Τα τρέχοντα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι επικίνδυνα όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για την ορθή λειτουργία του πολιτεύματος, το οποίο εξαρτάται από την ύπαρξη στοιχειωδώς ισχυρής αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Όχι μόνο ως βασικού αντίβαρου στη συγκέντρωση σημαντικών εξουσιών από την οποιαδήποτε κοινοβουλευτικά αυτοδύναμη κυβέρνηση, αλλά και ως εναλλακτικής λύσης την ώρα της κάλπης, προκειμένου να έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν κυβέρνηση οι πολίτες.

Τα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι επίσης βαθιά αλλά και άμεσα, ενόψει δημοτικών εκλογών το φθινόπωρο και ευρωεκλογών τον προσεχή Ιούνιο. Διότι δεν έχει ούτε σοβαρούς μηχανισμούς στη κοινωνία, ούτε καθαρή πολιτική «ταυτότητα» (πρακτικά ποτέ δεν είχε από την εποχή της μετάλλαξής του σε κόμμα εξουσίας), ούτε όμως -πλέον- και «χαρισματικό» αρχηγό, με προσωπική απήχηση στους ψηφοφόρους.

Ο πρωθυπουργός βρίσκεται σήμερα σε εξαιρετικά προνομιούχα πολιτική θέση. Παίζει χωρίς αντίπαλο, τόσο εσωκομματικά όσο και στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό.

Θεωρητικά θα μπορούσε να επιχειρήσει μεγάλες τομές (που έχουν όμως και σοβαρό πολιτικό κόστος), ρισκάροντας προκειμένου να γράψει ιστορία ως ο άνθρωπος που πραγματικά εκσυγχρόνισε την Ελλάδα. Ασφαλώς για ένα νέο σε ηλικία πολιτικό, που προέρχεται από «τζάκι» κι έχει πίσω του τη βαριά σκιά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αυτό το όραμα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ελκυστικό.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο μεγάλος νικητής των διπλών εκλογών, αλλά χωρίς τον βαθμό αυτοδυναμίας που προδήλως επιθυμούσε. Λίγο η αποχή και το χαλαρό κλίμα στους ψηφοφόρους, περισσότερο η είσοδος οκτώ κομμάτων στη Βουλή, ροκάνισαν τις έδρες οδηγώντας τες κάτω και όχι πάνω από το 160, ενώ το ποσοστό παρουσίασε ανεπαίσθητη μείωση στο 40,6%.

Ακόμη κι έτσι όμως, η καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ και η περιορισμένη ορμή του ΠΑΣΟΚ τού προσφέρει ιδιαίτερη πολιτική και κοινοβουλευτική άνεση, πέρα από τους αριθμούς εδρών και τουλάχιστον για ένα σοβαρό διάστημα, τον «αέρα» της μοναδικής κυβερνητικής λύσης.

Μοιάζει να είναι ένα κοινό μυστικό, του οποίου μαθαίνουμε αποσπασματικά τις διαστάσεις. Οι νέοι παραπονιούνται για υψηλή ανεργία, οι επιχειρηματίες ζητούν μαζική εισαγωγή μεταναστών σε διάφορους κλάδους, τονίζοντας και ελλείψεις σε στελέχη, κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ενθάρρυνε πρόσφατα τους συνταξιούχους να δουλεύουν φανερά, υποσχόμενος μείωση των αντικινήτρων.

Εντούτοις, η ανεργία στη χώρα μας κινείται στην περιοχή του 11%, μειούμενη μεν, αλλά σε πολύ υψηλότερα επίπεδα από την υπόλοιπη Ευρώπη. Είμαστε στη δεύτερη θέση, πίσω μόνο από την Ισπανία.

Σε τούτη την προεκλογική περίοδο αναδεικνύονται, έστω και με εντελώς λανθασμένο τρόπο, ορισμένες από τις μεγάλες πληγές στη λειτουργία του ελληνικού κράτους.

Με λάθος τρόπο, διότι ούτε στο θέμα του φορολογικού συστήματος, ούτε στο θέμα της Υγείας, ή της Παιδείας, ούτε στο θέμα της Θράκης, η ανάδειξη των θεμάτων προέκυψε από κάποιο διάλογο ή την εις βάθος «προγραμματική» παρουσίαση απόψεων.

Τουναντίον, η συζήτηση (η σωστή έκφραση είναι διαξιφισμοί για τη δημιουργία εντυπώσεων) ήρθε είτε ως αποτέλεσμα δυσάρεστης επικαιρότητας, είτε από «γλωσσικό» ολίσθημα» κάποιου πολιτικού στελέχους, είτε από καταγγελίες ενός κόμματος έναντι άλλου.