Προκειμένου να εκτονώσει τον απεργιακό οίστρο της ΠΝΟ (πριν αποφασιστεί η επιστράτευση) ο υπουργός Ναυτιλίας Κ. Μουσουρούλης φέρεται να υποσχέθηκε στους ναυτικούς πληρωμή των δεδουλευμένων τους σε δύο δόσεις, με τη βοήθεια δανείων που θα λάβουν οι ακτοπλοϊκές εταιρίες από τις... τράπεζες.

Οι σχετικές πληροφορίες δημοσιεύτηκαν σε διάφορα μέσα χωρίς να διαψευστούν, ενώ προκάλεσαν και αντιδράσεις τραπεζικών στελεχών.

Διότι όποιος γνωρίζει την κατάσταση στον ακτοπλοϊκό κλάδο είναι σε θέση να γνωρίζει ότι η φερόμενη παρέμβαση του υπουργού στερείται θεμελίωσης σε οιαδήποτε «τραπεζικά κριτήρια». Ειδικά ορισμένες από τις ακτοπλοϊκές εταιρίες δεν είναι πλέον σε θέση να δανειστούν ούτε... γρόσι.

Το θέμα όμως έχει ευρύτερη σημασία, δεδομένης της χρονικής συγκυρίας. Διότι ως γνωστόν επίκειται η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η οποία με τους όρους που έχουν ως τώρα γνωστοποιηθεί είναι απολύτως πιθανό ότι θα καταλήξει σε κρατικοποιήσεις.

Το προφανές ερώτημα που προκύπτει είναι ακανθώδες: αν ήδη εν όψει πιθανής κρατικοποίησης ένας υπουργός μπορεί να λειτουργήσει ανοικτά ως «μοχλός πίεσης» για τη χορήγηση δανείων, πέρα και πάνω από οιαδήποτε τραπεζικά κριτήρια, τι θα συμβεί αν επέλθει η κρατικοποίση μεγάλων τραπεζών;

Θα επιστρέψουμε μεγαλοπρεπώς στην εποχή των δανείων με νεφελώδη, υποτίθεται, «κοινωνικά», αλλά κατ' ουσίαν εντελώς πολιτικά, κριτήρια;

Ο φόβος είναι απολύτως υπαρκτός, ιδίως αν λάβουμε υπ' όψιν ότι όσα περιγράφηκαν στην αρχή φέρονται να συνέβησαν κατόπιν του διορισμού «επιτρόπων» από ελεγκτικές εταιρίες στις τράπεζες.

Κι έχει βεβαίως τη σημασία του ότι αυτήν την περίοδο πυρήνας της κυβέρνησης είναι ένα «δεξιό» κόμμα. Διότι δυστυχώς ως τώρα στη χώρα μας «δεξιοί» και «αριστεροί» συμπίπτουν με... τρόπο σε ένα θέμα: στον κακώς εννοούμενο κρατισμό, που εξυπηρετεί βεβαίως πολιτικά και κομματικά συμφέροντα.

Σε ό,τι αφορά τον χρηματοπιστωτικό τομέα, η κυβέρνηση οφείλει να εγκαταλείψει την πολιτική του στρουθοκαμηλισμού και να αναγνωρίσει ότι με τους όρους που έχουν τεθεί για την ανακεφαλαιοποίηση οι περισσότερες, αν όχι όλες, οι τράπεζες θα περάσουν στον κρατικό τομέα, διότι το «νέο χρήμα» δεν πρόκειται να συμμετάσχει γνωρίζοντας ότι θα επιβαρυνθεί με προγενέστερες ζημίες.

Η διατήρηση των όρων ως έχουν πολύ απλά θα σημαίνει ότι η κυβέρνηση κρυφίως επιχαίρει για την επαναφορά του τραπεζικού συστήματος στον κρατικό εναγκαλισμό.

Κι εμείς, όμως, ως οικονομικά ενεργοί πολίτες πρέπει να αναρωτηθούμε τώρα, με ρεαλισμό, τι είδους τράπεζες θέλουμε. Θέλουμε κρατικές τράπεζες, όπως τις έζησαν οι παλαιότεροι, ή ιδιωτικές, έστω με τα ελατώμματά τους;

ΥΓ.: Σε ό,τι αφορά τον ευαίσθητο χώρο της ακτοπλοΐας, που βρέθηκε λόγω απεργιών στην πολιτική επικαιρότητα, είναι πασίγνωστο στην αγορά πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή από τις συνενώσεις και τις συνέργειες.

Οι θέσεις εργασίας δεν πρόκειται να σωθούν με πρόσκαιρες «ενέσεις» ρευστότητας, όταν είναι πια προφανές ότι υπάρχει υπερβάλλουσα χωρητικότητα σε πλοία και ότι ο «ανταγωνισμός» με τη μορφή που έχει λάβει απλώς επιδεινώνει ένα τοπίο που συγκροτείται εταιρικά, από πληγωμένους, ημιθανείς και... ζωντανούς νεκρούς.