Τελικά, καλύτερος σύμμαχος των νεοφιλελεύθερων που ζητούν τον ριζικό περιορισμό του κράτους είναι το ίδιο το ελληνικό δημόσιο.

Η απλή ανάγνωση της ειδησεογραφίας των τελευταίων ημερών αρκεί για να εξαγριώσει οποιονδήποτε πολίτη.

-Με διαρροή σχετικής εγκυκλίου έγινε γνωστό ότι το Δημόσιο προτίθεται να ζητά από τους πολίτες που έχουν σημαντικές ληξιπρόθεσμες οφειλές αποζημίωση για «ηθική βλάβη», διότι, λέει, η καθυστέρηση των οφειλών συνιστά προσβολή του… κύρους του!

Όχι, δεν πρόκειται για ανέκδοτο, αλλά για φαεινή ιδέα κάποιων «κρατιστών», που προφανώς πιστεύουν ότι το κράτος είναι ανώτερο του πολίτη κι ότι ο τελευταίος πρέπει να παίζει τον ρόλο του ραγιά, ωσάν να βρισκόμασταν υπό ξένη κατοχή.

Ουδείς εξ αυτών αναρωτήθηκε τι «κύρος» μπορεί να έχει ένα κράτος το οποίο: α) χρωστάει δισεκατομμύρια στους προμηθευτές του, β) κούρεψε τα χρέη του και γ) έχει κυριολεκτικά καταστρέψει όχι μόνον όσους πολίτες επένδυσαν σε αυτό (βλέπε PSI, Αγροτική και Τ.Τ.) αλλά και τα συλλογικά κεφάλαια των ασφαλιστικών ταμείων.

Ένα κράτος που ακόμη δεν έχει μπει στη διαδικασία να συμψηφίζει οφειλές και ζητά επιτακτικά ακόμη κι όταν από την άλλη πόρτα χρωστάει!

Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι το επιτόκιο για καθυστερούμενες οφειλές ενός πολίτη προς το κράτος είναι πολλαπλάσιο από το επιτόκιο που πληρώνει το κράτος όταν καθυστερεί τις οφειλές του προς τον πολίτη. Στην πράξη, βέβαια, όποιος λαμβάνει τη σήμερον ημέρα καθυστερούμενα χρήματα από το κράτος κάνει και τον… σταυρό του, ακόμη κι αν έχει υποστεί στη διαδρομή σοβαρότατο «κούρεμα». Ρωτήστε τους φαρμακοποιούς, γνωρίζουν από πρώτο χέρι.

-Προκειμένου να «βολέψουν» τα λογιστικά τους, οι φωστήρες του υπουργείου Οικονομικών αποφάσισαν ότι το σημαντικότερο έξοδο του φετινού χειμώνα, το έξοδο θέρμανσης, δεν θα πρέπει να περιλαμβάνεται στο μέτρο των αποδείξεων, όπως επίσης και τα κοινόχρηστα γενικώς!

Κι από την άλλη πλευρά, αποφάσισε ότι από το μέτρο των αποδείξεων θα εξαιρεθούν οι… ελεύθεροι επαγγελματίες και οι εισοδηματίες των ακινήτων. Γιατί άραγε; Αυτοί δεν έχουν σπίτια και έξοδα διαβίωσης; Ή μήπως για να έχουν την άνεση να μην ζητήσουν αποδείξεις από τους… συναδέλφους τους, ώστε να διαιωνίζεται η κυκλοφορία «μαύρου» χρήματος;

Τέτοιου είδους ρυθμίσεις είναι ξεκάθαρα προκλητικές. Ιδίως για οικογένειες μισθωτών, που εφεξής θα πρέπει να βρίσκουν αποδείξεις για τουλάχιστον 30% του εισοδήματός τους ( το 25% είναι επί του δηλωθέντος προ φόρων εισοδήματος), χωρίς να περιλαμβάνουν τα πάγια έξοδα της οικογένειας (θέρμανση, κοινόχρηστα, τηλεφωνία, ηλεκτρικό, εισιτήρια μέσων μεταφοράς) καθώς και ιατρικά έξοδα, ασφάλιστρα ακόμη και τα… διόδια.

Σκέφτηκε κάποιος «αρμόδιος» ότι ειδικά το 2013 πολλές οικογένειες με μικρομεσαία εισοδήματα ίσως δυσκολευτούν πολύ να μαζέψουν τις αποδείξεις, διότι ίσως δεν θα δαπανήσουν το 30% του καθαρού εισοδήματοός τους σε φαγητά, εξόδους και νέες αγορές αγαθών;

Οπότε θα υποστούν πρόσθετη φορολόγηση με συντελεστή… 22% επί της διαφοράς!

Εν ολίγος, αποδεικνύεται ότι μισθωτοί και συνταξιούχοι όχι απλώς επιβαρύνονται οικονομικά τη φοροδιαφυγή άλλων κατηγοριών, όπως οι ελεύθεροι επαγγελματίες, αλλά φέρουν τώρα αποκλειστικά και το βάρος της συλλογής αποδείξεων προκειμένου να συλληφθεί η φοροδιαφυγή των… άλλων. Κι όχι με κάποιο θετικό κίνητρο, αλλά υπό το φόβητρο της «ποινής».

Με τέτοιου είδους συμπεριφορές, όμως, που διαιωνίζουν την ανισότητα μεταξύ των πολιτών, αλλά και την ετεροβαρή σχέση τους με το κράτος, είναι σχεδόν δεδομένο ότι δεν πρόκειται να αλλάξει η νοοτροπία αντιπαλότητας και αλληλοεκμετάλλευσης του Έλληνα απέναντι στην Πολιτεία.

Το ερώτημα είναι γιατί συμβαίνουν όλα αυτά.

Συμβαίνουν επειδή πολιτικοί προϊστάμενοι και ανώτεροι υπηρεσιακοί λειτουργοί, ανεξάρτητα από το κόμμα στο οποίο ανήκουν, είτε είναι ιδεολογικά «δεξιοί», είτε «αριστεροί», εμφορούνται από μια κάκιστη «κρατικιστική» αντίληψη περί «εξουσίας», που τελικά μεταλαμπαδεύεται και στα ταπεινότερα επίπεδα της πυραμίδας.

Βάσει αυτής της αντίληψης, η «κρατική εξουσία» είναι υπεράνω όλων, υπεράνω ακόμη και των νόμων που διέπουν τη λειτουργία της. Και βεβαίως υπεράνω των πολιτών που υποτίθεται ότι «υπηρετεί», εκτός κι αν είτε ατομικά, είτε συλλογικά, έχουν πρόσβαση σε κάποια βαθμίδα της «εξουσίας», ώστε να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.

Με αυτήν τη λογική της ανισότητας και της αδικίας έφτασε στη χρεοκοπία το ελληνικό δημόσιο, με αυτήν τη λογική συνεχίζει -δυστυχώς- να κινείται και σήμερα.

Αυτήν την περίοδο, μάλιστα, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Διότι στην αγωνιώδη προσπάθεια περικοπής εξόδων και αύξησης εσόδων, το κράτος συμπεριφέρεται σαν μαινόμενος ταύρος σε υαλοπωλείο, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές επιπτώσεις των ενεργειών του.

Εξαίρεση αποτελούν βεβαίως οι γνωστές κάστες που έχουν άμεση πρόσβαση στην εξουσία και βρίσκονται εν πολλοίς στο απυρόβλητο διότι στοιχειοθετούν κίνδυνο «πολιτικού κόστους», με τρόπο που αντιλαμβάνεται η εκάστοτε κρατική εξουσία.

Δυστυχώς, το γεγονός ότι αντιλήψεις και πρακτικές παραμένουν αμετάβλητες στον πυρήνα του Δημοσίου σημαίνει ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμη για την έξοδο της κοινωνίας από την κρίση, κι ακόμη περισσότερο έως την εγκαθίδρυση ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους.