Τραβάνε και άλλο το σχοινί οι Ευρωπαίοι, σημειώνει η Αγγελική Παπαμιλτιάδου, καθώς στις Βρυξέλλες και στο Λουξεμβούργο εντείνονται οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις για το εάν θα πραγματοποιηθεί τελικά το αυριανό eurogroup.

Μια χαρά... Λες και περιμέναμε κάτι διαφορετικό από τους Ολλανδούς και τους Φινλανδούς (συμμάχους και συνεργάτες του Βερολίνου από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να μην ξεχνιόμαστε…). Με Καρχηδόνεια Συνθήκη χαρακτηρίζαμε στον χθεσινό Εκηβόλο το μνημόνιο ΙΙ, ακολουθώντας απλώς τη ροή της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας.

Προφανώς, οι άνθρωποι κάνουν το παιχνίδι τους και πιθανότατα ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών να έχει πλέον έναν - δύο άσους στο μανίκι του (όσον αφορά την αυστηροποίηση της στάσης τους απέναντι στην Αθήνα).

Όμως -λέμε θεωρητικά τώρα, και επιχειρώντας να… διασκεδάσουμε λίγο την όλη κατάσταση- μήπως τυχόν θα έπρεπε η ελληνική πλευρά να αλλάξει τυπικά τους όρους του παιχνιδιού χωρίς να προκαλεί την αποπομπή της(*);

Λέμε, για παράδειγμα, τώρα για εκείνον τον όρο των 325 εκατομμυρίων ευρώ, που επίμονα επαναλάμβανε ο συμπαθής Όλι Ρεν να αντιπροτείνει η Αθήνα:
 
-την καταβολή του ΦΠΑ που οφείλει η Hochtief (υπολογίζεται στο μισό…δισάκι),
-το κλείσιμο του συμβιβασμού με τη Siemens (κάτι λιγότερα από 200 εκατ. ευρώ), γιατί τα υπόλοιπα το… πολιτικό μας σύστημα φρόντισε να τα παραγράψει, να φύγει ανενόχλητος ο Χριστοφοράκος κ.λπ. ή ακόμη
-την τελεσιδικία της υπόθεσης της Ferrostaal (δεν θα είναι κανά 100άρι εκατ. ευρώ) με τα περίφημα υποβρύχια, για τα οποία οι έντιμοι Γερμανοί λάδωναν μέχρι και συνδικαλιστές.

Θα πείτε πως δεν γίνονται τέτοια πράγματα, και όντως. Από ποιο πολιτικό σύστημα (το μεγαλύτερο μέρος του οποίου είναι… λαδωμένο μέχρι το μεδούλι) από αυτούς τους πολιτικούς αρχηγούς (που διαγκωνίζονται στο αρχαιόθεν γνωστό άθλημα της κυβιστήσεως ), από ποια πνευματική- πολιτιστική ηγεσία; Από ποιο πόπολο; Τι να λέμε τώρα…

(*) Ίσως η συγκυρία να βοηθά τώρα που η Moody’s υποβαθμίζει την Ιταλία, την Ισπανία και άλλες 4 χώρες, ενώ προειδοποιεί τη Γαλλία, την Αγγλία και την Αυστρία.