Υπάρχουν φορές όπου τα λόγια είναι λίγα.

Η Αριστέα Μπουγάτσου έφυγε όπως έζησε. Μαχόμενη, θαρραλέα, αλύγιστη. Μετά από μια μάχη που κράτησε πολύ, απέναντι σε έναν αντίπαλο που πολύ συχνά έχει όλο τον χρόνο με το μέρος του.

Δεν είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω τόσο καλά όσο χρειάζεται για να μεταφέρω την ψυχή και την προσωπικότητά της ολοκληρωμένα. Τη γνώρισα, όμως, αρκετά για να καταλάβω τι σημαίνει να είναι κάποιος πραγματικά ασυμβίβαστος, να μη βάζει νερό στο κρασί του, ό,τι κι αν του κοστίζει αυτό.

Η Αριστέα έδωσε μεγάλες μάχες στη ζωή και στο δημοσιογραφικό λειτούργημα. Δεν έβγαλε «πολλά λεφτά», δεν αγόρασε ακριβά σπίτια, δεν έγινε ποτέ «κοσμική», παρότι ο σεβασμός, το δέος, ο φόβος, αν θέλετε, που ενέπνεε στους «ισχυρούς» θα μπορούσαν να είχαν εξαργυρωθεί με αυτόν τον τρόπο.

Αυτά όμως δεν ήταν για την Αριστέα. Για εκείνη ήταν τα μεγάλα ρεπορτάζ, οι έρευνες, τα στοιχεία, οι μάχες για την αποκάλυψη υποθέσεων που σε αρκετές περιπτώσεις κράτησαν χρόνια.

Υποθέσεις που τις έφεραν ταλαιπωρίες, απειλές, δικαστικές διαμάχες, εχθρούς μεγάλους και ισχυρούς, που δοκίμασαν συχνά να την εξοντώσουν επαγγελματικά.

Εκείνη όμως ποτέ δε μάσησε, ποτέ δεν έκανε πίσω. Δεν ήταν στον χαρακτήρα της. Δεν ταίριαζε στην «τρέλα» της, στον τρόπο που ζούσε, που μιλούσε, που φερόταν.

Νομίζω πως και να ήθελε δε θα μπορούσε να το κάνει. Θα ήταν σα να έφτυνε τον εαυτό της στον καθρέφτη. Σα να παραδεχόταν ότι έπαψε να είναι εκείνη.

Έτσι ακριβώς έδωσε και τη μάχη με την επάρατο. Με δύναμη ασυνήθιστη, με πείσμα μεγάλο, μέχρι το τέλος. Χωρίς να χάσει την επαφή με τους γύρω της, με το ρεπορτάζ, αλλά και τη σκέψη, την έγνοια για κάποιους ελάχιστους, κάποια στενά, πολύ στενά πρόσωπα, αλλά και για εκείνον, τον έναν, που υπέφερε τα πάντα μαζί της ως το τέλος.

Αν ήμασταν σε άλλη χώρα, σε άλλη εποχή, η Αριστέα θα είχε τοίχους γεμάτους βραβεία για τις υποθέσεις που ανακάλυψε, τα στοιχεία που έφερε στην επιφάνεια, τα αποκλειστικά που έδινε στις εφημερίδες της.

Ας είναι κι έτσι, η φήμη της δεν εξαρτάται απο βραβεία, ούτε και η ιστορία που έγραψε στην ελληνική δημοσιογραφία. Μια ιστορία που όπως συμβαίνει συχνά σε ανθρώπους όπως η Αριστέα, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, διακόπηκε νωρίς.

Η μνήμη της όμως -όπως και το «εφήμερο», υποτίθεται λόγω επαγγέλματος έργο της- θα παραμείνει χαραγμένη σε εκείνους που τη γνώρισαν προσωπικά, αλλά και σε εκείνους που τη γνώρισαν μέσω της δουλειάς και του γραπτού της.

Γεια σου, Αριστέα. Σε έναν κόσμο όπου ολοένα και λιγότεροι άντρες φοράνε παντελόνια, εσύ, αν και κορίτσι, τα φόραγες μέχρι το τέλος. Αγέρωχη και ακέραια.

Μαγκιά σου!