Όσοι ασχολούνται σε βάθος με τα Ελληνοτουρκικά γνωρίζουν πως στην πραγματικότητα η Ελλάδα έχει δύο επιλογές: Είτε α) να διαπραγματευτεί μια σειρά από κρίσιμα θέματα, διαδικασία μέσα από την οποία θα επέλθει κάποιος συμβιβασμός με την άλλη πλευρά (διότι αυτό συμβαίνει στις διαπραγματεύσεις). Είτε β) να επιλέξει τη διαρκή αντιπαράθεση με την Τουρκία, στο πλαίσιο όμως της οποίας θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη και για το ενδεχόμενο η αντιπαράθεση αυτή να ξεφύγει από τα όρια της διπλωματίας και των «σκληρών δηλώσεων» και να περάσει σε άλλα επίπεδα.
Το περίεργο είναι ότι σε αυτή τη φάση, τουλάχιστον, δεν διαφαίνεται σοβαρή προετοιμασία, ούτε προς τη μία ούτε προς την άλλη κατεύθυνση. Σε ό,τι αφορά το πρώτο ενδεχόμενο, δύο φωνές που εμφανίστηκαν διαλλακτικές απέναντι στην Τουρκία, ο κ. Θάνος Ντόκος (ως αναπληρωτής σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας της κυβέρνησης) και ο κ. Χρήστος Ροζάκης (ως πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου του ΥΠΕΞ) ουσιαστικά αναγκάστηκαν να… καταπιούν τα λόγια τους, λόγω της κατακραυγής που ξεσηκώθηκε.
Με άλλα λόγια, για μια ακόμη φορά, η Ελλάδα εμφανίζεται απέναντι στην κοινή γνώμη της αποφασισμένη να τραβήξει μια «γραμμή στην άμμο» από την οποία δεν θα υποχωρήσει, καλλιεργώντας εύλογα αντίστοιχες προσδοκίες για πράξεις. Θυμίζουμε απλώς ότι αντίστοιχες πρακτικές ακολουθήθηκαν για σημαντικό διάστημα και στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων (νυν Βόρειας Μακεδονίας), με αποτέλεσμα τις τεράστιες αντιδράσεις, όταν καταλήξαμε σε έναν συμβιβασμό.
Σε ό,τι αφορά το δεύτερο ενδεχόμενο, κι εδώ ίσως να μου θυμώσουν ορισμένοι κατ' επίφαση «τουρκοφάγοι», οι περισσότεροι θιασώτες της άποψης αυτής φαίνεται να λησμονούν ότι απέναντί μας έχουμε μια χώρα σχεδόν 85.000.000 κατοίκων (περίπου 7-8 φορές το πληθυσμιακό μέγεθος της Ελλάδας), η οποία το 2019 έδωσε σύμφωνα με στοιχεία του SIPRI πάνω από 20 δισ. δολάρια σε αμυντικές δαπάνες, έναντι των 4,8 δισ. που δαπάνησε στο ίδιο διάστημα η χώρα μας.
Ξεκινώντας με αυτά τα δεδομένα, όσοι υπεραμύνονται μιας αυθεντικά σκληρής στάσης απέναντι στις τουρκικές διεκδικήσεις, θα πρέπει να αναρωτηθούν αν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε «ό,τι χρειαστεί». Για να τα πούμε με απλά λόγια, αν ένα μικρότερο κράτος θέλει να σταθεί, αν χρειαστεί και δυναμικά, ως μικρός Δαυίδ απέναντι σε ένα Γολιάθ, θα πρέπει να είναι κατάλληλα προετοιμασμένο, από πάσης πλευράς.
Στη σύγχρονη ιστορία, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπάρχει ένα τέτοιο κράτος, κοντά στην περιοχή μας, που αναμφίβολα είναι προετοιμασμένο για να κάνει «δική του» εξωτερική πολιτική, να αμφισβητεί ευθέως τις διεκδικήσεις οποιουδήποτε στην περιοχή, αλλά και να επιβάλλει τις δικές του: Το Ισραήλ.
Μόνο που για να το κάνει αυτό (πέρα από πολιτικές και φιλοσοφικές συζητήσεις για το αν έχει δίκιο ή άδικο, αν τηρεί τη διεθνή νομιμότητα κ.λπ.) έχει υποστεί τεράστιες θυσίες σε ανθρώπινες ζωές, σε χρόνο στράτευσης των πολιτών του, αλλά και σε αμυντικές δαπάνες. Έχοντας μάλιστα ως τώρα την αδιαφιλονίκητη υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το ερώτημα είναι αν εμείς είμαστε έτοιμοι να το κάνουμε αυτό ως έθνος και μάλιστα προληπτικά. Διότι κατόπιν εορτής, δεν θα έχει σχεδόν κανένα νόημα, στην εποχή που μετράνε όσο ποτέ τα «τετελεσμένα».
Πρόκειται για ερώτημα με μεγάλη σημασία, το οποίο, όμως, ουδόλως έχει θιγεί στον δημόσιο διάλογο. Γεγονός που δείχνει ότι αν «σφίξουν» τα πράγματα, ειδικά τώρα που ο παραδοσιακός «χωροφύλακας», οι ΗΠΑ, ασχολούνται με τα δικά τους προβλήματα, μπορεί να βρεθούμε σε πολύ δυσάρεστη θέση.
Διότι αν η κοινή γνώμη (ή έστω ένα πολύ μεγάλο μέρος της) έχει πειστεί ότι κάθε παραχώρηση αποτελεί στην πράξη «μειοδοσία», αλλά έρθει η συγκυρία στην οποία μόνη λύση που απομένει πρακτικά είναι η διαπραγμάτευση (ενδεχομένως και από μειονεκτική θέση), τότε η σφοδρή αντίδραση που προέκυψε στο θέμα της ονομασίας της πάλαι ποτέ ΠΓΔΜ θα μοιάζει με αμελητέα ποσότητα μπροστά στα όσα θα συμβούν…
Θα ζήσουμε ξανά τα όσα ζήσαμε με το «Μακεδονικό», αλλά 10 φορές χειρότερα, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για το πολιτικό μας σύστημα.