Το άκουσα σε ραδιοφωνική εκπομπή ενώ οδηγούσα: Οι κληρονόμοι του μακαρίτη διαπίστωσαν με έκπληξη ότι έπρεπε να πληρώσουν την εισφορά κοινωνικής αλληλεγγύης παρά το γεγονός ότι ο υπόχρεος είχε αποδημήσει εν τόπω χλοερώ.

Κι όταν επισήμαναν στους αρμοδίους ότι ο θάνατος επήλθε τον Φεβρουάριο του έτους, έλαβαν την αποστομωτική απάντηση ότι η εισφορά έπρεπε να πληρωθεί στο ακέραιο.

Θα δεχτώ ότι η συγκεκριμένη περίπτωση ίσως εμπίπτει στις χαραμάδες του φορολογικού μας συστήματος.

Τι μπορεί όμως να πει κάποιος για τον άνεργο που θα πρέπει να πληρώσει φόρο για εισοδήματα που δεν έχει, επειδή εξακολουθεί να είναι κάτοχος ενός αυτοκινήτου, τυγχάνει έγγαμος και βεβαίως μένει στο νοίκι, λόγω των περίφημων τεκμηρίων διαβίωσης;

Κοινώς, ο άνεργος πρέπει να πληρώσει φόρο για εισοδήματα που… δεν έχει, όπως ο ίδιος ο κ. Σαμαράς (προεκλογικά) επισήμανε.

Με δεδομένη πλέον την ύπαρξη άνω του 1 εκατομμυρίου ανέργων, το γεγονός αυτό αποτελεί ακαταμάχητη απόδειξη ότι τα τεκμήρια ούτε τη σωστή δοσολογία έχουν, ούτε την κατάλληλη σχεδίαση ώστε να καταπολεμήσουν τη φοροδιαφυγή, αλλά και να ενισχύσουν την κοινωνική δικαιοσύνη.

Ακόμη και το περίφημο πλέον μέτρο των αποδείξεων γύρισε μπούμερανγκ όχι ενάντια στον φοροφυγάδα, αλλά στον ίδιο τον φορολογούμενο.

Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός σημερινού «προνομιούχου». Που έχει δουλειά και καλό μισθό. Ο οποίος δηλώνει φορολογητέο εισόδημα από μισθωτή εργασία της τάξεως των 60.000 ευρώ και ζει μόνος.

Ο φόρος που του αναλογεί μαζί με την έκτακτη εισφορά του 2011 υπολογίζεται σε περίπου 18.200 ευρώ. Που σημαίνει ότι στην καλύτερη περίπτωση το διαθέσιμο εισόδημά του ανέρχεται σε 41.800 ευρώ, παρότι στην πράξη θα πρέπει να αφαιρεθούν και τυχόν επιβαρύνσεις από το χαράτσι των ακινήτων, το ΕΤΑΚ προηγούμενων ετών (που θα έρθει φέτος) και άλλα που ίσως έχω ξεχάσει.

Ο ίδιος άνθρωπος, όμως, για να διασφαλίσει το πενιχρό αφορολόγητο των 5.000 ευρώ και να μην υποστεί φοροποινή θα πρέπει να έχει συγκεντρώσει στη διάρκεια του έτους όχι το 25% των 41.200 ευρώ αλλά το 25% του εισοδήματός του προ φόρων, ήτοι 15.000 ευρώ!

Με άλλα λόγια, θα πρέπει να φέρει αποδείξεις δαπανών σχεδόν για το 40% του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματός του, στις οποίες σημειωτέον δεν περιλαμβάνονται: ενοίκιο σπιτιού, λογαριασμοί ΔΕΚΟ, κινητή τηλεφωνία, εισιτήρια, ιατρικές δαπάνες, ασφάλιστρα ζωής και αμοιβές δικηγόρων!

Που σημαίνει ότι ο ίδιος άνθρωπος πρέπει υποχρεωτικά να δαπανά κατά μέσο όρο από 1.250 ευρώ τον μήνα σε φαγητό, ρούχα, βενζίνη, τυχόν επισκευές, εξόδους διασκέδασης και αγορές αγαθών, ώστε να μην υποστεί ποινή.

Θέλει δε θέλει.

Εμμέσως, δηλαδή, κι αυτό είναι σοβαρό, η αποταμίευση φορολογείται πλέον όχι μόνο σε επίπεδο απόδοσης τόκων, αλλά και ως… ενέργεια!

Από την άλλη πλευρά, βεβαίως, σε πλείστες περιπτώσεις, ειδικά ανθρώπων που φοροδιαφεύγουν, η ανάγκη συλλογής αποδείξεων είναι μηδαμινή. Διότι όσο μικρότερο εισόδημα εμφανίζεις, τόσο λιγότερες αποδείξεις χρειάζεσαι, και άρα τόσο πιο πρόθυμα ενδίδεις στον πειρασμό των «συναδέλφων» φοροφυγάδων.

Ειδικά δε στην περίπτωση των «υπηρεσιών», ο ίδιος ο θεσμός των αποδείξεων με τον τρόπο με τον οποίο εξελίχτηκε είναι… αστείο.

Ποιος θα ζητήσει απόδειξη από τον γιατρό ή από άλλον επαγγελματία όταν γνωρίζει ότι θα επωμιστεί μια διαφορά έως και 40% τοις μετρητοίς; (Καθότι ο αντισυμβαλλόμενός του λογαριάζει στην καλύτερη περίπτωση τον ΦΠΑ 23% και στη χειρότερη και την επιβάρυνσή του, σύμφωνα με την κλίμακα!) Τις περισσότερες φορές τον συμφέρει ξεκάθαρα να υποστεί τη «χασούρα» στο αφορολόγητο.

Εν ολίγοις, ο παραλογισμός και η αδικία εις βάρος των ειλικρινών φορολογουμένων και των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων, των ζωντανών- νεκρών της τρέχουσας συγκυρίας, πρέπει να λάβει τέλος αμέσως.

Ως εδώ. Ας πληρώσει επιτέλους και η άλλη μισή Ελλάδα!