Μόνο ως κωμικοτραγικές μπορούν να χαρακτηριστούν οι διαρροές που γίνονται το τελευταίο διάστημα, είτε αυτές σχετίζονται με θέματα φορολογίας, είτε με την περιζήτητη, αλλά συνεχώς απούσα, κοινωνική δικαιοσύνη. Σε βαθμό που να εξευτελίζεται η τελευταία σε κρατικό επίδομα… φοροδιαφυγής.

Δεν ξέρω αν πρόκειται για σύμπτωση, αλλά η διαρροή περί κατάργησης του αφορολόγητου στους ελεύθερους επαγγελματίες, συνέπεσε χρονικά με την ευρύτερη δημοσιοποίηση μας έρευνας, (στην οποία εδώ και ένα μήνα είχε αναφερθεί το Euro2day.gr) σύμφωνα με την οποία, η φοροδιαφυγή στις τάξεις των ελευθέρων επαγγελματιών είναι οργιώδης και η σύλληψη της θα απέφερε έσοδα 11,2 δισ. ευρώ, περίπου ίσα με το περίφημο νέο πακέτο σκληρών περικοπών που διαπραγματεύεται σήμερα η κυβέρνηση.

Όπως ήταν επόμενο, η πρόθεση της κυβέρνησης να καταργήσει το αφορολόγητο προκάλεσε ήδη θύελλα αντιδράσεων, καθώς αποτελεί μέτρο καταφανώς άδικο. Τώρα η κυβέρνηση φέρεται έτοιμη να πάει ένα βήμα παραπέρα, προχωρώντας σε αυτοτελή φορολόγηση για τα εισοδήματα των ελεύθερων επαγγελματιών.

Πρόκειται για κινήσεις με τις οποίες θα θίξει τους ειλικρινείς φορολογούμενους (κυρίως νέους επαγγελματίες), αλλά και αυτούς που «δεν πάνε καλά» και δεν έχουν μεγάλα εισοδήματα, επιβαρύνοντας τους με περαιτέρω φόρο.

Βεβαίως για τους «μεγαλο-επαγγελματίες», είτε αυτοί είναι επιτυχημένοι γιατροί και δικηγόροι, είτε ανήκουν σε άλλους χώρους, η εφαρμογή αυτού του μέτρου θα έχει αναλογικά, ελάχιστη επίδραση. Απλώς θα μειώσει κατά τι, τη «λεία» της φοροδιαφυγής.

Τι κάνει λοιπόν στην περίπτωση αυτή η κυβέρνηση; Δηλώνοντας «αδυναμία» να συλλάβει τα μεγάλα εισοδήματα, τις μεγάλες καταθέσεις, ακόμη και τις μεγάλες περιουσίες (που δημιουργούνται από εισοδήματα) θίγει βάναυσα τους λιγότερο επιτυχημένους!

Ωραία κοινωνική δικαιοσύνη.

Το κωμικό της υποθέσεως -σε ότι αφορά τη λειτουργία και τις «ιδέες» του κράτους-, δεν τελειώνει όμως εδώ. Διότι την ίδια περίοδο ακούμε ότι θα υπάρξει «επίδομα πετρελαίου», με τη μορφή επιστροφής φόρου, σε συνάρτηση με την υπέρογκη επιβάρυνση του πετρελαίου θέρμανσης.

Η επιστροφή όμως, θα δίδεται με κάποια κριτήρια, κυρίως με βάση εισοδηματικά κριτήρια, όπου ως «όριο» φαίνεται ότι τίθενται τα 25.000 ευρώ (ανά οικογένεια με προσαύξηση 3.000 ευρώ για κάθε τέκνο, έως το τρίτο!).

Προφανώς, κατά την άποψη της κυβέρνησης, όποια οικογένεια με δύο παιδιά έχει συνολικά πάνω από 31.000 ευρώ, ετήσιο φορολογητέο εισόδημα, είναι αρκετά… ευκατάστατη για να πληρώνει το πετρέλαιο 1.500 και 1.600 ευρώ τον τόνο!

Κι αυτό απλώς επιβεβαιώνει το προηγούμενο άρθρο της στήλης περί «κατά συνθήκη πλούσιων» καθώς η εκτεταμένη φοροδιαφυγή των ανώτερων ελευθέριων εισοδημάτων, μετατρέπει τελικά τους μέσους μισθωτούς ή και τους στην πράξη χαμηλόμισθους (αλλά έχοντες εργασία) σε… «πλούσιους», με βάση την κατανομή των… «νοθευμένων» φορολογικών δηλώσεων.

Η άλλη όψη βεβαίως του νομίσματος είναι ότι οι φοροδιαφεύγοντες, ελεύθεροι επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενοι και μικροεπιχειρηματίες, των οποίων το μέσο φορολογητέο εισόδημα είναι πολύ κάτω των 25-30.000 ευρώ, θα δικαιούνται εισοδηματικά και… επίδομα πετρελαίου, αντίθετα με μια τετραμελή οικογένεια μισθωτών που διαθέτει το κολοσσιαίο εισόδημα των 32.000 ευρώ!

Για να μην μακρηγορούμε, η τραγική αδυναμία του κράτους να συλλάβει τη φοροδιαφυγή, την οποία η κοινή γνώμη εξόφθαλμα πλέον αναγνωρίζει ως αδυναμία… βουλήσεως, προξενεί κωμικά αποτελέσματα σε οποιαδήποτε προσπάθεια τους κράτους να ασκήσει -έστω και οριακά- κοινωνική πολιτική προς όφελος των αδυνάτων.

Διότι πολύ απλά, πέραν των ανέργων, των εξαιρετικά χαμηλόμισθων και των υποαπασχολούμενων, ως αδύναμοι κυριαρχούν στις φορολογικές δηλώσεις, ιδιοκτήτες μπαρ, αναψυκτηρίων, ελεύθεροι επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενοι με δηλώσεις… πτωχοκομείου που αν δεν γνώριζε κάποιος την θα απορούσε για το γεγονός ότι εξακολουθούν επί χρόνια να ασκούν αυτή την «αποτυχημένη» δραστηριότητα.

Κάπως έτσι εν πολλοίς έχουμε καταντήσει να δικαιούνται επιδόματα και «ειδική μεταχείριση» την οποία κανονικά το κράτος (έπρεπε να) επιφυλάσσει στους πραγματικά αδύναμους,. Επιβαρύνοντας εκείνους που μέσα από αυτό το όργιο φοροδιαφυγής ανακηρύσσονται «κατά συνθήκη πλούσιοι», στην εικονική φορολογική πραγματικότητα της Ελλάδας.

Εάν αυτή η κατάσταση δεν αλλάξει (και βεβαίως δεν πρόκειται να αλλάξει όταν ο κρατικός μηχανισμός κινείται με ιδέες και νοοτροπίες του παρελθόντος), το καζάνι που βράζει στην κοινωνία ουδόλως πρόκειται να εκτονωθεί ,καθώς ο μισθωτός και ο συνταξιούχος, ακόμη και ο άνεργος (μέσω των τεκμηρίων) νοιώθουν ότι επιβαρύνονται υπέρογκα, προς όφελος άλλων, πολύ πιο ισχυρών οικονομικά.

Αντιθέτως θα φτάσει σε σημείο εκρήξεως.