Τελικά για να απολαύσουμε πολιτισμένο πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, πρέπει να «Μένουμε Σπίτι». Από πλευράς πολιτικής ορθότητας, λίγες περίοδοι μπορούν να συγκριθούν με το συγκεκριμένο διάστημα. Δυστυχώς, με το που τελείωσε, επιστρέψαμε στην «κανονικότητα» της όξυνσης και της σκανδαλολογίας, ωσάν να μη συμβαίνει τίποτε.
Με κίνδυνο να παρεξηγηθεί (το γνωρίζει) ο υπογράφων εκτιμά δημοσίως ότι σε μια περίοδο που ΔΕΝ είναι προεκλογική, είναι όμως πολλαπλώς επικίνδυνη για τη χώρα, η διατήρηση αυτού του κλίματος και η (πολύ πιθανή) γενίκευσή του σε θέματα που δεν σχετίζονται με τη Novartis, τις κασέτες κ.λπ., μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά επιζήμια, για όλες τις πλευρές και, το κυριότερο, για εμάς τους πολίτες.
Τα μεγάλα θέματα είναι τρία. Το ένα αφορά τον κορωνοϊό και τις συνέπειες του, οικονομικές και υγειονομικές. Όσοι πιστεύουν ότι ο κίνδυνος έχει περάσει, μάλλον επιλέγουν να μην κοιτούν κατάματα την πραγματικότητα.
Είτε πρόκειται για τις Ηνωμένες Πολιτείες που βιώνουν ραγδαία άνοδο των κρουσμάτων, είτε για την Ευρώπη για την οποία προειδοποίησε προ ημερών ο Π.Ο.Υ., είτε για την περιοχή των Βαλκανίων, ακριβώς δίπλα μας, όπου σε αρκετές χώρες τα κρούσματα είναι πολύ περισσότερα απ' ό.τι την περίοδο των lockdown, περιλαμβανομένης της Βουλγαρίας και της Αλβανίας, απ' όπου αναμένουμε σημαντική κίνηση κατά τους επόμενους μήνες.
Με λίγα λόγια, το ότι κερδίσαμε την πρώτη μάχη με το «Μένουμε Σπίτι» δεν συνεπάγεται ότι κερδίσαμε τον πόλεμο. Αντιθέτως, αν χάσουμε τη δεύτερη μάχη, θα απωλέσουμε κι ό,τι κερδίσαμε στην πρώτη, με ό,τι αυτό θα σημαίνει και για την οικονομία.
Επιπροσθέτως, όπως έχουμε παρατηρήσει και σε προηγούμενα σημειώματα, η Ελλάδα ζει σήμερα με την έντονη απειλή των τουρκικών προκλήσεων και διεκδικήσεων. Και το χειρότερο είναι ότι για εσωτερικούς του λόγους, ο παραδοσιακός «χωροφύλακας» της περιοχής, οι ΗΠΑ, φαίνεται να είναι «απών», με τρόπο αντίστοιχο ή και χειρότερο απ' ό,τι την περίοδο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο! Και σε αυτή την περίπτωση, μεταξύ πολιτικών και πολιτών φαίνεται να επικρατεί (πέρα από τα λόγια) μια αίσθηση ότι η κατάσταση δεν έχει ξεφύγει.
Τα γεγονότα δείχνουν όμως το αντίθετο. Δείχνουν ότι η Τουρκία του σημερινού Ερντογάν αντιμετωπίζει τη «λελογισμένη» χρήση της στρατιωτικής ισχύος της (σε συνδυασμό με άλλα υβριδικά μέσα, όπως η «οπλοποίηση των μεταναστών) ως ένα ακόμη μέσο που χρησιμοποιεί τακτικά για την προώθηση των συμφερόντων της, είτε πρόκειται για τη Συρία και το Ιράκ είτε για τη Λιβύη.
Δεν πρέπει επίσης να έχουμε αυταπάτες ότι μια χώρα που ενίοτε κοντράρεται με τις ΗΠΑ (στη Συρία) ή με τη Ρωσία (στη Λιβύη και στη Συρία), είτε απευθείας είτε μέσω αντιπροσώπων (proxies), θα «κολλήσει» στη Γαλλία ή στην (ανύπαρκτη) ενιαία ευρωπαϊκή άμυνα. Κι όμως, εμείς σπεύδουμε να παρουσιάσουμε ένα διαιρεμένο πολιτικό σκηνικό, σε κατάσταση σύρραξης, κάτι που προφανώς ενθαρρύνει την απέναντι πλευρά, σε μια περίοδο που η εθνική ομοψυχία θα αποτελούσε προτέρημα, ακόμη και στις συνομιλίες με συμμαχικές (φαινομενικά ή ουσιαστικά) χώρες.
Ο τρίτος παράγοντας αφορά το περαιτέρω κουρέλιασμα των θεσμών, σε μια περίοδο κατά την οποία είναι σχεδόν αυταπόδεικτο ότι από μόνη της η οικονομική δυσπραγία, η φτωχοποίηση και η αυξανόμενη αβεβαιότητα, λόγω των συνεπειών της πανδημίας, θα οξύνει τα πνεύματα καλλιεργώντας εντάσεις σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Οι κασέτες και τα περιεχόμενά τους, οι βαρύγδουπες δηλώσεις υπουργών ότι επώνυμοι δικαστικοί λειτουργοί «πρέπει να πάνε φυλακή» και οι συνεχείς αλληλοκατηγορίες παρατάξεων για πολιτικό «βόθρο» και «παρακράτος», ταΐζουν ακόμη περισσότερο, σε αυτή τη συγκυρία, τις πραγματικά αντισυστημικές δυνάμεις μέσα στην κοινωνία, δυνάμεις ακραίες κι εν δυνάμει πολύ επικίνδυνες. Ιδίως όταν είναι γνωστό ότι σε τέτοιες περιόδους, ο απογοητευμένος έως και απελπισμένος πολίτης δεν γοητεύεται από τα «ολίγον έγκυος» συστημικών δυνάμεων, που πασπαλίζουν την πολιτική τους με κάποια συνθηματολογία, αλλά προτιμά τα σκοτεινά «πρωτότυπα»!
Αν δεν προσέξουμε λοιπόν περισσότερο, ο «βόθρος» για τον οποίο μιλάνε οι πολιτικοί μας θα μετατραπεί σε λάκκο. Που θα έχουμε σκάψει μόνοι μας για να πέσουμε μέσα…