Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο κατά την τριήμερη συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας στη Βουλή ήταν η στάση της κυβερνητικής παράταξης, με πρώτο τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Καθ' όλη τη διάρκειά της, δεν έκαναν ούτε μισό βήμα πίσω για την υπόθεση των Τεμπών.
Χωρίς να προσθέσουν οποιοδήποτε νέο στοιχείο, είπαν μετ’ επιτάσεως σε 8 στους 10 Έλληνες (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις), αλλά και στους συγγενείς των θυμάτων, «εμείς καλά τα κάναμε, εσείς δεν έχετε καταλάβει». Κι έσπευσαν να συνταχθούν, πανηγυρικώς μάλιστα, πίσω από την «πέτρα του σκανδάλου», που ακούει στο όνομα Κώστας Αχιλλέα Καραμανλής.
Επιπλέον, δεν είχαν τίποτα ουσιαστικό να πουν για τους μονταρισμένους διαλόγους, που αποτέλεσαν αφορμή για την κατάθεση της πρότασης δυσπιστίας.
Ένα χρόνο μετά το «μοντάζ», καμία απάντηση για το ποιος και πώς απέκτησε τους διαλόγους, ποιος τους μοντάρισε (ποινικό αδίκημα ξεκάθαρα) και ποιος τους έδωσε στη δημοσιότητα, παρότι η ίδια η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι το περιστατικό ήταν εξαρχής γνωστό και ότι η (αληθής) είδηση που έσκασε ως βόμβα ήταν… μπαγιάτικη.
Το «εμείς καλά τα κάνουμε, εσείς δεν καταλαβαίνετε», είναι όμως εξαιρετικά επικίνδυνη πρακτική απέναντι στην κοινή γνώμη, όπως καλά γνωρίζουν οι επικοινωνιολόγοι της πολιτικής. Πηγάζει δε, κατά κανόνα, είτε από την έλλειψη οποιασδήποτε άλλης εναλλακτικής τακτικής είτε από την αλαζονεία της πεποίθησης ότι η πολιτική (και επικοινωνιακή) κυριαρχία είναι μόνιμη και άτρωτη. Και στις δύο περιπτώσεις, τα αποτελέσματα είναι συνήθως δυσάρεστα.
Το πιθανότερο, καθώς υπήρχαν εναλλακτικοί τρόποι χειρισμού της τριήμερης συζήτησης, είναι ότι ισχύει ακόμη ακλόνητη η πεποίθηση της κυριαρχίας.
Αποτέλεσμα άλλωστε αυτής της πεποίθησης ήταν και ο τραγέλαφος με τους δύο υπουργούς του Μαξίμου, τους κ.κ. Παπασταύρου και Μπρατάκο, που τα έπιναν το βράδυ της Κυριακής, δημοσίως, με τα συμφέροντα που είχαν καταγγείλει με σφοδρότητα, το μεσημέρι της ίδιας μέρας.
Πρόκειται για συμβάν που αγγίζει τα όρια της κωμικοτραγικότητας, αποπνέοντας μια αίσθηση -εσφαλμένης όπως αποδείχθηκε- σιγουριάς ότι τα πάντα μπορούν να επιχειρηθούν, χωρίς επικοινωνιακές και πολιτικές επιπτώσεις. Αίσθηση που και εκ της θέσεως των δύο υπουργών προκύπτει ότι καταφανώς πήγαζε μέσα από την καρδιά του Μαξίμου.
Όλα αυτά, όμως, αποτελούν «βούτυρο στο ψωμί» της όντως αδύναμης, προσώρας, αντιπολίτευσης και ενισχύουν τα πολιτικά της σχέδια, ενόψει των Ευρωεκλογών. Σε αυτή τη φάση, κανένα από τα κόμματα που τη συγκροτούν δεν έχει λόγους να αντιπαρατεθεί σε επίπεδο προτάσεων διακυβέρνησης. Τους αρκούν η συνεχώς διευρυνόμενη καχυποψία σε θέματα κράτους δικαίου, με επίκεντρο τα Τέμπη, αλλά και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, αναμετρώμενη με τις πολιτικές της υποσχέσεις.
Διότι οι εκλογές αυτές είναι παραδοσιακά «εκλογές διαμαρτυρίας», κι αυτό το ξέρουν όλοι, πολιτικοί και ψηφοφόροι. Τα ποσοστά που θα προκύψουν, όμως, μπορεί κάλλιστα να αποτελέσουν θρυαλλίδα για την αμφισβήτηση της πολιτικής κυριαρχίας, στην οποία φαίνεται να έχει ακουμπήσει νωχελικά η κυβέρνηση. Δεν θα είναι άλλωστε η πρώτη φορά στα χρονικά της χώρας.
Και τότε, τα αντίπαλα κόμματα θα έχουν την ευχέρεια να αναπτύξουν τις όποιες προτάσεις τους, σε εντελώς διαφορετικό πολιτικό κλίμα, ιδίως αν η καταμέτρηση δείξει πως η αυτοδυναμία αποτελεί για όλους πολύ δύσκολο στόχο.
Την προσμονή τέτοιου είδους ανακατατάξεων δείχνουν άλλωστε και οι εξελίξεις στο μέτωπο των Μίντια. Όχι μόνον η διάσπαση ενός λίγο-πολύ αρραγούς ως τώρα φιλοκυβερνητικού μετώπου, αλλά και η προαναγγελία νέων αντιπολιτευόμενων εκδόσεων.
Tα παραπάνω προφανώς τα γνωρίζει και η κυβέρνηση. Όπως γνωρίζει και την «κατάρα» της δεύτερης τετραετίας, που ποτέ ως τώρα δεν οδήγησε σε τρίτη. Εντούτοις, φαίνεται ότι η διπλή επιτυχία το 2019 και το 2023, σε συνδυασμό με τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά των βασικών αντιπάλων, αποτέλεσε μεθυστικό κοκτέιλ, εμποδίζοντας ως τώρα την αφομοίωση των γεγονότων και την ορθή αξιολόγηση του κινδύνου κοινωνικής αποστασιοποίησης.
Στο επόμενο διάστημα θα δούμε αν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών χτύπησαν κουδούνι αφύπνισης για την ηγεσία της κυβερνητικής παράταξης. Το σίγουρο είναι πως όσο περνά ο χρόνος τόσο πιο βαρύ θα γίνεται το «hangover» της επόμενης μέρας.