Η ζωή στη Wall χωρίς το σχέδιο διάσωσης…

Είτε το αμερικανικό Κογκρέσο εγκρίνει το πακέτο διάσωσης είτε όχι, το τραπεζικό σύστημα θα επιβιώσει. Όμως, όσο καθυστερούν οι αρχές να "καθαρίσουν" την υπόθεση, τόσο μεγαλύτερος θα είναι ο τελικός λογαριασμός.

Δημοσιεύθηκε: 1 Οκτωβρίου 2008 - 04:10

Η ζωή στη Wall χωρίς το σχέδιο διάσωσης…

Μέχρι να αποφασίσει το αμερικανικό Κογκρέσο κατά πόσον θα υποστηρίξει ή όχι το πακέτο διάσωσης, το τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ θα βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις σε κάθε περίπτωση;

Η ζωή, εάν έχει κάποια εκδοχή του σχεδίου Paulson, θα είναι πιο ήρεμη. Εάν το υπουργείο Οικονομικών μπορέσει να δημιουργήσει τιμές για χρεόγραφα στεγαστικών δανείων, λειτουργώντας ως αγοραστής, θα προκαλέσει δύο θετικά αποτελέσματα. Το κεφάλαιο που είναι σήμερα άχρηστο θα επανέλθει στο σύστημα. Και οι λογικές αποτιμήσεις θα βοηθήσουν τις τράπεζες να καθαρίσουν τα ανοίγματά τους.

Και πάλι θα υπάρξουν τραπεζικές χρεοκοπίες, αλλά θα επιστρέψει και η εμπιστοσύνη, σε έναν βαθμό. Τότε, το Federal Deposit Insurance Corporation θα μπορέσει να αντιμετωπίσει κλινικά τα καταπονημένα ινστιτούτα, όπως κάνει μέχρι στιγμής, χωρίς να προκαλέσει παράλυση στο σύστημα.

Αντιθέτως, εάν οι πολιτικές σκοπιμότητες ανατρέψουν την εφαρμογή του σχεδίου, η τραπεζική χρηματοδότηση θα συνεχίσει να στερεύει. Οι αγορές εταιρικών ομολόγων θα παραμείνουν δυσλειτουργικές. Εάν δεν υπάρξει βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση, οι εταιρίες θα υποχρεωθούν να τραβήξουν περισσότερα κεφάλαια από υπάρχουσες πιστωτικές γραμμές. Οι τιμές για τα κεφάλαια της αγοράς χρήματος, που είναι η αρτηρία της οικονομίας, θα φτάσουν στα ύψη. Θα ακολουθήσουν χρεοκοπίες χρηματοοικονομικών οίκων, και όχι μόνο.

Δεν θα ακολουθήσει, όμως, βαθύτερη ύφεση. Η κατάσταση θα είναι δύσκολη, αλλά οι τράπεζες έχουν αντιμετωπίσει και στο παρελθόν κύματα δυσπιστίας. Το spread "Ted" του ευρωδολαρίου -που μετρά τη διαφορά ανάμεσα στα απαλλαγμένα από τον κίνδυνο αμερικανικά ομόλογα και τα διατραπεζικά δανειστικά επιτόκια- ήταν πάνω από τα τρέχοντα επίπεδα για παρατεταμένες περιόδους το 1973-74 και στις αρχές της δεκαετίας του '80.

Η Merrill Lynch, βάσει στοιχείων που συγκέντρωσε από το ΔΝΤ για τις 124 τραπεζικές κρίσεις των τελευταίων 27 ετών, σημειώνει ότι το κόστος για τον φορολογούμενο είναι κατά μέσο όρο 13% του ΑΕΠ. Όσο περισσότερες είναι οι δαπάνες, φαίνεται, τόσο μικρότερο θα είναι το πλήγμα που θα υποστεί η ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια. Όσο περισσότερο καθυστερήσουν οι αρχές να ξεκαθαρίσουν, τόσο μεγαλύτερος θα είναι ο τελικός λογαριασμός.

© The Financial Times Limited 2008. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation