από μια ενδεχόμενη συγχώνευση Εθνικής Τράπεζας και Alpha Bank. 

* Και τέλος, 30% από έναν «γάμο» μεταξύ Εθνικής, Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και ΑΤΕbank.

Προφανώς, βέβαια, η αποτίμηση των ωφελειών ενός deal είναι πολύ πιο σύνθετη υπόθεση από την εφαρμογή ενός δείκτη (συνέργιες ίσον με το 11% του κόστους), καθώς: α) οι όποιες ωφέλειες θα έρθουν σε βάθος χρόνου, β) όλες οι συγχωνεύσεις οδηγούν σε κάποιους βραχυπρόθεσμους -μικρότερους ή μεγαλύτερους- κραδασμούς κ.λπ.

Συγκεκριμένα, η Nomura αναφέρει ότι η ανάλυση αυτή αποτελεί μια προσέγγιση της πραγματικότητας, καθώς δεν συνεξετάζει τα ειδικότερα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να επηρεάσουν κάθε πιθανή συγχώνευση, ή ακόμη δεν συνεκτιμά τις όποιες άλλες πιθανές συνέργιες ή κόστη. Η ανάλυση αυτή, τέλος, υποθέτει ότι οι συνέργιες σχεδόν θα μοιραστούν μεταξύ των τραπεζών, κάτι που είναι δύσκολο με δεδομένα τα διαφορετικά μεγέθη των εμπλεκόμενων ομίλων.