Εδώ και μήνες παρατηρώ το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου να αντιμετωπίζει το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής με εντελώς εσφαλμένο τρόπο, ρίχνοντας «νερό στον μύλο» της.

Εν μέρει, αυτό το σφάλμα τακτικών και στρατηγικής οφείλεται σε στρουθοκαμηλισμό κι εν μέρει σε μια συνειδητή προσπάθεια αποφυγής των ευθυνών που αναλογούν στο πολιτικό σύστημα και στη λειτουργία του κράτους.

Κυρίαρχο στοιχείο της τακτικής που ακολουθεί η Χρυσή Αυγή είναι η συστηματική εκμετάλλευση των αβυσσαλέων κενών στη λειτουργία του κράτους, αλλά και της ενισχυόμενης απαξίωσης που -δικαιολογημένα σε μεγάλο βαθμό- εμφανίζει η ελληνική κοινωνία απέναντι στην πολιτική.

Συμπληρωματικό όμως ρόλο παίζει και η αίσθηση που έχει δημιουργηθεί στην κοινή γνώμη (κι ως έναν βαθμό δεν είναι λανθασμένη) ότι η εθνική μας κυριαρχία μειώνεται δραματικά.

Η εκτεταμένη διαφθορά, σε όλες τις μορφές της και το αίσθημα ανασφάλειας του πολίτη -που συνδέεται και με το πρόβλημα των λαθρομεταναστών-, σε συνδυασμό με την επιταχυνόμενη οικονομική εξαθλίωση στρωμάτων της κοινωνίας, αποτελούν «βούτυρο στο ψωμί» για μορφώματα όπως αυτό της Χρυσής Αυγής. Ιδίως όταν την ίδια ώρα δίδεται η εντύπωση ότι η χώρα κυβερνάται σχεδόν από το εξωτερικό.

Βασικός πόλος έλξης, όμως, για τη συντριπτική πλειονότητα των ολοένα και περισσότερων οπαδών της Χρυσής Αυγής δεν είναι η ιδεολογική ταύτιση με το ούτως ή άλλως συγκεχυμένο και αόριστο εθνικοσοσιαλιστικό προφίλ που προβάλλει και ενίοτε παραλλάσσει η ηγεσία της.

Είναι η αίσθηση ότι η Χ.Α. «κάνει κάτι», ότι είναι «κοντά» τους, ότι παρεμβαίνει και υποκαθιστά το ανύπαρκτο κράτος. Και το χειρότερο, η αίσθηση ότι μπορεί να «προστατευτούν» στους κόλπους της αν έρθουν τα χειρότερα.

Από την πλευρά τους, ο κ. Μιχαλολιάκος και οι συν αυτώ κάνουν ό,τι μπορούν για να αποδείξουν με πράξεις πως «αυτά που λένε δεν είναι λόγια του αέρα». Από την παροχή «προστασίας» σε υποβαθμισμένες περιοχές και την προσφορά τροφίμων, στις εφόδους εναντίον πλανόδιων μικροπωλητών, που στερούνται νόμιμης άδειας.

Προφανώς, λοιπόν, το φαινόμενο αυτό δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί με λεκτικούς αφορισμούς, με λογύδρια περί ναζισμού, ούτε με νομικές διώξεις εναντίον στελεχών της, οι οποίες σε ορισμένες περιπτώσεις φέρνουν τον πολίτη στη δυσάρεστη θέση να ρωτήσει: γιατί άραγε διώκεται αυτός που εξεδίωξε τον παράνομο πλανόδιο πωλητή, όταν δεν έχει διωχθεί ο εκπρόσωπος του κράτους που επί χρόνια αδιαφορούσε ή έκανε τα στραβά μάτια υπέρ του παρανομούντος;

Μπορεί η Χρυσή Αυγή να φανερώνει το «πρόβλημα», δεν είναι όμως η αιτία του. Η αιτία βρίσκεται στην υιοθέτηση εκ μέρους ολοένα και περισσότερων πολιτών μιας ακραίας «ριζοσπαστικής» στάσης απέναντι στην πολιτική, τις οικονομικές και τις αλληλένδετες κοινωνικές εξελίξεις. Σε αυτήν τη δεξαμενή αλιεύει ο κ. Μιχαλολιάκος, όπως και άλλα κόμματα ή μορφώματα, σε αμφότερα τα άκρα του πολιτικού φάσματος

Για να αντιμετωπιστεί αυτή η εντεινόμενη δυναμική, δεν υπάρχει άλλη λύση πέραν της σταδιακής έστω ανασυγκρότησης μιας «ευνομούμενης πολιτείας» με αίσθημα του δικαίου και ασφάλεια (φυσική και οικονομική) για τον πολίτη. Μιας πολιτείας η ηγεσία της οποίας θα σταματήσει να δίνει την εντύπωση ότι άγεται και φέρεται από τις διαθέσεις της τρόικας και γενικότερα των δανειστών μας.

Έτσι κι αλλιώς, η εντύπωση αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό ψευδής. Οφείλεται περισσότερο στη διάθεση της εγχώριας πολιτικής σκηνής να μεταφέρει τις πολιτικές ευθύνες για τη λήψη των σκληρών μέτρων στο εξωτερικό, αλλά και στην αδυναμία της να κερδίσει αξιοπιστία και εκτίμηση από τους ξένους συνομιλητές, παρά σε οτιδήποτε άλλο.

Εάν δεν συμβούν τα παραπάνω, το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί. Τουναντίον, θα αποδειχθεί εκ των υστέρων προάγγελος για το «Μαύρο Σκοτάδι», προς το οποίο φοβάμαι ότι βαίνει ολοένα και περισσότερο η κοινωνία μας.

Μιλάω για «Μαύρο Σκοτάδι» χωρίς καμία διάθεση υπερβολής. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει απλώς μια βαθιά οικονομική κρίση. Η κρίση είναι πολυεπίπεδη, αφορά αξίες, θεσμούς, νόμους, δομές και νοοτροπίες, ήτοι τα βασικά σημεία στα οποία στηρίζεται η συνοχή μιας κοινωνίας, πέραν του θεμελιώδους οικογενειακού κυττάρου.

Δεν είναι τυχαίο ότι τυχόν έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ αρχίζει να κρίνεται πλέον «μη πραγματοποιήσιμη» από ξένους ειδικούς, με βάση τις επιπτώσεις που θα είχε η αποσταθεροποίησή της στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη Ανατολική Μεσόγειο.

Προφανώς, έχουν αντιληφθεί τις καταστρεπτικές συνέπειες που θα είχε για την «έννομο τάξη» της χώρας μια τέτοια εξέλιξη, όταν η συνοχή του κράτους και της κοινωνίας κρέμεται από κλωστές.

YΓ.: Τον Δεκέμβρη του 2010 έγραφα ότι «Αδικία και ατιμωρησία φέρνουν αναρχία» υποθάλποντας την οργή και τελικά τη βία. Αξίζει να το διαβάσετε απλώς και μόνο για να διαπιστώσετε ότι σχεδόν δύο χρόνια αργότερα τίποτε δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο, σε σχέση με όσα επιχείρησα τότε να καυτηριάσω.

Εκτός από τη… φυλάκιση του Άκη!