Πώς ο ιδεαλισμός έγινε… φιλοτουρκισμός

Όσοι υποστήριζαν εγχωρίως την περιπέτεια της Δύσης στην Ουκρανία, ως θέμα αρχών, θυμίζοντας τα δικά μας προβλήματα με την Τουρκία, πέρασαν δύσκολα τις τελευταίες ημέρες.

Διότι οι υπερασπιστές της «διεθνούς τάξης», όχι απλώς κάλεσαν την αναθεωρητική Τουρκία στη διάσκεψη της Κυριακής, αλλά όπως έγινε φανερό, από διαρροές, ποντάρουν στην ανάπτυξη τουρκικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, ως μέρος της ευρωπαϊκής ειρηνευτικής δύναμης!

Για την κυβερνητική πολιτική, μοιάζει με τραγική ειρωνεία.

Εμείς «ο πιο καλός ο μαθητής» τόσα χρόνια και η Τουρκία που ουδέποτε έλαβε κυρώσεις κατά της Ρωσίας, έστω και για τα μάτια του κόσμου, που κατέχει 50 χρόνια τη μισή Κύπρο (χώρα μέλος της ΕΕ αντίθετα με την Ουκρανία), που αμφισβητεί το διεθνές δίκαιο στην «ευρωπαϊκή θάλασσα» του Αιγαίου, προορίζεται «ιδανικά», λένε διάφοροι επαΐοντες του ΝΑΤΟ, για τοποτηρητής της ευρωπαϊκής δημοκρατικής τάξης, απέναντι στον επεκτατικό αυταρχισμό του Πούτιν.

Για όσους αναγνωρίζουν τη σημασία του ρεαλισμού, στις διεθνείς σχέσεις, αυτό που συμβαίνει δεν είναι παράξενο, είναι απλώς αφόρητα υποκριτικό, με βάση τη συνθηματολογία εκείνων που βάζουν την Τουρκία στο παιχνίδι.

Η γειτονική μας χώρα, διαθέτει το δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ, (τον πρώτο αν τυχόν εξαιρεθούν οι ΗΠΑ), σημαντική πολεμική βιομηχανία, στέλνει πρόθυμα στρατιώτες της σε εμπόλεμες ζώνες και φροντίζει να προωθεί τα συμφέροντα της, όπως και όπου μπορεί.

Αυτή δε την περίοδο έχει να λαμβάνει αεροσκάφη Eurofighter και πυραύλους Meteor από ευρωπαϊκά consortium αμυντικού υλικού, προς μεγάλη ανησυχία της Ελλάδας. Κι αυτό που λείπει από τους Ευρωπαίους, είναι χώρες που θα βάλουν πρόθυμα σε κίνδυνο στρατεύματα τους, έστω και ως «ειρηνευτική δύναμη», στην Ουκρανία.

Για αυτό και λίγες μέρες νωρίτερα, από τη μία η Τουρκία διέρρεε την πρόθεση της να συμμετάσχει σε ειρηνευτικό στράτευμα και -την ίδια μέρα- ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Aντόνιο Κόστα, έπλεκε το εγκώμιο του Ερντογάν σημειώνοντας τον ρόλο της Τουρκίας ως περιφερειακού αλλά και… παγκόσμιου παίκτη.

Good phone call with president @RTErdogan. Türkiye is a strategic partner, an EU candidate country, and a @NATO ally. We look forward to continuing to strengthen our relationship.

In these challenging times, we appreciate Türkiye’s role as a significant global and regional…

— António Costa (@eucopresident) February 27, 2025

Τέτοιες φιλοφρονήσεις αντιγυρίζει ο πονηρός «σουλτάνος» κι έκανε χθες δηλώσεις για την… ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας και τα «ήρεμα νερά» στο Αιγαίο, σημειώνοντας υπαινικτικά ότι «η ασφάλεια της Ευρώπης χωρίς την Τουρκία είναι αδιανόητη».

Αυτού του είδους οι κινήσεις, όμως, είναι που αποδεικνύουν ότι ο ιδεαλισμός όσων κόπτονται για τη διαφύλαξη της φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας, αποτελεί κατ΄ουσίαν προπέτασμα.

Στην πράξη η διαμάχη είναι ανάμεσα σε εκείνους, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην Ευρώπη, που θεωρούν ότι η Δύση πρέπει να δώσει πραγματική μάχη επικράτησης απέναντι στη Ρωσία και την Κίνα, για να παραμείνει η παλαιά τάξη παγκόσμιας ηγεμονίας (θεωρώντας τον Τράμπ ως παρένθεση) κι εκείνους, που πιστεύουν ότι αυτό το παιχνίδι είναι ανώφελο, κι αν συνεχιστεί, ίσως οδηγήσει σε καταστροφή.

Προς ώρας, πάντως, οι κινήσεις των Ευρωπαίων δείχνουν απελπισία. Μετά τη συνάντηση κορυφής της Κυριακής, άλλα έλεγε ο Στάρμερ, άλλα ο Μακρόν, (ο οποίος πρότεινε ένα σχέδιο μερικής κατάπαυσης του πυρός, που κανένας άλλος δεν φαίνεται να κατάλαβε), άλλα η φον ντερ Λάιεν, άλλα η Μελόνι.

Ακολουθήστε το Euro2day.gr στο Google News!Παρακολουθήστε τις εξελίξεις με την υπογραφη εγκυρότητας του Euro2day.gr

FOLLOW USΑκολουθήστε τη σελίδα του Euro2day.gr στο Linkedin

Κι ενώ ο επερχόμενος Γερμανός Καγκελάριος Mέρτς αποκήρυττε τις ΗΠΑ του Τράμπ, οι υπόλοιποι ξεκαθάριζαν ότι χωρίς στήριξη από τις ΗΠΑ, ειρηνευτική δύναμη στην Ουκρανία, δεν μπορεί να πάει.

Ουδείς όμως φάνηκε να λαμβάνει υπόψη του ότι για να γίνει είτε προσωρινή, είτε μόνιμη ειρήνη στην Ουκρανία, πρέπει να συμφωνήσουν και οι Ρώσοι.

Εν ολίγοις, γίνεται μύλος, εν μέρει, κατά τη γνώμη μας, και για το θεαθήναι. Aυτό που λέγαμε παλιότερα χαριτολογώντας για την Ευρώπη, ότι πρώτα οι Ευρωπαίοι συζητούν και μετά αποφασίζουν οι... Γερμανοί, ισχύει απολύτως σε θέματα άμυνας, για την Ευρώπη απέναντι στους Αμερικάνους.

Δεν θα παραξενευτούμε, λοιπόν, αν αποδειχθεί ότι εν μέρει η φασαρία γίνεται στα πλαίσια ενός blame game, που θα φορτωθεί η παράταξη Τράμπ. Να επικρατήσει δηλαδή η άποψη ότι η Ουκρανία, θα μπορούσε να κερδίσει, αλλά έχασε εξ αιτίας του νέου Αμερικανού προέδρου. Ότι εκείνος «πρόδωσε» την Ουκρανία.

Τον ίδιο πάντως, αν κρίνουμε από τον εξαιρετικά ταχύ, αλλά και ανορθόδοξο τρόπο με τον οποίο κινείται, αυτό δεν φαίνεται να τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα.