Κρείττον το σιγάν (του λαλείν μάτην) σκέφτεσαι διαβάζοντας τις τελευταίες ημέρες τη λάβρα αρθρογραφία στα ΜΜΕ, παρακολουθώντας τη στάση κάθε λογής μεγαλόσχημων στην υπόθεση Λαυρέντη Λαυρεντιάδη.

Και είναι να απορείς, εάν διαθέτεις τη στοιχειώδη μνήμη, το ελάχιστο της αξιοπρέπειας και το στοιχειώδες της κρίσης. Αίφνης ένα ολόκληρο σύστημα, που αποδεδειγμένα διεπλάκη, συναγελάσθηκε, ανελίχθηκε, ανταμείφθηκε πλουσιοπάροχα είτε άμεσα είτε έμμεσα από τον επιχειρηματία (και τις πολυσχιδείς δραστηριότητές του), συνέβαλε στην προβολή και στη γιγάντωσή του, στην αποθέωσή του, στέκεται πλέον απέναντί του.

Ένα ολόκληρο σύστημα επιτιμητής, διαπρύσιος κριτής των «πομπών Λ.Λ.», επιβεβαιώνοντας τις θυμόσοφες παροιμίες «δρυός πεσούσης...» και «ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος».

Δεν έχει νόημα να αναφερθείς προσωπικά στον τάδε ή στον δείνα, μικρό ή μεγαλύτερο, πολιτικό ή δημοσιογράφο, καθώς ήταν τόσοι πολλοί και σίγουρα θα... αδικήσεις την πλειονότητά τους.

Οφείλεις όμως να θυμάσαι τους ελάχιστους που τις μέρες του... πάρτι είχαν σταθεί ΟΡΘΙΟΙ και να τους τιμάς.

Οφείλω αυτήν την αναφορά για τη μαχήτρια Αριστέα Μπουγάτσου, η οποία σχεδόν μόνη της πάλεψε (δημοσιογραφικά) το φαινόμενο και την παθογένειά του. Και δεν μπορώ να μη θυμηθώ ενδεικτικά το υπόδειγμα λεβέντικης δημοσιογραφίας για τη «Βόμβα υπεξαίρεσης στην Proton Bank - πόρισμα καταπέλτης για Λαυρεντιάδη και άλλα επτά μέλη του Δ.Σ. από την Αρχή Καταπολέμησης Βρόμικου Χρήματος».

Σε μία περίοδο όπου και ο πληθωρικός Β. Βενιζέλος ήταν σχεδόν παντοδύναμος και το τραπεζικό - επιχειρηματικό σύστημα αισθανόταν ισχυρότερο.