Ο Γιάννης Βαρουφάκης, ίσως ο μόνος γηγενής καθηγητής της οικονομίας που διεκδικεί επάξια και τον τίτλο του «αστέρα» της δημοσιότητας, αν μη τι άλλο, παραμένει συνεπής σε αυτά που υποστηρίζει ως σήμερα.

Κι αυτό, δεδομένης της δικαίωσης αρκετών από τις προβλέψεις του, εξηγεί και την αυξημένη δημοφιλία της αριστερής άποψης που εκφράζει.

Το τελευταίο του άρθρο με τίτλο «Δραχμή;» είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και συνιστώ να το διαβάσετε. Με βρίσκει σύμφωνο, τουλάχιστον στις βασικές παραδοχές. Οι προβλέψεις του για το ενδεχόμενο διάσπασης της ευρωζώνης, περίπου στον Βορρά και στον Νότο, αλλά και η πεποίθησή του ότι η χώρα πρέπει να μείνει στο ευρώ, έστω για όσο αυτό υπάρχει, ταιριάζουν σχεδόν απόλυτα με όσα έγραψα πρόσφατα για τη «διχοτόμηση» του ευρώ και την ανάγκη να μείνουμε όσο υπάρχει.

Ωστόσο, εκτιμώ ότι η άποψή του πως η Ελλάδα πρέπει να απορρίψει άμεσα τις αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου είναι εντελώς ανεδαφική, με βάση τους τρέχοντες πολιτικούς και οικονομικούς συσχετισμούς.

Κι ακριβώς λόγω της επιρροής του, νομίζω ότι χρειάζεται αντίλογο. Ας μου τον επιτρέψει, παρότι δεν διαθέτω τις ίδιες ακαδημαϊκές γνώσεις.

Καλώς ή κακώς, η χώρα μας δεν είναι σήμερα σε θέση να κινήσει τέτοιου είδους διαδικασίες, ενώ το πολιτικό και οικονομικό «ακροατήριο» μιας τέτοιας κίνησης στην Ευρώπη παραμένει -ακόμη- περιορισμένο.

Η αναξιοπιστία της εγχώριας πολιτικής σκηνής κι η αδυναμία μας να προχωρήσουμε ακόμη και μέτρα που είναι ούτως ή άλλως απαραίτητα για τη βελτίωση της χώρας δεν μας αφήνουν ερείσματα ούτε καν για να αναζητήσουμε «συμμάχους» σε άλλες χώρες του Νότου. Πολύ δε περισσότερο για να παίξουμε τον ρόλο του πρωτεργάτη της αμφισβήτησης.

Κάτι τέτοιο απλώς θα άνοιγε σήμερα τον δρόμο για ένα «ατύχημα», καταλήγοντας στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, ίσως και στην απευκταία επιστροφή στη δραχμή

Δυστυχώς, αυτήν τη στιγμή, τελευταίος σύμμαχος της Ελλάδας είναι ο χρόνος.

Ο χρόνος που δείχνει σταδιακά το αδιέξοδο της ευρύτερης ευρωπαϊκής πολιτικής απέναντι στην κρίση. Όσο λοιπόν κι αν φαίνεται «ραγιάδικο» ή κατ' άλλους απολύτως κυνικό, σε αυτήν τη φάση πρέπει να είμαστε τα «καλά παιδιά». Να συνυπογράψουμε το «λάθος» για να πάρουμε την 6η δόση.

Και μετά, να διαπιστώσουμε μήπως έως ότου τελεσφορήσει η διαδικασία του PSI plus (του κουρέματος κατά 50%) θα έχει ήδη ανατραπεί από τις εξελίξεις, όπως συνέβη άλλωστε και με το σκέτο PSI του 21%.

Εν ολίγοις, ως την ώρα που η χώρα μας θα πρέπει να αποδεχτεί τη νέα συμφωνία στην ολότητά της, ενδέχεται να έχουν αλλάξει πολλά, παρότι ο χρόνος που μεσολαβεί δεν είναι μακρύς ημερολογιακά.

Ας είμαστε ρεαλιστές. Το πρόβλημα δεν είναι αν η χώρα θα δεσμευτεί σε κάποια δέσμη μέτρων. Ιστορικά, τέτοιες δεσμεύσεις έχουν ανατραπεί από τις περιστάσεις ουκ ολίγες φορές.

Η πραγματική ταμπακιέρα βρίσκεται στην αλλαγή δομής του χρέους που θα φέρει η υλοποίηση της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, κάτι που δεν αναμένεται να συμβεί πρακτικά πριν από τις αρχές του επόμενου έτους, πιθανώς τον Φεβρουάριο.

Στο σκέλος του PSI, το ένα θέμα αφορά την επερχόμενη αλλαγή δικαίου (από το ελληνικό στο βρετανικό) των νέων ομολόγων που θα κυκλοφορήσουν, διότι μειώνει τις μελλοντικές «ευχέρειες» περαιτέρω αναδιάρθρωσης.

Υπάρχει όμως και το δεύτερο σκέλος που θα πρέπει να προσεχθεί, παρότι ουδείς ασχολείται τώρα με αυτό:

Όσο μεγαλώνει το τμήμα του ελληνικού χρέους που δεν είναι σε ιδιωτικά, αλλά σε «θεσμικά» χέρια, δηλαδή στα χέρια των εταίρων μας, τόσο θα μεγαλώνουν και οι μακροχρόνιες συνέπειες σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του.

Γιατί τον «μουτζούρη» δεν θα τον έχουν ιδιώτες επενδυτές, αλλά oι φορολογούμενοι πολίτες των άλλων ευρωπαϊκών κρατών.