Η υπόθεση των δασικών χαρτών μπορεί να έχει ετεροχρονιστεί ελαφρώς (με παράταση 6 μηνών στο περιθώριο αντιρρήσεων), προκειμένου η κυβέρνηση «να διορθώσει λάθη με οριζόντιες ενέργειες και νομοθετικές ρυθμίσεις», δεν παύει όμως να αποτελεί απειλή για δεκάδες έως και εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες και Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, από την ίδια την Αττική έως και τα πλέον απομακρυσμένα σημεία της χώρας.
Όποιος διαβάσει τις 27 ερωταπαντήσεις που έδωσε στη δημοσιότητα το αρμόδιο υπουργείο, ένα καταλαβαίνει: ότι η κυβέρνηση που με το νόμο Χατζηδάκη επανέφερε την υλοποίηση των δασικών χαρτών, κατάλαβε πόσο μεγάλη δυσαρέσκεια θα προκαλέσει. Και προσπαθεί τώρα με διάφορες κινήσεις, που είτε είναι οριζόντιες είτε κάθετες, σίγουρα όμως θα είναι… ακροβατικές, να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Στο μεταξύ βέβαια οι θιγόμενοι πολίτες (νόμιμοι στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων) είναι με την «ψυχή στο στόμα» για τον φόβο σημαντικών απωλειών στην περιουσία τους, καθώς θα κληθούν να αποδείξουν εκείνοι «ότι δεν είναι ελέφαντες», με σημαντική δαπάνη χρόνου και χρημάτων, που μπορεί να πάει και χαμένη.
Είναι δε γεγονός ότι ορισμένοι ήδη ανηρτημένοι χάρτες παρουσιάζουν τερατώδη σφάλματα, τα οποία αποδίδονται είτε στα λάθη και στην απειρία των άμεσα εμπλεκόμενων στη διαδικασία, είτε στην πολύ κακή ποιότητα ορισμένων αεροφωτογραφιών που υποτίθεται ότι «ερμηνεύονται» (όντας εποχής περί τον… Β' Παγκόσμιο Πόλεμο), είτε και στις ιδεοληψίες ορισμένων υπηρεσιών, που βλέπουν τις δασικές εκτάσεις ως «μαγαζί» και προσπαθούν να μεγαλώσουν την επιφάνειά του!
Το χειρότερο όμως είναι ότι σχεδόν όλοι οι σοβαρά ασχολούμενοι με το θέμα συμφωνούν πως πρόκειται για γόρδιο δεσμό, που με τον τρόπο που προσπαθούμε να τον λύσουμε, για να αποκτήσει επιτέλους δασικούς χάρτες η χώρα, είναι εξαιρετικά πιθανό ότι θα δημιουργήσουμε ένα τερατούργημα!
Σχεδόν όλοι οι παραπάνω συμφωνούν ότι το πρόβλημα ξεκινά από τον «ορισμό του δάσους» και τη φρασεολογία προστασίας του στο άρθρο 24 του Συντάγματος, ορισμό πολύ ευρύ, που σε πολλές περιπτώσεις καθιστά και τους… θάμνους δασική έκταση, αλλά και προστασία που αδυνατεί να ανταποκριθεί στις σημερινές συνθήκες, μέσω του «άπαξ δάσος, εσαεί δάσος», το οποίο με τη σειρά του έχει οδηγήσει στη χρήση αεροφωτογραφιών εποχής Β' Παγκόσμιου Πολέμου, σε μια χώρα που χτίστηκε και αστικοποιήθηκε ραγδαία… δύο δεκαετίες αργότερα.
Η αλήθεια είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση προσπάθησε το 2019 ως αντιπολίτευση να προωθήσει την τροποποίηση του άρθρου 24, στο πλαίσιο της συνταγματικής αναθεώρησης, πλην όμως η προσπάθεια «σκόνταψε» στην άρνηση της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, μια άρνηση που κατά τον υπογράφοντα, σηματοδότησε ιδεοληπτικό κόλλημα και άρνηση της πραγματικότητας.
Διότι στην πραγματικότητα, παρά τους «δρακόντειους» ορισμούς, ούτε αποτελεσματική προστασία του δάσους έχουμε (το ζούμε αυτό, χρόνο με τον χρόνο), ούτε και προστασία των νόμιμων πολιτών από τις αυθαιρεσίες δημόσιων υπηρεσιών, ενώ είναι επίσης προφανές ότι περιοχές που στην πράξη έχουν πάψει να είναι δασικές εδώ και δεκαετίες, δεν πρόκειται να ξαναγίνουν δασικές απλώς επειδή έτσι το αποφάσισε μια υπηρεσία.
Ούτε, πολύ περισσότερο, δικαιούται (στο πλαίσιο της «ασφάλειας και της συνέχειας δικαίου) να λέει το κράτος, «μπορεί να βγάλαμε δεκάδες ή και εκατοντάδες πράξεις, σύμφωνα με τις οποίες η περιοχή Χ δεν ήταν δασική (γιατί αν ήταν, θα ήταν παράνομες οι αποφάσεις), αλλά τώρα είναι δασική. Συγγνώμη… λάθος, πληρώστε τα σπασμένα». Διότι περί αποζημίωσης ούτε λόγος!
Αντιθέτως, ακόμη και η υποβολή αντιρρήσεων έχει τέλος, άρα κόστος. Για τον πολίτη βέβαια, που θα πρέπει επίσης να πληρώνει δικηγόρους, μηχανικούς κ.λπ, για να επιχειρήσει να βρει το δίκιο του, ψάχνοντας στα βάθη της ελληνικής γραφειοκρατίας και της δαιδαλώδους νομοθεσίας.
Το γεγονός ότι «χάθηκε η ευκαιρία» του 2019 οδήγησε λοιπόν τη σημερινή κυβέρνηση να αρχίσει τις ακροβασίες, γνωρίζοντας ότι υπάρχουν κίνδυνοι, τόσο από την πλευρά του Συμβουλίου της Επικρατείας όσο και από τις διαφορετικές «προσδοκίες» για την κατάληξη των δασικών χαρτών, από κομμάτια της Διοίκησης, όπως τα Δασαρχεία, που έχουν επί του προκειμένου τη δική τους ατζέντα.
Για τη χορτολιβαδική διάσταση του θέματος, χαρακτηριστικό του τι συμβαίνει είναι σχετικό δημοσίευμα του Euro2day.gr ενώ για την περισσότερο «οικιστική» διάσταση του θέματος -και τα προβλήματα που δημιουργεί σε μεγάλους δήμους της Αττικής- είναι ενδεικτική του… παραλογισμού, η ανοικτή επιστολή του δημάρχου Ραφήνας- Πικερμίου, όπως την καταγράψαμε παλαιότερα, από την οποία σημειώνουμε ως παραδείγματα:
«… Περιοχή μεταξύ της Λεωφόρου Μαραθώνος και των ορίων του δήμου Πεντέλης για την οποία ήταν ήδη κατατεθειμένη απόφαση του νομάρχη που επέτρεπε την πώληση τμημάτων της, αίροντας τις σχετικές απαγορεύσεις. "Στην εν λόγω περιοχή έχει αναπτυχθεί οικισμός εκ του έτους 1916 (…), που σήμερα αριθμεί 4.000 κατοίκους με επίσημη ενορία, τέσσερα σχολικά συγκροτήματα και άλλες δημόσιες υποδομές". Όλα τα ανωτέρω, λέει ο δήμαρχος Ραφήνας, η Διεύθυνση Δασών δεν τα έλαβε καθόλου υπόψη, κατά παράβαση κάθε έννοιας χρηστής διοίκησης!».
Κι ακόμη ότι «η λεωφόρος Θεότοκου στην περιοχή Περιβολάκια Ραφήνας, αν και είναι ασφαλτοστρωμένη με πλάτος 20 μέτρων, δεν έχει αποτυπωθεί καθόλου στον αναρτημένο δασικό χάρτη».
Αντίστοιχα, αν όχι μεγαλύτερα, προβλήματα, έχουν και άλλοι δήμοι, όπως για παράδειγμα ο Δήμος Διονύσου, όπου μεγάλες περιοχές, ο Άγιος Στέφανος, η Άνοιξη, μέρος της Σταμάτας, κ.ά, παρά τις κυριολεκτικά αναρίθμητες διοικητικές πράξεις, τις αποφάσεις νομαρχών, τις χιλιάδες νόμιμες αδειοδοτήσεις, τα εκτεταμένα δημοτικά έργα (οδούς, δίκτυα ύδρευσης κ.λπ.) και κτήρια, κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν… δασικές! Παρότι προφανώς, αν ήταν δασικές, θα απαγορευόταν δια ροπάλου κάθε τέτοια δραστηριότητα.
Ειδικά δε στην περίπτωση του Διονύσου, υπάρχουν και επιπρόσθετα στοιχεία παραλογισμού, που τροφοδοτούν την οργή. Όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι εταιρεία ετοιμάζεται να επανενεργοποιήσει παλιό λατομείο σε έκταση του Πεντελικού, με άδεια της αποκεντρωμένης διοίκησης Αττικής και σχετική εισήγηση του… Δασαρχείου! Κερασάκι στην… τούρτα το γεγονός ότι η δημοτική αρχή είχε ζητήσει παλαιότερα να αξιοποιήσει την έκταση αυτή, να κάνει δηλαδή ανάπλαση του λατομείου, ώστε να προκύψουν και χώροι αναψυχής (υπαίθρια θέατρα, χώροι άθλησης κ.ά), αλλά έφαγε… πόρτα από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση και τη Διεύθυνση Δασών!
Προφανώς το νταμάρι είναι πιο ήπια δραστηριότητα!
Για να επιστρέψουμε όμως στο θέμα μας, είναι εξαιρετικά πιθανό ότι και αυτή η προσπάθεια ολοκλήρωσης των δασικών χαρτών θα καταλήξει σε τραγέλαφο, ακριβώς διότι ξεκινά στραβά, αγνοώντας την… πραγματικότητα και χωρίς να έχει βρεθεί λύση στη «ρίζα» του θέματος, δηλαδή στο άρθρο 24.
Με ακροβατικά και ντρίμπλες, ουσιαστικές τομές σε τέτοια μείζονα θέματα δεν γίνονται! Πολιτικές ζημιές όμως, προκύπτουν…