Ο πρωθυπουργός της χώρας έχει κάθε λόγο να απολαύσει τη μικρή ανάπαυλα των εορτών. Κολακευτικά έως διθυραμβικά σχόλια για τις ικανότητές του στον διεθνή Τύπο, ικανοποιητική αποδοχή από την κοινή γνώμη (λαμβανομένων υπ' όψιν των σκληρών μέτρων που λαμβάνει η κυβέρνηση) και κυρίως το γεγονός ότι έκανε τη μεγάλη «έκπληξη».

Πριν ορκιστεί η παρούσα κυβέρνηση υπήρχε πλήρης διάσταση μεταξύ ελπίδων και προσδοκιών της κοινής γνώμης. Πολλοί περισσότεροι από όσους την ψήφισαν ήλπιζαν ότι θα πετύχει, διότι απεύχονταν τις συνέπειες της αποτυχίας, ενώ πολλοί λιγότεροι πίστευαν ότι θα τα καταφέρει.

Κι ενώ συνήθως συμβαίνει το αντίθετο, μέχρι τώρα ο κ. Σαμαράς τα πηγαίνει καλύτερα ως πρωθυπουργός, παρά ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης!

Κυρίως διότι κατάφερε να αντιστρέψει το δυσμενέστατο κλίμα που είχε δημιουργηθεί για την Ελλάδα στους κόλπους των δανειστών της, δημιουργώντας την αίσθηση ότι προτίθεται να κάνει πράξη τις ανειλημμένες δεσμεύσεις, αλλά και να αποδεχτεί σκληρούς όρους που σε πολλά θέματα συνιστούν «επιτροπεία».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ακολουθούμενη πολιτική ενέχει κινδύνους. Η ελληνική κυβέρνηση συχνά «λέει ναι στο λάθος» (για να χρησιμοποιήσω παλαιότερη έκφραση του ίδιου του Αντώνη Σαμαρά), προκειμένου να παραμείνει στο παιχνίδι. Κι αποδέχεται τη μετάθεση προβλημάτων, υπηρετώντας σκοπιμότητες τις οποίες επιβάλλουν οι Ευρωπαίοι για δικούς τους λόγους.

Προφανώς αυτή η καθυστέρηση είναι εις βάρος της ελληνικής οικονομίας και του ελληνικού λαού. Είναι μια καθυστέρηση που παίζεται στην πλάτη μας κι αυτό είναι από μόνο του πολύ επικίνδυνο. Ωστόσο, μέχρι στιγμής, δεν φαίνεται να προκύπτει ρεαλιστική εναλλακτική

Σε κάθε περίπτωση, ως αντάλλαγμα της στάσης του ο κ. Σαμαράς έχει αρχίσει να λαμβάνει «μποναμάδες» από το εξωτερικό. Δεν είναι μόνο η καταβολή της δόσης, η μείωση του χρέους και τα πολιτικά «χαριεντίσματα».

Είναι και η συνεχής προβολή της «ελληνικής δυστυχίας» στο εξωτερικό, που όσο κι αν μας προξενεί θλίψη, ενίοτε και λόγω υπερβολής, φαίνεται να προετοιμάζει το κλίμα για ευνοϊκότερες ρυθμίσεις προς τους «ταλαίπωρους» πλέον (και όχι απλώς… μπαταχτσήδες) Έλληνες.

Είναι η αναβάθμιση κατά έξι μονάδες της χώρας μας από την S&P αλλά και η έμμεση δέσμευση των δανειστών για νέα μείωση χρέους εφόσον εμείς τηρούμε τα υπεσχημένα.

Πέρα από τους «μποναμάδες», όμως, υπάρχουν και οι «καλικάντζαροι».

Ίσως να φταίνε εν μέρει οι δυσλειτουργίες που προκαλεί ο συντονισμός τριών διαφορετικών κομμάτων. Όπως και να 'χει, όμως, ουδείς θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η κυβέρνηση αυτή έχει «καλή άμυνα». Τουναντίον, υποφέρει από συχνά… αυτογκόλ.

Το φορολογικό νομοσχέδιο είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό, αλλά όχι το μόνο παράδειγμα, ενώ πολλά λάθη γίνονται και στις επιλογές προσώπων.

Δεν είναι μόνο οι απόπειρες «αποκατάστασης» πολιτευτών και αποτυχημένων βουλευτών σε κρατικές θέσεις. Είναι και η συμπεριφορά ορισμένων προσώπων που αποτέλεσαν προσωπικές επιλογές του πρωθυπουργού.

Κοινό σημείο μεταξύ αυτών των προσώπων η αίσθησή τους ότι αντλούν απεριόριστη ισχύ ως «χρησμένοι» από τον Αρχηγό, η προσπάθειά τους να εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως, η τάση τους να λειτουργούν υπεροπτικά, χωρίς διαφάνεια, και η αλλεργία τους στην οποιαδήποτε κριτική.

Ο ίδιος ο κ. Σαμαράς εκμεταλλεύθηκε το τελευταίο διάστημα προκειμένου να δείξει ότι πέρα από το «καυτό» θέμα της σχέσης με τους δανειστές τον ενδιαφέρει και η καθημερινότητα του κόσμου. Και δεν τα πήγε άσχημα.

Η έμφαση που δίνει δεν είναι τυχαία. Γνωρίζει ότι τον περιμένουν τρεις πολύ δύσκολοι μήνες, στη διάρκεια των οποίων θα πρέπει όχι μόνο «να δώσει αποτέλεσμα» εν όψει του ανοιξιάτικου έλεγχου της τρόικας, αλλά και να απορροφήσει τους κραδασμούς που θα δημιουργήσει η εντεινόμενη οικονομική ύφεση σε ολοένα και μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.

Στο πλαίσιο αυτό μάλλον θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα ακόμη δίλημμα. Η διασφάλιση υποστήριξης από ισχυρούς παράγοντες, με άμεση ή έμμεση πρόσβαση στα Μέσα Ενημέρωσης, αποτελούσε παραδοσιακά λύση διευκόλυνσης των κυβερνήσεων στις δύσκολες συγκυρίες, έναντι «ανταλλαγμάτων».

Κάποιοι μάλιστα, εκτιμώντας ότι ο Αντώνης Σαμαράς εμφορείται κατά βάθος από «παλαιοκομματική» λογική, σπεύδουν να προεξοφλήσουν ότι το ίδιο θα συμβεί και αυτήν τη φορά.

Οι συσχετισμοί όμως έχουν αλλάξει. Ο ξένος παράγοντας εμφανίζεται πλέον να εστιάζει δυναμικά σε θέματα «διαπλοκής», εκτιμώντας ορθά ότι έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην πορεία της χώρας προς την καταστροφή.

Κι έχει στείλει μηνύματα που οδηγούν εύκολα στο συμπέρασμα ότι εάν η κατάσταση δεν αλλάξει «εκ των έσω» θα πάρει εκείνος την πρωτοβουλία, επιβάλλοντας τις αλλαγές, προς όφελος των συμφερόντων του.

Όλα αυτά προφανώς είναι εις γνώσιν του κ. Σαμαρά. Το ερώτημα είναι ποια οδό θα επιλέξει. Την… παραδοσιακή ή τη ρηξικέλευθη;