Πολλά σημάδια στο ευρύτερο κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον, κι όχι μόνο στην Ελλάδα, θυμίζουν την εποχή του Μεσοπολέμου. Την εποχή της μεγάλης οικονομικής κρίσης και της επακόλουθης ανόδου φασιστικών ιδεολογιών.

Δεν ξέρω αν αυτός είναι ο λόγος που η ελληνική κυβέρνηση -και τα κόμματα που τη στηρίζουν- μου θυμίζει ολοένα και περισσότερο όχι μια ελληνική «τρόικα» ή μια «κυβέρνηση εθνικής ευθύνης», αλλά το περίφημο για τους παλαιότερους κωμικό show… «Τρίο Στούτζες»*.

Ξεκινώντας από την πρώιμη παραίτηση Ράπανου (για τον οποίο όλη η αγορά γνώριζε εκ των προτέρων ότι έχει προβλήματα υγείας) και την εντελώς γελοία τροπή της δυσάρεστης επιλογής Βερνίκου, περνώντας στην παραίτηση του δήθεν… καλού στρατιώτη(!) Νικολόπουλου και φτάνοντας στη χθεσινή «σύσκεψη» των αρχηγών με τον Στουρνάρα, τα στοιχεία της «χοντρής κωμωδίας» είναι δυστυχώς διαρκώς παρόντα στη συντομότατη θητεία αυτής της κυβέρνησης.

Με τη μόνη διαφορά ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουμε μια ανώδυνη θεατρική κωμωδία, που στηρίζεται στις θεαματικές «ανατροπές» για να προκαλέσει το γέλιο, αλλά την έως στιγμής κωμικοτραγική διάψευση των προσδοκιών του 50% του ελληνικού λαού, που έστω με μισή καρδιά ψήφισε ελπίζοντας πράγματι σε μια κυβέρνηση «εθνικής ευθύνης».

Πέρα από τις εντελώς ατυχείς επιλογές προσώπων, που έχουν ήδη σημαδέψει τον σύντομο κυβερνητικό βίο (και δεν αποκλείεται να συνεχιστούν προσεχώς σε επίπεδο «στελέχωσης» του κυβερνητικού μηχανισμού), λίγες μόλις μέρες μετά τις προγραμματικές ανέκυψαν και μείζονα θέματα «συνεννόησης» μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων.

Θέματα τόσο υπερβολικά που αγγίζουν τα όρια του γελοίου!

Ποιος, αλήθεια, μπορεί να πιστέψει ότι η κυβερνητική γραμμή για μετάθεση της επαναδιαπραγμάτευσης (έως ότου δείξουμε ότι μπορούμε να εφαρμόσουμε μεταρρυθμίσεις) μπορεί να υιοθετήθηκε «ερήμην» του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη;

Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι ο κ. Στουρνάρας από την πρώτη μέρα αποφάσισε δήθεν να κάνει του κεφαλιού του και να ακολουθήσει δική του πολιτική;

Η απάντηση είναι απλή: ουδείς!

Αλλού βρίσκεται η ουσία του θέματος: Στην τάση των άλλων δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης (ελπίζουμε να μην επικρατήσει σύντομα και… εντός της Ν.Δ.) να πολιτεύονται ως «σκιώδης κυβέρνηση», έτοιμα να αντιπολιτευτούν, υπό τον διαρκή φόβο του πολιτικού κόστους!

Ειδικά στην περίπτωση του κ. Βενιζέλου, η τάση αυτή διακρίνεται από έντονο στοιχείο υπερβολής, η οποία, σε συνδυασμό με τον ακατάπαυστο βερμπαλισμό του, δίνει στην υπόθεση καθαρά ιλαροτραγικό χαρακτήρα.

Ιλαρό υπό την έννοια ότι οι συνεχείς αναφορές του σε «εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης» μόνον θυμηδία προκαλούν πλέον, όπως ακριβώς και η προσπάθειά του να συγκυβερνά μέσω προσωπικών «φίλων», με χαμηλό δημόσιο προφίλ (προκειμένου να καρπούται τα έμμεσα οφέλη, αλλά να μην υφίσταται το πολιτικό κόστος), η ματαιότητα της οποίας είναι εξόφθαλμη.

Και τραγικό διότι η αδυναμία του να αντιληφθεί ότι οι καταστάσεις εντός αλλά και εκτός του κόμματός του τον έχουν ξεπεράσει καταδικάζει όχι μόνο τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, αλλά και την κυβέρνηση σε ατέρμονες αναζητήσεις ανύπαρκτων «χρυσών τομών» και επικοινωνιακών τεχνασμάτων, χωρίς πρακτικό αντίκρισμα.

Δυστυχώς, όμως, οι ευθύνες δεν περιορίζονται στον κ. Βενιζέλο. Όπως προκύπτει, και οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί ήταν εντελώς απροετοίμαστοι για την επόμενη ημέρα των εκλογών. Και εντελώς ανέτοιμοι να διαπραγματευτούν!

Ακόμη και σήμερα, ούτε κοινή στρατηγική φαίνεται να υπάρχει, ούτε κοινή τακτική, ακόμη και σε επικοινωνιακά θέματα. Επί των τελευταίων, ο Γιάννης Στουρνάρας χρεώνεται το «βαρύτατο ολίσθημα» του ότι είπε την… αλήθεια. Είπε αυτό που σκόπευε να κάνει, βλέποντας και τις διαθέσεις της άλλης πλευράς του… τραπεζιού.

Αλλά ο κ. Στουρνάρας δεν είναι πολιτικός, δεν έχει το άγχος της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης ή της παραμονής στην κορυφή ενός συνεκτικού κόμματος. Δεν είναι σήμερα αναγκασμένος να κάνει «πιρουέτες» γύρω από την αλήθεια ή την ανάγκη.

Αντίθετα με τους πολιτικούς του προϊσταμένους, που προσπαθούν να ισορροπήσουν χορεύοντας ανάμεσα στις επιταγές της συγκυρίας και του κομματικού-προσωπικού συμφέροντος.

Πρόκειται για χορό αδέξιο, που βγάζει από τον πολίτη γέλιο αμήχανο, πικρό και απαξιωτικό. Προοίμιο της οργής, που, αν συνεχίσουν έτσι, μοιραία θα ακολουθήσει.


* «Τhe three Stooges», όπως ονομάζονταν στην πατρίδα τους την Αμερική: Kωμικό τρίο, που ξεκίνησε την εποχή του Μεσοπολέμου, για να υπηρετήσει τελικά επί δεκαετίες την κωμωδία και το βαριετέ (στο «τραχύ» στιλ του vaudeville), μέσα από ζωντανές παραστάσεις, ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, που το έκαναν γνωστό -με την εγχώρια παραλλαγή της ονομασίας του- και στην Ελλάδα.