Εύλογο το ερώτημα, καθώς η περίπτωση της «επέκτασης του μετρό Θεσσαλονίκης» θεωρείται ενδεικτική του πώς προβάλλονται επιχειρηματικές κινήσεις, συμφωνίες(;), κυβερνητικές προσπάθειες και πρωτοβουλίες, που ωστόσο αμφισβητούνται -στη... γέννησή τους- από τους δανειστές και τους ξένους αρμοδίους.

Σε σχετικό θέμα του euro2day.gr σημειώνεται: "Ενώ σήμερα (σ.σ.: εχθές 27/12) ανακοινώθηκε ο προσωρινός ανάδοχος για την επέκταση του μετρό Θεσσαλονίκης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δηλώνει, σε ερώτηση του ευρωβουλευτή Ν. Χουντή, ότι δεν μπορεί να υπάρξει επέκταση, αν δεν έχει ολοκληρωθεί το κυρίως έργο.

Ειδικότερα, όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ανακοινώθηκε σήμερα (27/12/2012), από την Αττικό Μετρό, ότι αναδείχθηκε ‘προσωρινός ανάδοχος για το έργο της επέκτασης του μετρό Θεσσαλονίκης’, η Κομισιόν, με απάντησή της στον Ν. Χουντή, θέτει το έργο της επέκτασης του μετρό και τις προθεσμίες που ανακοινώθηκαν υπό αμφισβήτηση, αφού ΄΄θεωρεί ότι η λειτουργικότητα του έργου για την επέκταση του μετρό της Θεσσαλονίκης είναι άμεσα συνδεδεμένη με την εφαρμογή και τη λειτουργικότητα της κύριας γραμμής, και συνεπώς τα δύο έργα θεωρούνται αλληλένδετα΄΄".

Κατά την εκτίμησή μας, πρόκειται για σύμπτωμα της ευρύτερης παθογένειας, που κατατρύχει αυτόν τον τόπο τις τελευταίες 10ετίες.

Στο πλαίσιο αυτό και η πρόσφατη επισήμανση «Σέρνεται η ομάδα, αλλά δεν έχει... πάγκο» (του Γ. Παπανικολάου - από το New Deal της 20ής/12).

Και από κοντά άλλη μία... γερμανική επίθεση κατά της εγχώριας ολιγαρχίας και των 2.000 οικογενειών που νέμονται τη χώρα εδώ και χρόνια. Στο τελευταίο τεύχος του STERN (DIE RETTUNG DES EURO) δεν αφήνονται και πολλά περιθώρια παρερμηνείας.

Είτε αρέσει είτε όχι.