Η κινδυνολογία πάντα πουλάει. Είναι όμως πολύ ασυνήθιστο να βλέπεις αναλυτές μεγάλων οίκων να κάνουν παρέα στους «αιρετικούς» των αγορών, προβλέποντας (σχεδόν) το τέλος του κόσμου.

Το αμερικανικό Business Insider έκανε ένα μάζεμα των προβλέψεων, εκ μέρους αναλυτών του διεθνούς χρηματιστηριακού κατεστημένου:

Κοινό σημείο λίγο-πολύ ότι έρχεται ο… Αρμαγεδδών!

Ιδού και οι αγγελιοφόροι:

Από την πλευρά της Νομούρα, είχαμε μία έκθεση στην οποία θεωρούν ότι οι προσδοκίες παρέμβασης της EKT με μαζικές αγορές ομολόγων είναι όνειρα θερινής νυκτός κι ότι αν γίνει κάτι τέτοιο τελικά θα φύγει από το ευρώ η Γερμανία!

Και μία δεύτερη λίγο μετά, που «μελετά» με πολύ πρακτικό τρόπο ομολογουμένως τη νομική διάσταση της εξόδου χωρών από το ευρώ και την επιστροφή σε άλλα νομίσματα, ιδίως σε σχέση με τις δανειακές και συμβατικές υποχρεώσεις που έχουν.

Υπήρξε βέβαια κι ένα ενημερωτικό σημείωμα της Nomura όπου ο γκουρού των επιτοκίων George Goncalves έβαλε τίτλο: «ΗΠΑ και Ευρώπη: Στο σημείο όπου δεν υπάρχει επιστροφή»!

Τη σκυτάλη πήρε ο Jιm Reid της Deutsche Bank, η τελευταία ανάλυση του οποίου καταλήγει στην εξής απλή διαπίστωση: «Αν δεν αλλάξει γνώμη η Μέρκελ…, ανοίξτε μια τρύπα και μπείτε μέσα»!

Σε περίπου ίδιο μήκος κύματος και η SocGen, με μία ανάλυση που συγκρίνει την πολιτική της Γερμανίας σήμερα με πολιτικές που οδήγησαν τη δεκαετία του '30 (μετά την περιβόητη Δημοκρατία της Βαϊμάρης) στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία…

Κι αν δεν φτάνουν τα παραπάνω έχουμε:

Την Goldman Sachs, που διαπιστώνει ότι «το ρίσκο των κρατικών χρεών έχει λάβει τη μορφή πυρκαγιάς εκτός ελέγχου». Την Credit Suisse που υποστηρίζει ότι ίσως βλέπουμε «το τέλος του ευρώ με τη μορφή που το ξέραμε».

Τον «πολύ» Barton Biggs, που δηλώνει ότι σταμάτησε να είναι στην πλευρά των «ταύρων» και βλέπει μεγάλες πιθανότητες για «double dip» στις ΗΠΑ, δηλαδή για επιστροφή στην ύφεση.

Τον Sony Kapoor της Redifine που βλέπει την ευρωζώνη να πέφτει σε μια επικίνδυνη παγίδα χρέους - αποπληθωρισμού χρεών.

Και πολλούς άλλους…

Σε κανονικές συνθήκες, κάποιοι θα πανηγύριζαν. Με την contrarian χρηματιστηριακή λογική, που λέει ότι η άνοδος των τιμών και το «ράλι» ανακούφισης έρχεται όταν οι επενδυτές «πετάξουν πετσέτα».

Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως η ρίζα του κακού δεν βρίσκεται στις χρηματιστηριακές αγορές και στις τιμές των μετοχών. Βρίσκεται στις αγορές ομολόγων κι εξαρτάται κατά μείζονα λόγο από ακραιφνώς πολιτικές αποφάσεις που επηρεάζουν την οικονομία.

Η κινδυνολογία ασφαλώς οφείλεται εν μέρει στον «εκβιασμό» των αγορών προς τις κυβερνήσεις, για λόγους που παρουσιάστηκαν σε προηγούμενο άρθρο. Εντούτοις, αυτό δεν είναι λόγος να παραγνωρίζουμε δύο γεγονότα:

Πρώτον, ότι η διάχυτη αποδοχή απόψεων αυτού του είδους λειτουργεί ως αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία, καθώς επιβαρύνουν το κλίμα και επηρεάζουν την ψυχολογία, ακόμη και επαγγελματιών επενδυτών. Καλώς ή κακώς, οι αγορές ΕΧΟΥΝ αγελαία συμπεριφορά.

Δεύτερον, ότι η κατάσταση είναι πραγματικά εξαιρετικά επικίνδυνη. Οι περισσότερες μεγάλες οικονομίες της Δύσης έχουν μεγάλο δανεισμό και μικρή ανάπτυξη, με μόνη σοβαρή εξαίρεση τη Γερμανία. Έτσι, οι περισσότερες, αν όχι όλες, θα ήθελαν να υποτιμήσουν το νόμισμά τους. Επειδή όμως το θέλουν όλοι, είναι δύσκολο να γίνει με επιτυχία (θυμηθείτε ότι σύντομα μπορεί να δούμε πρώτου μεγέθους νομισματικές συρράξεις).

Τέλος, η ίδια η ευρωζώνη ανακαλύπτει με μεγάλη καθυστέρηση την πραγματικότητα. Το ευρώ στήθηκε με λάθος τρόπο και σήμερα δεν έχει τις άμυνες που θα έπρεπε. Κι απ' ό,τι φαίνεται, θα πρέπει να γίνουν μεγάλοι συμβιβασμοί για να τις αποκτήσει. Και η Αμερική έχει δικά της μεγάλα προβλήματα.

Δυστυχώς, εύκολες λύσεις ούτε υπήρξαν ούτε υπάρχουν σε αυτά τα προβλήματα, που εν τέλει είναι πρώτα πολιτικά και μετά οικονομικά. Θα θίξω απλώς 2 - 3 σημεία που κατά τη γνώμη πολλών αναλυτών πλέον αποτελούν τη ρίζα του κακού:

Η άνιση κατανομή του πλούτου και η ανεξέλεγκτη λειτουργία (μόχλευση, απληστία και πολλά άλλα) του χρηματοοικονομικού τομέα των ενίοτε κολοσσιαίων εταιριών, σε συνδυασμό με την πολιτική κατάπτωση των δημοκρατικών μας συστημάτων.

Δεν ξέρω λοιπόν αν πρέπει να βρούμε τρύπα να κρυφτούμε, σίγουρα όμως το κράνος και η ασπίδα θα μας φανούν χρήσιμα.