Ο Draghi και οι φίλοι του θέλουν τα λεφτά σας!

Ξέρετε τι κοινό έχουν η Merkel, ο Hollande, η Lagarde και ο Draghi; Θέλουν τα λεφτά σας! Και ο απώτερος στόχος της ΕΚΤ είναι να ξαναβάλει τα τρισεκατομμύριά σας στο παιχνίδι, γράφει ο Bill Gross.

Δημοσιεύθηκε: 6 Αυγούστου 2012 - 15:39

Bill Gross*

Ο Draghi και οι φίλοι του θέλουν τα λεφτά σας!

Ψιτ! Επενδυτές! Να σας πω ένα μυστικό; Ξέρετε τι κοινό έχουν η Angela Merkel, ο Francois Hollande, η Christine Lagarde και ο Mario Draghi; Θέλουν τα λεφτά σας!

Τα θέλουν πολλά χρόνια τώρα, αλλά εσείς αντιστέκεστε και τα κρατάτε ή τα επενδύετε στα αρνητικά επιτόκια της Ελβετίας, της Γερμανίας ή όσων χωρών θεωρούνται παράδεισοι στην Ευρώπη. Θέλουν να είστε λιγότερο οικονόμοι και πιο ριψοκίνδυνοι. Θέλουν τα λεφτά σας ως υποκατάστατο για τα δικά τους λεφτά που έχουν στην Ισπανία, στην Ιταλία και βέβαια στην Ελλάδα, αν και τελευταία δεν την αναφέρουν καθόλου αυτήν.

Ο απώτερος στόχος της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής στην Ε.Ε. είναι να ξαναβάλει στο παιχνίδι τον ιδιωτικό κλάδο. Η Ε.Ε. χρειάζεται τον ιδιωτικό κλάδο ως πρόθυμο (αλλά όχι απαραίτητα ίσο) συνέταιρο στη χρηματοδότηση της οικονομίας της. Κι αυτό συχνά χάνεται στις πομπώδεις λεπτομέρειες των τόσο συχνών υποσχέσεων, όπως εκείνη που έκανε ότι θα υπερασπιστεί το ενιαίο νόμισμα ο διοικητής της ΕΚΤ κ. Draghi.

Οι επενδυτές αποσπώνται με τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε δόσεις δημοσιονομικής στήριξης, με τις υποσχέσεις και τις υποσχετικές IOU που κυριαρχούν στα πρωτοσέλιδα του Τύπου και ξεχνούν ότι ο πραγματικός στόχος είναι τα τρισεκατομμύριά τους.

Όμως, αντιστέκονται -μάλλον με το δίκιο τους- γιατί οι προσπάθειες των ρυθμιστών μέχρι σήμερα είναι καθυστερημένες και μικρές, για την ακρίβεια έχουν καθυστέρηση ετών και τρύπα τρισ. ευρώ. Για να δούμε μερικά παραδείγματα:

Πρώτον, τις ελληνικές διασώσεις, που περιελάμβαναν συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, αλλά μη συμμετοχή του επίσημου τομέα, κι είχαν ως αποτέλεσμα το εύλογο συμπέρασμα των επενδυτών ότι τα μελλοντικά προγράμματα για την Ισπανία και την Ιταλία θα είναι ανάλογα.

Δεύτερον, την αρχική αύξηση των επιτοκίων από την ΕΚΤ και στη συνέχεια την απρόθυμη μείωσή τους.

Τρίτον, το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων (securities markets programme - SMP) της ΕΚΤ, που ήταν πολύ μικρό και τελείωσε πολύ πρώιμα.

Τέταρτον, τα μέτρα λιτότητας στις μεμονωμένες χώρες, τα οποία επιταχύνουν τη διολίσθηση σε ύφεση - κατάρρευση.

Πέμπτον, τις δημόσιες διαμάχες ανάμεσα σε χώρες της βορείου και της νοτίου Ευρώπης, που ενισχύουν την αέναη δυσλειτουργικότητα της ευρωζώνης των 17 και της Ε.Ε. των 27.

Τέλος, την πλήρη υποχώρηση του Μ. Draghi την περασμένη Πέμπτη. Κάτι πρέπει να του συνέβη μεταξύ Λονδίνου και Φρανκφούρτης.

Οι ρυθμιστές είναι πλέον αντιμέτωποι με πρωτοφανή εξάπλωση των spreads κινδύνου και με υποβαθμίσεις αξιολογήσεων, που σχεδόν εξασφαλίζουν ότι οι ασθενείς χώρες δεν θα βγουν ποτέ από την εντατική.

Είναι λάθος των επενδυτών να επικεντρώνονται στο 7% για τα yields στις αγορές ομολόγων της Ισπανίας και της Ιταλίας, που θεωρείται το όριο μέχρι το οποίο «πατώνουν» και μπορούν να κολυμπήσουν με ασφάλεια. Όμως, το 7% βρίσκεται πολύ βαθιά - ούτε το 4% ίσως δεν είναι αρκετά ρηχό.

Τα επιτόκια που ξεπερνούν την ανάπτυξη του ονομαστικού ΑΕΠ κάθε χώρας αναπόφευκτα θα προστίθενται στο χρέος αυτής ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, ακόμη κι αν οι προϋπολογισμοί είναι ισολογισμένοι.

Με τα σημερινά επιτόκια, με ρυθμούς ανάπτυξης και ελλείμματα, η απόκλιση μπορεί σταδιακά να προσθέτει 2-3% στους συντελεστές χρεών της Ισπανίας και της Ιταλίας κάθε χρόνο. Αν και είναι αλήθεια ότι και οι δύο χώρες μπορούν να ελαττώσουν τις προσφερόμενες λήξεις, τελικώς δεν θα γλιτώσουν ούτε με 4% όσο η ανάπτυξη του ονομαστικού ΑΕΠ είναι αμετάβλητη.

Οι ρυθμιστές θα εκλιπαρήσουν για τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, σε μια προσπάθεια να πετύχουν τον στόχο τους, προσπαθώντας να γίνουν οδηγοί μέσω συντονισμένων νομισματικών και δημοσιονομικών κινήσεων με βάση τα SMP της ΕΚΤ και τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ των ταμείων διασώσεων European Financial Stability Facility και European Stability Mechanism. Όμως, χωρίς τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα η προσπάθειά τους ίσως αποβεί άκαρπη.

Το βρόμικο μυστικό που πρέπει να θυμούνται τα κράτη που εκδίδουν ομόλογα είναι ότι κάθε πίστωση και επέκταση πίστωσης βασίζεται στην εμπιστοσύνη. Στο κάτω-κάτω η ρίζα της λέξης «πίστωση» είναι η «πίστη» [«credit», και η λατινική ρίζα “credere”]. Όταν χαθεί η πίστη εξαιτίας μέτρων που αποφασίζονται με μισή καρδιά, όταν οι οίκοι αξιολογήσεων ομόφωνα βλέπουν μπροστά τους ένα κόστος χρέους που δεν εγγυάται το αξιόχρεο, όταν οι μη θεσμικοί επενδυτές εκδιώχνονται από το σύστημα και σπεύδουν προς όποια ασφαλέστερη κατεύθυνση και όταν οι ρυθμιστές εν τέλει επιβαρύνουν το ήδη εύθραυστο δημοσιονομικό και νομισματικό σύστημα, τότε δεν υπάρχει επιστροφή στην ξηρά και ούτε δυνατότητα παραμονής στο νερό.

Γι’ αυτό, αγαπητοί επενδυτές, κοιτάξτε να παραμείνετε μακριά από το νερό!

* Ο Bill Gross είναι ιδρυτής και co-chief investment officer της Pimco.

© The Financial Times Limited 2012. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation