Το προηγούμενο σημείωμα με τίτλο «Οι διαδοχικές κρίσεις δοκιμάζουν τις αξίες μας» έγινε το τελευταίο διάστημα ακόμη πιο επίκαιρο, καθώς η χώρα μας βρίσκεται σε μια διαρκή δημόσια συζήτηση γύρω από τους εμβολιασμούς.
Ο υπογράφων οφείλει να ξεκαθαρίσει ότι έσπευσε να εμβολιαστεί κι έχει ολοκληρώσει τη σχετική διαδικασία. Όπως και ότι συστήνει σε όσους ζητήσουν τη γνώμη του, να πράξουν το ίδιο. Ωστόσο αδυνατεί να αντιληφθεί γιατί εφόσον το κτίσιμο ανοσίας είναι τόσο σημαντικό για τη δημόσια υγεία, οι εμβολιασμοί παραμένουν στη σφαίρα του προαιρετικού (επί της αρχής), ενώ ταυτόχρονα διεξάγεται από πολλές πλευρές μια εκστρατεία πίεσης και εκφοβισμού έναντι εκείνων που (λανθασμένα, κατά την προσωπική μου άποψη) επιλέγουν τον κίνδυνο της ασθένειας.
Η κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί, θυμίζει το γνωστό «ολίγον έγκυος». Όσοι δεν εμβολιαστούν, θα υφίστανται διαφόρων ειδών περιορισμούς, αλλά αν είναι π.χ. σερβιτόροι, θα πρέπει να τους «κανονίσει» με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ο εργοδότης τους. Αν πάλι είναι υγειονομικοί ή σε δομές φροντίδας, δεν θα απολυθούν, ή μπορεί και να απολυθούν, κι αν δεν απολυθούν, θα πάνε σε αναστολή εργασίας, αλλά χωρίς λεφτά, που σημαίνει ότι δεν θα απολυθούν τυπικώς, αλλά θα… πεινάσουν ουσιαστικώς. Το τελευταίο, δε, θυμίζει εντελώς «newspeak» από το 1984 του Όργουελ. Δεν θα σε απολύσουμε, θα σε «αναστείλουμε» μέχρι να πεις το ψωμί ψωμάκι!
Κι αν είσαι π.χ. σερβιτόρος, δεν θα σε υποχρεώσουμε να εμβολιαστείς, αλλά θα σε φέρουμε σε μια θέση να κινδυνεύει η δουλειά σου, να απολυθείς, κλείνοντας το μάτι και στον εργοδότη, όπως επανειλημμένως έχει πράξει ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης.
Αν βέβαια μπορείς να τηλεργαστείς, τότε δεν κινδυνεύεις (θεωρητικά) να απολυθείς, γεγονός που αυτόματα βεβαίως δημιουργεί ακόμη ένα είδος ανισότητας, μεταξύ εκείνων που μπορούν κι εκείνων που δεν μπορούν να τηλεργαστούν.
Πού θέλω να καταλήξω;
Ότι όλες αυτές οι απόπειρες «να υποχρεώσουμε, χωρίς να υποχρεώσουμε», κάνοντας... λάστιχο έννοιες όπως η ελεύθερη βούληση, η αυτοδιαχείριση του ατόμου, το δικαίωμα στην εργασία και την ισότητα, απειλώντας και εκφοβίζοντας, μάλλον βλάπτουν την πίστη μεγάλης μερίδας ανθρώπων στη Δημοκρατία, στις αρχές και τις αξίες της. Για την ακρίβεια, το πιθανότερο είναι ότι ρίχνουν «νερό στον μύλο» διάφορων αντισυστημικών μορφωμάτων, μια «παράπλευρη συνέπεια» που, όπως πάνε τα πράγματα, δεν θα αργήσει να γίνεται ορατή και στους πολιτικούς συσχετισμούς.
Τα πράγματα (θα έπρεπε να) είναι απλά: Αν ο μαζικός εμβολιασμός όλων είναι απαραίτητη και επιστημονικά τεκμηριωμένη αναγκαιότητα, προκειμένου να γλιτώσουμε τις τεράστιες συνέπειες της πανδημίας, τότε πρέπει να είναι υποχρεωτικός, για σοβαρότατους λόγους δημόσιας υγείας, με εξαίρεση ενδεχομένως ειδικές περιπτώσεις, π.χ. για λόγους κατάστασης της υγείας ορισμένων ατόμων.
Όπως είναι υποχρεωτική μια άλλη σειρά εμβολίων.
Γιατί δεν έχει συμβεί μέχρι τώρα κάτι τέτοιο; Αν πιστέψουμε τον γνωστό λοιμωξιολόγο κ. Σύψα (και γιατί να μην τον πιστέψουμε, ειδικός είναι), αυτό δεν έχει συμβεί διότι τα εμβόλια κυκλοφόρησαν με ειδική άδεια «εκτάκτου ανάγκης» κι όχι με κανονική άδεια, οπότε απαιτείται η συγκατάθεση των πολιτών.
Σαφής ο κ. Σύψας, ωστόσο αυτό που δεν είναι σαφές, με όλη την υδρόγειο σε κατάσταση πανδημίας, είναι γιατί ενώ έγινε τεράστια προσπάθεια να δημιουργηθούν τα εμβόλια (από τον περασμένο Νοέμβριο θυμίζω), δεν έγινε αντίστοιχη προσπάθεια να λάβουν κανονική άδεια εδώ και σχεδόν 10 μήνες, ώστε να καταστεί υποχρεωτικός ο εμβολιασμός και να γλιτώσουμε από τα «ολίγον έγκυος».
Όπως και να είναι, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, η καλύτερη λύση για τη Δημοκρατία και τις αξίες της είναι οι «καθαρές λύσεις» με στερεά, κατανοητή, κοινωνική και επιστημονική θεμελίωση. Και όχι οι «τσιριμόνιες» που επιχειρούν να μετατρέψουν το προαιρετικό σε υποχρεωτικό, που μπορεί να ακούγονται ελκυστικές σε επικοινωνιολόγους και επαγγελματίες ή ερασιτέχνες καταμετρητές του «πολιτικού κόστους», οι οποίοι όμως έχουν χάσει κάθε επαφή με τα σύγχρονα υπόγεια ρεύματα, που ολοένα και απομακρύνουν τους πολίτες από το «σύστημα», ιδίως δε τη νεολαία.
ΥΓ: Μέσα στην όλη (και συχνότατα οξύμωρη) προσπάθεια… «πειθούς με το στανιό», καλλιεργείται επίσης η αίσθηση ότι όποιος κάνει το εμβόλιο γίνεται άτρωτος, κάτι ακόμη που ίσως αποβεί επικίνδυνο προσεχώς.
Προς το παρόν, δεν έχουν γίνει εκτεταμένες μελέτες ούτε για το ποιο ποσοστό των εμβολιασμένων μπορεί να κολλήσει, ούτε τι ποσοστό μπορεί να νοσήσει έστω ελαφρά, ούτε σε ποιο βαθμό ένας εμβολιασμένος ασυμπτωματικός φορέας μπορεί να μεταδώσει τον ιό. Ειδικά σε ό,τι αφορά την καινούργια μετάλλαξη Δέλτα, πολύ δε περισσότερο απέναντι σε νέες μεταλλάξεις που μπορεί να μας έρθουν από το ανεμβολίαστο «καζάνι» του Τρίτου Κόσμου, όπως συνέβη και με τη Δέλτα.
Αυτό σημαίνει ότι κι ο εμβολιασμένος οφείλει να προσέχει , όχι μόνο να μην κολλήσει τον ιό (δεδομένου ότι τα ποσοστά αποτελεσματικότητας των εμβολίων δεν είναι στο 100%), αλλά και να μην τον μεταδώσει ως ασυμπτωματικός, έστω κι αν είναι λιγότερο μεταδοτικός (όπως πιστεύουν οι επιστήμονες), σε σχέση με τον μη εμβολιασμένο.
Διότι το «λιγότερο» δεν είναι ίδιο με το καθόλου!